Alleenstaande zwangeren - Babyforum

Hoi allemaal!

Ik ben 25 jaar en zwanger van de eerste. Ondanks dat het niet gepland is ben ik er superblij mee! Al zal ik het wel allemaal alleen moeten doen.

Ik ben benieuwd of er meer alleenstaande zwangeren op het forum zijn! Vind het allemaal erg leuk en spannend en ben benieuwd hoe jullie het allemaal ervaren. Hebben jullie er bewust voor gekozen of net als ik onverwacht maar zeker niet minder blij

xx Lovely

Hallo Lovely,
Ben nu niet meer alleen maar ik was 2 keer wel alleen.
Vond de eerste erg pittig toen was ik 23 jaar..
Ik heb toen veel geleerd, heb best heel veel verdriet gehad van dat 
ik me zoo alleen voelde tijdens mijn zwangerschap en daarna ook.

daarna ben ik nog een keer alleenstaande moeder geworden..
Ook zoo niet gepland maar wel zo gewenst ik vond het best heel zwaar.
Na 5 1/2 jaar weer zwanger en alleen en een andere man die mij ook in de steek 
liet.. Ik ben niet zielig hoor maar ik voelde me zoo alleen..

Nu 11 jaar later ben ik opnieuw moeder maar dan met partner..
Het is met heel wat ups en downs gegaan maar neemt niet weg dat ik ook geniet...
Soms is het leuk en soms is het minder leuk.. Ik kan alleen maar zeggen dat alle facetten van het samen zijn en of alleen zijn zijn charmes heeft..

Gr Ju

Hallo lovely, zie mijn reactie hieronder. Inmiddels 13 weken hoe gaat het bij jou? Zou graag ook in contact komen met meiden die het ook alleen gaan doen..liefs

Hai Lovely,

Ik ben ook alleenstaand zwanger. Ik heb hier wel bewust voor gekozen en ben nu 11 weken zwanger van een traceerbare donor via een kliniek. Ik heb verschillende relaties gehad maar de prins op het witte paard is nog niet voorbij gekomen. Ik ben nu 35 en ben heel blij dat ik de beslissing heb genomen om mijn kinderwens te vervullen en niet (te) lang te blijven wachten op een partner. Zeker toen bleek dat ik vruchtbaarheidsproblemen had.

Ik wens je heel veel plezier toe in je zwangerschap en paniekmomenten heeft iedereen, ook degene met partner ;-).

Voor alles is een oplossing, creativiteit komt vanzelf!

Ik ben zelf een alleenstaande moeder geweest, ruim 2 maanden voor en 9 maanden na de geboorte. Nu mijn oude liefde tegen gekomen, klikt zo goed, nu ben ik zelf minder vruchtbaar dacht ik, nou fout gedacht omdat ineens zwanger ben terwijl we geen sex hadden in de Vruchtbare periode, dus ben benieuwd wat ze in het ziekenhuis zeggen...

Hai, ik ben 23 jaar en negen weken zwanger. Ongepland en compleet onverwachts. Nu wel de keuze gemaakt dat mijn wondertje welkom is. Helaas sta ik hier wel alleen in wat ik doodeng vind. De onzekerheid en angst drijven mij soms tot waanzin maar probeer mijn verstand erbij te houden en vertrouwen te hebben. Fijn te zien/ horen dat ik niet de enige ben. Liefs

Hoi lovely,

ik ben mandy. Bijna 24 en een zoontje van bijna 6 maanden.
ik had samen met mijn vriend bewust gekozen voor een kindje.
Maar toen ik 8 weken zwanger was ging hij ervan door.
ik heb ook alles 'alleen' moeten doen.
ik had gelukkig wel veel steun van mijn moeder en familie.

Ik ben nu 35 en alleenstaande moeder van een kindje van 3. Mijn ex werd verliefd op een ander en verliet mij toen ik 20 weken zwanger was. Sinds 1, 5 jaar heb ik een lat relatie en ben ik ongepland zwanger. Mijn partner wil dat ik het kindje weghaal. Ik twijfel heel erg. Zit met mijn handen in het het haar. Ik vind een abortus een nare gedachte maar ik ben zo bang dat ik het niet ga redden met 2 kleine kindjes. Ik twijfel al 3 weken en ben inmiddels 8 weken zwanger

Ja hier ook 25 jaar, alleenstaand, nu 22 weken zwanger en doe de zwangerschap ook alleen, niks aan..

