Alleen zwanger zijn - Zwangerschapsforum

Hoe ervaren jullie je zwangerschap in je eentje? Betrekken jullie er andere mensen bij (familie/vrienden) of doe je het 'echt' in je eentje?

ik doe het helemaal alleen

Ik doe het niet in mijn eentje maar heb af en toe wel het idee dat ik er alleen voor sta. Mijn man is zo vaak aan het werk en ik merk echt dat ik nu een beetje eenzaam aan het worden ben.

Ik heb dat bij onze eerste ook zo ervaren..het is dan heel moeilijk. Mijn man was ook heel vaak werken maar nu bij de tweede sta ik er wel anders in. Mijn man is nog steeds veel werken maar als hij thuis komt is hij er echt voor onze dochter, dat heb ik dan toch nog liever dan dat hij alleen de 9 maanden bij de zwangerschap betrokken zou zijn...maar het blijft moeilijk ! Mannen staan er vaak nu eenmaal anders in.

Toen ik zwanger was, wilde de vader er niets weten, dus stond ik er "alleen" voor. Gelukkig had ik veel steun van familie. Na de geboorte van mijn zoon ging ik in een meidenhuis wonen. Daar woonde alleen dames die een beetje in dezelfde situatie zaten. Ik ging veel met mijn zoon doen (zwemles, muziekles etc.). Daardoor leerde ik veel mensen kennen. Toen mijn zoon een half jaar was, leerde ik mijn vriend kennen. Hij heeft ons veel gesteund en nu nog steeds. Inmiddels zijn we 3 jaar verder, nog steeds samen en verwachten in December een 2e kindje

Ik doe het alleen en heb veel steun van vrienden en familie, ik mag niet klagen en kijk al uit naar mijn kleine meisje! Mijn zus en moeder komen altijd mee naar de echo's en afspraken bij de gynaecoloog.

Dames,

Het lijkt mij erg zwaar als je er alleen voor staat. Het is een periode van grote lichamelijke en vooral emotionele verandering. Ik heb echt diep respect voor jullie.

Liefs,

Dione

Ik ben niet helemaal écht alleen, maar een beetje toch wel. Mijn man woont namelijk op dit moment nog in het buitenland..
Dus alleen in Nederland ben ik helaas wel nu.. En dat is echt behooooorlijk eenzaam af en toe!
Maar goed ik heb gelukkig nog wel zicht op een gezinnetje samen met de vader, het lijkt me zo moeilijk om het echt helemaal alleen te moeten doen!

Hoi, ook ik doe het helemaal in mijn eentje. Maar wel heel bewust voor gekozen.
Ook ik heb een hele lieve zus en een moeder die met mee gaan naar de verloskundige en bij wie ik lekker met al kwaaltjes en opspelende hormonen terecht kan.
Straks zullen ze er allebei bij zijn als ik ga bevallen. Dat vind ik zo bijzonder.
Ook al ben ik heel gelukkig en is dit een heel bewuste keus, mis ik soms wel even die man naast me om deze mooie en soms pittige tijd met mij mee te maken. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het heerlijk vind om niet te hoeven overleggen over bv de naam of de geboortekaartjes e.d.

:-D

Hioi,
Mijn (ex) vriend en ik hebben niet bewust voor een kind gekosen maar ik ben uiteindelijk toch zwanger geworden.
De eerst twee weken was mijn vriend blij en entousiest
maar naar een meningsverschil pakte hij zn spullen en vertrok ...
Gelukkig heb ik vele goede vrienden om mij heen die mij echt heel goed steunen en net zo blij zijn als ik op de komst van mijn baby...
maar idd. nu mag ik het zelf doen... de naam enz. ...
en ben er eerlijk gezegt blij om dat ik dat met niemand hoef te overleggen .
gr. Debbie ;-)

Hier alleen zwanger , maar is niet noodzakelijk zwaarder dan met een partner. ( is te zien of je er zelf voor kiest of niet.)
Heb veel steun aan men ouders en zus , om eerlijk te zijn mis ik het niet om een partner te hebben.
grts

Hoi,

Tja, vanwege de afstand tussen ons (60 km= 120 km heen en terug dus!) mis ik soms wel een warme arm om me heen, iemand die er voor je is, gelukkig heb ik mn ouders en een grote broer klaarstaan, maar da's toch anders dan je geliefde om je heen...er gebeurt zoveel met je lichaam en dat ook nog eens allemaal voor de eerste X ;-)

Maar soms vind ik het ook wel lekker hoor, me eigen ding doen, een dutje nemen zonder dat iemand een mening geeft/heeft, etc. etc. etc.

