Wowowowow ik lees echt vreselijke dingen hier. Dacht dat ik de enige was haha.
Ik ben 32 heb een zoontje van inmiddels 3. Ik was bijna 8 jaar samen en bij ons duurde het 3 jaar voordat ik zwanger werd (traject via ziekenhuis). De maand voordat ik zwanger werd vroeg hij me ten huwelijk en we zouden gaan trouwen in september 2019.
Bij 20 weken zwangerschap besloot hij voor een "jeugdliefde" te gaan omdat daar eindelijk de tijd voor was volgens hun. (Hadden blijkbaar altijd om elkaar heengedraait en zij was getrouwd). Achteraf hebben ze geloof ik weer contact gekregen door mn ex te feliciteren met ons huwelijk en zwangerschap...echt bizar!
Na 3 jaar moeite en eindelijk zwanger heb ik dus de rest van mn zwangerschap doorgemaakt met veel verdriet...ongeloof en vooral eenzaamheid. Je wil zo graag die dingen met een partner delen. Ik vond het echt enorm heftig..ook met al die hormonen en ik had nog veel hoop dat het een bevlieging was en ik mn gezin wel kreeg...vooral als zoontje er zou zijn. Hij heeft echos en de bevalling meegemaakt.
Toen ik mn zoontje had was bij mij alles direct omgeschakeld naar strijdlust en ik en mijn kleine gingen voor alles. Het was de moeilijkste periode uit mijn leven dusver. Heb het 1e jaar echt veel vanuit hun kant moeten verduren...Maar uiteindelijk is alles goedgekomen!
Mijn zoontje past zich goed aan tussen de 2 huisjes. En alles loopt qua omgang prima nu.
Mijn nieuwe vriend is een super bonuspapa van af het begin en die 2 zijn haast onafscheidelijk. Wij zijn bezig voor een kindje van ons samen nu
Enige probleem wat ik ervaar nu is dat mn ex zijn vriendin mijn kind zowat claimt als haar eigen kind en hij haar mama moet noemen. Andersom is mijn vriend ook niet zijn papa. Vind het respectloos en heb dit aangegeven maar tot heden wordt er geen gehoor aan gegeven.
al met al... alleenstaande mama te zijn geweest heeft me nog sterker gemaakt. Het was heel zwaar maar eenmaal je kindje in je armen...doe je er alles voor en zet je je eigen geluk/verdriet zoveel mogelijk naar de achtergrond.