Ik ben niet alleen staand. Maar vind jullie echt power vrouwen!!! (Dat wilde ik even zeggen) 

Hai allemaal, ik ben nu 8 weken zwanger. Mijn ex wilde ons kind niet dus ben ik er alleen voor gegaan. Ik ben 37 dus het was voor mij een makkelijke keuze. Was niet gepland, maar ben er zielsblij mee. Ik begrijp jullie helemaal. Je mist toch je partner die met je mee gaat naar de verloskundige en dat je alles moet gaan regelen in je eentje. Heel veel sterkte allemaal

Hallo allemaal,
Ik ben 24 jaar en een alleenstaande moeder van mijn zoontje van 3 en nu ongepland zwanger (5weken) degene waar ik zwanger van ben wil het kindje absoluut niet en ik zit in enorme twijfel. Ik heb wel al een afspraak bij de abortus kliniek staan maar ergens wil ik het kindje houden en krijg ik het niet over mijn hart om het weg te laten halen. Ik zit nu heel erg in de knoop of het ik moet houden of niet, want ga ik het wel alleen redden? Komt mijn zoon dan niks te kort? Ik heb hier zoveel moeite mee.. ik lig er snachts wakker van omdat ik maar geen keus kan maken. Zijn er moeder die dit ook meemaken of hebben meegemaakt en wat is jullie verhaal? 

Ik ben nu ruim 8 weken zwanger van de tweede... een paar dagen nadat ik ontdekte zwanger te zijn ging de relatie over... ook heel lang lopen wikken en wegen of ik weg zou laten halen of niet... uiteindelijk na een goed gesprek met mijn ouders besloten om het te houden omdat ik zeker weet als ik het weg zou laten halen ik er enorm veel spijt van zou krijgen! En zoals mijn vader zei: liever 1 erbij dan er 1 weg brengen. We hebben anderhalve week geleden een kloppend hartje gezien en hebben woensdag over een week de termijn echo (ze konden met de eerste echo niet goed meten en ik verwacht langer zwanger te zijn aangezien ik bloedverlies heb gehad wat achteraf de innesteling bleek te zijn). Mijn ex is nog wel in beeld aangezien we ook een kleine dreumes van 1,5 jaar hebben rondlopen en hij ook de vader van dit kindje is...

Hallo Lovely
Hier een moeder van al 3 meiden en net te ontdekking dat ik zwanger ben.
Mijn ex vriend en vader van de meiden heeft ons in de steek gelaten een aantal maanden terug. Moeilijke periode en nu nog maar nummertje vier is zeker welkom bij ons ondanks alles. Moet het nog laten bezinken, toen ik het wist had ik veel twijfels want vier kids, alleenstaand, schulden.... maar nee ga het uitzitten en genieten met de meiden de zwangerschap

Ik ben 29 en alleenstaande mama van een dochter van 9j en een wondertje op komst van 8 weken nu. 
Al twijfel ik of ik het wel aan ga kunnen maar de moed geef ik niet op probeer ik alleszins toch niet. 
Maar vraag mij af hoe dat anderen dit klaarspeelde?

Hallo
Ik ben 25 en ongepland zwanger, mijn vriend wil het niet houden en heeft me dit weekend ook laten zitten en neemt de situatie naar mijn mening helemaal niet serieus. Echt een klap in het gezicht.dinsdag heb ik mijn tweede echo want vorige week was er nog te weinig te zien. Ik ben dinsdag 7 weken zwanger.  Mijn familie staat gelukkig achter mij en willen mij graag helpen alleen heb ik geen woonruimte voor als de kleine er is. Ik hoor van meerdere mensen dat urgentie aanvragen tegenwoordig niet zo makkelijk gaat voor zwangere vrouwen. Ik heb een inkomen en ben van plan om 3 dagen ipv 5 dagen te gaan werken als ik het kindje kan houden. Ik voel mij echt heel erg afhankelijk want zonder woning moet ik noodgedwongen mijn zwangerschap laten afbreken en daar zou ik echt doodziek van zijn!! 
Heeft iemand hier ervaring mee of misschien tips? 

Hey angel! 
Hoe is het bij jou gegaan? Ik zit in hetzelfde schuitje momenteel. Vandaag de eerste echo gehad. Al 9 weken zwanger en erg in twijfel. Mijn (ex)partner wilt het liever niet, hij vind niet dat we er klaar voor zijn. 