Hi Nancy,

1ste 2 zwangerschappen alleen gedaan. Nu de 3de op komst en doe het niet alleen en dat is heel fijn.
Kan alleen maar zeggen dat ik door de 1ste 2 zwangerschappen een sterke vrouw ben geworden, en ik weet het alleen is maar alleen, maar let wel voor jou komt er ook een tijd dat je er niet alleen voor staat.

Het zijn moeilijke momenten maar wellicht heb je leuke vrienden en vriendinnen die je bij kunnen staan. Hou je taai meis en mailen mag en kan altijd. Ik reageer terug dat beloof ik je.;-)

Groetjes Ju

hier ook alleen zwanger van me vierde kindje en alles gaat lekker zijn gangetje

Eigenlijk (Voor degenen die dit zo doen) je doet het nooit alleen!!!
Ik ben net een week bij vrienden gaan logeren omdat ik een akkefietje met mijn man had (ik was serrieus bang dat ik er voor langere tijd alleen voor zou komen te staan) 
maar ik was helemaal niet alleen!!!

Ik heb het gevoel alsof mijn kleine me begreep, ben de hele tijd met haar bezig geweest en voelde iedere beweging en onze band is zo gegroeid het was echt genieten ondanks de zorgen!!
Dus je bent echt niet "alleen"

Toch ben ik blij dat onze problemen zijn opgelost en we er samen verder voor gaan..

Dus ik hoop voor iedereen,
of je dit "alleen" of samen met een partner/famillie/vrienden deelt
je er volledig van geniet!!

Wat een lieve reakties allemaal. En inderdaad Olivia-Anna, je hebt eigenlijk gelijk... Ik geniet iedere dag en ieder moment van de zwangerschap... misschien wel omdat ik juist alleen ben met de kleine helemaal voor mijzelf. Mijn volledige aandacht is inderdaad nu al bijna 9 maanden op mijzelf gericht, heel intens. En zó had ik het eigenlijk nog niet bekeken. :-) Thnx!

@Wen,
Maakt ook niet uit hoe je het doet als je het maar goed doet voor je gevoel.
De tijd zal leren hoe het allemaal uitpakt, ben blij dat je steun hebt van je zus en je moeder..

Liefs Ju

tja jullie hebben nog familie en vrienden. Ik sta er echt helemaal alleen voor en het gaat mij nog lukken ook!

@ikbengraagalleen,

Dat is dan misschien een keuze...
Je hoeft niet alleen te zijn als je niet wil..,

Hallo,

Bn 21 en 10 weken zwanger ongepland want ik nam mijn pil, ik was 7 maand samen met mijn vriend maar hij wou dat ik abortus deed en omdat ik dat niet over mijn hart kan krijgen heeft hij het gedaan gemaakt en heb amper steun van familie of vrienden ik voel me volledig verloren ..

Helaas moet ik het ook alleen doen. Ik werd onverwacht zwanger. De week dat ik besloten had om bij mijn vriend weg te gaan, ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik heb hem alsnog een kans gegeven,  maar als snel bleek dat hij zijn verantwoordelijkheid niet nam. De paniek sloeg heel even toe, want hoe ga ik dat allemaal doen? Moeder worden, werken enz. Maar al snel begon ik aan het idee te wennen en nu heb ik er heel veel zijn in. Het komt allemaal wel goed. 

Groetjes

Hallo.

Ik ben min of meer ook 'alleen ' zwanger mijn vriend woont in het buitenland (Macedonië )

Vind het jammer dat hij er niet bij kan zijn. In deze moeilijk en prachtige tijd. 

Groetjess

Hallo, iedereen!

Ik ben 20 jaar oud en nu 14 weken en 3 dagen zwanger. Ik sta er ook alleen voor want mijn ex neemt totaal zijn verantwoordelijkheid niet. 

