Hallo allemaal,
ik zal me kort voorstellen, mijn naam is Rosalie, 24 jaar en 2 jaar samen met Bob van 38. Bob heeft 2 kinderen uit een vorige relatie, een jongen van 7 en een meisje van 4. Hij heeft co ouderschap samen met zijn ex, en dat loopt op rolletjes. Al mijn hele leven droom ik van een eigen kindje, toen ik Bob leerde kennen kwam dit eigenlijk pas na 4 maanden ter sprake. Toen vertelde hij mij dat hij 3 jaar geleden is gesteriliseerd. Dat sloeg in als een bom. Ik ben stapel gek op hem, en zijn 2 kinderen en houd onvoorwaardelijk veel van hun alle 3. Maar nu al mijn vriendinnen zwanger proberen te worden of zwanger zijn denk ik steeds vaker, hè dat wil ik ook, met Bob. Ik heb hem gevraagd of hij ooit samen met mij een kindje zou willen. Zijn antwoord daarop was: ik heb die keuze niet voor niks gemaakt 3 jaar geleden en ik ga je niet beloven dat ik die beslissing ooit terug laat draaien En, ik vind het niet eerlijk tegen over mijn eigen kinderen, en.. ik wil geen kinderen bij 2 verschillende vrouwen, want stel we gaan ooit uit elkaar heb ik er weer een omgang regeling bij. Opzich argumenten die duidelijk zijn onderbouwt, maar voor mij voelt het alsof hij mijn droom wil ontnemen, hij wist immers vanaf het begin dat mijn kinderwens er was. En ook dat ik een stuk jonger ben. Ik vind dit lastig, ik wil hem niet kwijt, en hij mij niet maar ik wil een kindje van mezelf.. wat moet ik nou doen? Heeft er iemand advies voor me? Alvast hartelijk bedankt.
Liefs, Rosalie
Gesteld door kusjesrosalie op maandag 2 maart 2015
2975 x bekeken
Guppy (+0 
)
Wat een dilemma!
Toen ik mijn man leerde kennen, had ik een eenjarig zoontje, nu 6. Tijdens de eerste date heb ik uitgesproken: ik zoek een man die een gezin wil stichten en een vader wil zijn voor mijn zoon. Nu, vijf jaar later, is hij de opvoedende vader van mijn zoon, al 4,5 jaar wonen we als gezin. Mijn man wilde ook erg graag zelf een kind, ik wilde dat ook graag van hem. Na vijf jaar proberen, en 1 miskraam, ben ik nu 8wkn zwanger. Ik weet dat hij bij ons blijft, ook als het samen niet lukt. Maar ik weet ook, als ik het niet had gewild, was hij weg geweest. Een relatie is geven en nemen. Jij geeft heel veel, zeker zo jong als je bent. Ik begrijp hem wel, samengestelde gezinnen zijn pittig en stranden in verhouding nog vaker. Maar jij moet ook je hart kunnen volgen. Is er geen enkele ingang bij hem? Als je je schikt naar hem, neem je het hem misschien eeuwig kwalijk? Duivels dilemma meid
Cha90 (+0 )
allerseerst: een sterilisatie ongedaan maken, geeft geen 100% garantie op een herwonnen vruchtbaarheid en verder maakt een mens die beslissing niet als hij niet 100% zeker is van zijn stuk.
Verder heeft mijn stiefmama niet hetzelfde meegemaakt, mijn pa had 2 kids, was gesteriliseerd en wou dat voor geen geld ter wereld nog laten omkeren terwijl zij wel nog een kindje wou. Ze heeft beslist de relatie met mijn pa verder te zetten en haar kinderwens te laten varen maar vorig jaar sprak ze er toch nog eens over met me. Ze mist het nog steeds dat ze geen eigen kind heeft en nu zou ze er ook niet meer aan willen beginnen want ze vind zichzelf er nu te oud voor. Maar het gevoel, het gemis, dat zit er dus wel nog steeds.
Ik denk dat je best voor jezelf eerst eens uitmaakt wat belangrijker voor je is, mama worden of je relatie. Neem die beslissing vooral niet snel want het is een hele moeilijke en wat je ook zal beslissen, het zal altijd de goeie keuze zijn