Angel, er zijn instanties waar je aan kan kloppen. Hier is ook zo’n instantie waar je terecht kan. Ik zit noodgedwongen bij mijn ouders met 2 kindjes. Is dat geen optie voor je?

Hoi allemaal,
Ik ben momenteel 27 jaar en ben na mijn vakantie ongepland zwanger geraakt.
Ik had 3 jaar een relatie met mijn vriend, met veel tussens stops erin. Mijn vriend wilde destijds dat ik het kindje liet weghalen, hier heb ik zelf niet voor gekozen. Uiteindelijk wilde hij toch ook voor de zwangerschap gaan. Beide wonen nog thuis bij onze ouders, hier is de huizenmarkt heel erg hoog. 
We hadden weer gezond contact, tot een week geleden. Me vriend had ik thuis aangetroffen met een overdosis. Hij houdt zelf ze gedrag in stand door met verkeerde mensen op te trekken. Nog geneens week nadat hij in ziekenhuis had gelegen zat hij alweer aan een drankje.
Ik heb door dit alles een bloeding gekregen en heb 3 dagen op bed gelegen, zonder dat meneer kwam kijken.
Nu heb ik zelf al het contact verbroken, in de hoop dat hij verantwoording voor zichzelf gaat nemen en ons als prioriteit gaat zien. Ik ben nu 16 weken zwanger en voel me los van me traumatische ervaring met hem helemaal alleen.  Denken jullie dat ik hier goed aan heb gedaan om hem uit me leven te zetten?  

Ja!!
Jazeker heb je daar goed aan gedaan. Of je een relatie wil met iemand waar je niet op kan bouwen is aan jou ! Maar drugs horen niet bij een baby in de buurt te komen. Wie weet wat iemand onder invloed met een klein broos baby'tje doet. Dus zolang hij de drugs niet kan laten liggen, zou ik voor je kleine wondertje kiezen. Aan hem de keuze waar hij meer van houdt.
Heel veel succes! Als je nog bij je ouders woont, willen die misschien ook wel helpen en hoef je het niet helemaal alleen te doen.

Hi!
Ik ben zwanger van me 5e kindje.
Ik ben alleenstaand en dit was niet gepland.
Iedereen om me heen wil dat ik een abortus doe, familie negeert me, heel gedoe allemaal.
Ik ben nu 17 weken. En vind het heel moeilijk. 

Hallo hier zelfde verhaal als *
Ik zou dan ook graag met * in contact komen. Ze praat over 2 kinderen en nu 11 jaar later weer zwanger. Ik wil graag weten hoe dat leeftijdsverschil voor haar is
Hier 2 kinderen van 11 en 13 en nu zwanger ongepland van de 3de en daar sta ik alleen voor. Ik hoop dat * hier antwoord op geeft. En Lovely, zoals je ziet, je staat niet alleen meis. Mensen die met elkaar in contact willen komen geef maar een gil. Ik sta daar voor open. Je bent dan wel alleenstaand maar je staat niet alleen. Xxx

Meiden.. dikke respect voor jullie. Het moet niet makkelijk zijn om alleen je kindje(s) op te voeden. Maar wat stoer dat jullie ervoor gaan. Straks kunnen jullie er prachtig kindje in de  armen sluiten ????
@Angel . Je kan bij het sociaal team van je gemeente aankloppen. Zij kunnen een urgentieverklaring afgeven voor de woningbouw. Probeer alles wat je kan om het te regelen, want ik geloof dat je spijt gaat krijgen als je door het gebrek van een woning je zwangerschap "moet" afbreken. 

Meiden, heel veel sterkte en succes!! Jullie zijn sterker dan je denkt

Op mijn 20ste was ik bevallen van een dochter en alleenstaande en nu ben ik 33 jaar krijg ik nog een dochter maar helaas weer alleenstaande moeder. Het doet me veel pijn maar ik ben gezegend en blijf positief. Mijn dochter en familie zijn er voor me dus ben niet helemaal alleen ??????. 

Ik ben 25 en net 10 weken zwanger. Ikzelf zou het kindje graag houden maar mijn ex heeft alle contact verbroken met de laatste woorden dat ik zijn leven kapot zal maken als ik het hou. Ik kan niet rekenen op de steun van mijn ouders. En ben net mijn job kwijt. Woon bovendien in kleine studio. Alles zit precies tegen maar toch kan ik het niet over mijn hart krijgen om het te laten weghalen. Zijn er mensen hier die graag eens in het echt willen afspreken? Daar zou ik zoveel deugd van hebben. Tot nu toe kan ik amper babbelen erover... 