Ik ben nog student en thuis wonend, en ik heb nirt brl mensen die me steunen. Maar ik heb wel en geweldige moeder die me door dik en dun steund en ik hoop dat ik uiteindelijk toch nog van me zwangerschsp kan genieten. 

Groetjes

Het lijkt mij heel zwaar om het alleen te moeten doen. In mijn zwangerschap was ik echt blij dat me vriend dingen uit handen nam als ik moe was. Al is het tegenwoordig vrij normaal om het alleen te doen. Sterker nog, als je je kindje gaat aangeven bij het gemeentehuis heeft het standaard de naam van de moeder tenzij je de naam van de vader speciaal opgeeft. Anyway, ik woon samen, en heb ook jaren gewerkt aan deze basis (stabiele relatie, financiële zekerheid, mooi huis in een rustig dorp). Mijn vriend is heel behulpzaam, laat de honden uit, kookt, haalt boodschapjes die ik nodig heb. Maar soms zijn er ook wel dingen dat ik denk "hmm als je nu alleen zou zijn dan zou het veel makkelijker zijn" hihi. Bijvoorbeeld met de naam heeft het heel lang geduurd voordat we er eentje vonden die we allebei leuk vonden. Ons kindje is een paar weekjes oud, en nu krijgen we al beetje discussie of en wanneer hij naar z'n eigen kamertje gaat, en me vriend vindt dat hij een speen moet als hij 'onnodig' huilt, en ik heb weer gelezen dat een speen met borstvoeding beter vermeden kan worden om allerlei redenen. Hij vindt dat ik straks na me verlof gewoon weer parttime moet gaan werken, en ik vind het niks dat ons kindje dan met 10 weken al naar een opvang moet, want al onze naaste familieleden werken gewoon doordeweeks dus die kunnen niet oppassen. Ik heb zoiets van "ik heb spaargeld, ik leef wel een tijdje zuinig, tot hij in ieder geval 1 jaar is en er ook iets aan heeft als hij naar de opvang gaat", terwijl mijn vriend het weer belangrijk vindt voor mijn sociale kant dat ik lekker paar dagen van huis ben, ongeacht er een vreemde zweetmuts mijn kindje loopt te troosten de hele dag grrrr. Zulke discussies en 'meningsverschillen' zijn wel erg vervelend vind ik.

Het is wel als je je kind naar een jaar pas naar de opvang gaat brengen en gewend is altijd bij zijn moeder te zijn zal het eenkennig zijn en word t lastiger hem daar te brengen.
Alles heeft voor en nadelen natuurlijk.
Onze eerste dochter ging met 3,5 maand en de tweede gaat over 3 weken dan is ze 16 weken oud. 

Het voordeel nu is dat onze oudste er met plezier heen gaat en niet eenkennig is. 

Je moet natuurlijk wel een opvang kiezen waar je je prettig voelt. En je de leidsters kan vertrouwen. Ik persoonlijk vind een gastouder niks je hoor van zulke verschrikkelijke verhalen. Bij onze opvang zitten er altijd 2 leidsters op de groep en delen een verschoonruimte en keuken met nog een groep dus er zijn 4 leidsters die overal zicht op hebben.  Vind het niet prettig als een gastouder alleen is met mijn kind en er geen andere volwassene zicht op hebben

Hey, 

Pff ik ga door een emotionele rollercoaster! Op 1 oktober ben ik getrouwd. Jammer genoeg is onze relatie nu al stukgelopen! ik logeer momenteel een 3 tal weken bij een vriend van me! Ik heb het enorm moeilijk met de breuk! want hij was de man van men dromen! 
Na het uitblijven van men regels dus ontdekt dat ik nog zwanger ben ook! Ik wil al heel lang een kindje dus ik ben ergens ook wel gelukkig maar het is nu gewoon niet de moment! Nu heb ik momenten dat ik echt volledig in paniek slaag! Ik ben ontzettend bang dat als ik het mijn man vertel dat hij het gaat aanvechten en dat ik mijn kindje op leeftijd ga moeten afgeven ( co-ouderschap). Ik wil het hem niet vertellen, maar langs de andere kant ook weer wel! 

Ik heb het hier enorm moeilijk mee en weet even niet wat te doen!