Wowowowow ik lees echt vreselijke dingen hier. Dacht dat ik de enige was haha. 
Ik ben 32 heb een zoontje van inmiddels 3. Ik was bijna 8 jaar samen en bij ons duurde het 3 jaar voordat ik zwanger werd (traject via ziekenhuis). De maand voordat ik zwanger werd vroeg hij me ten huwelijk en we zouden gaan trouwen in september 2019.

Bij 20 weken zwangerschap besloot hij voor een "jeugdliefde" te gaan omdat daar eindelijk de tijd voor was volgens hun. (Hadden blijkbaar altijd om elkaar heengedraait en zij was getrouwd). Achteraf hebben ze geloof ik weer contact gekregen door mn ex te feliciteren met ons huwelijk en zwangerschap...echt bizar!
Na 3 jaar moeite en eindelijk zwanger heb ik dus de rest van mn zwangerschap doorgemaakt met veel verdriet...ongeloof en vooral eenzaamheid. Je wil zo graag die dingen met een partner delen. Ik vond het echt enorm heftig..ook met al die hormonen en ik had nog veel hoop dat het een bevlieging was en ik mn gezin wel kreeg...vooral als zoontje er zou zijn. Hij heeft echos en de bevalling meegemaakt.
Toen ik mn zoontje had was bij mij alles direct omgeschakeld naar strijdlust en ik en mijn kleine gingen voor alles. Het was de moeilijkste periode uit mijn leven dusver. Heb het 1e jaar echt veel vanuit hun kant moeten verduren...Maar uiteindelijk is alles goedgekomen! 

Mijn zoontje past zich goed aan tussen de 2 huisjes. En alles loopt qua omgang prima nu. 
Mijn nieuwe vriend is een super bonuspapa van af het begin en die 2 zijn haast onafscheidelijk. Wij zijn bezig voor een kindje van ons samen nu

Enige probleem wat ik ervaar nu is dat mn ex zijn vriendin mijn kind zowat claimt als haar eigen kind en hij haar mama moet noemen. Andersom is mijn vriend ook niet zijn papa. Vind het respectloos en heb dit aangegeven maar tot heden wordt er geen gehoor aan gegeven.
al met al... alleenstaande mama te zijn geweest heeft me nog sterker gemaakt. Het was heel zwaar maar eenmaal je kindje in je armen...doe je er alles voor en zet je je eigen geluk/verdriet zoveel mogelijk naar de achtergrond.

Wat fijn om je niet alleen te voelen, al ben ik sinds 1,5 jaar geen single meer.

Toen mijn dochter 10 maanden (ik was toen 22) was gingen mijn ex en ik uit elkaar. Hij was verslaafd aan drugs, mishandelde me, ging vreemd en loog over waar hij was.
Ik durfde niet bij hem weg te gaan maar heb toch voor mezelf en mijn dochtertje gekozen. 
Ik moet zeggen dat ik het echt extreem zwaar vond, en heel goed weet wat eenzaamheid is. 

Na 2 jaar ben ik mijn vriend tegengekomen, waar ik nu mee samen woon en we bezig zijn voor een kleine samen

Pas nu weet ik hoe het voelt als de ander echt voor je klaar staat, en alles voor je over heeft. Ik ben hem elke dag zo zo zo dankbaar! 

En over mijn ex… we hebben een jaar hulpverlening gehad omdat met hem niks af te spreken valt en hij aggresief is. Hulpverlening ziet ook in dat vader niet spoort. Nu ga ik beginnen met een rechtszaak voor eenhoofdig gezag! Best spannend allemaal dus!! 
Gelukkig heb ik de aller beste support, mijn grote liefde Joris!

Ik zat enkele jaren geleden in een soortgelijke situatie toen ik onbedoeld zwanger raakte en de vader verdween. 
Een goede vriend stelde voor om een roze co-vader te zoeken voor steun, wat ik deed via de typische pagina's (meerdangewenst & co) en het was de beste beslissing. 
Hij hielp me door de zwangerschap, was er na de bevalling en mijn zoon, nu een peuter, brengt veel tijd met hem door en houdt heel veel van zijn co-vader.