Goh, wat ben ik anders deze zwangerschap.
Mijn assertiviteit is gestegen van level 1 tot level 12 ... ik ga vaak meteen op het achterste van mijn tenen staan.
Momenteel heb ik het zowat gehad op het werk. Ik werk aan de receptie, maar voel me momenteel zo ongelukkig in mijn job. Ipv een burn-out, heb ik een bore-out vrees ik. Omwille van mijn zwangerschap heb ik bepaalde promoties laten voorbijgaan. Ik ben er totaal met mijn gedachten niet bij. Vlak voor ik wist dat ik zwanger was, mocht ik solliciteren voor een betere job, dichtbij, met betere voorwaarden. Omwille van de zwangerschap heb ik mij geëxcuseerd bij mijn uitnodigers, zonder echte reden. Is ook geen positieve indruk op vlak van labiliteit.
Ben zo boos op mijn baas. Had hem 2 maanden geleden gevraagd om me even op time-out te zetten (in België) dmv ouderschapsverlof dat ik nog tegoed had van mijn jongste zoontje. Maar ik moest het wel opnemen voor de 27ste april dit jaar, omdat de leeftijdsgrens behaald wordt.
Mijn baas heeft iets meer dan 2 maanden de tijd gekregen om vervanging voor mij te zoeken... Hij had zogenaamd meerdere kandidaten en mijn verlof zou goedgekeurd worden.
Ik was in alle staten en o zo blij. Eindelijk kon ik plannen maken om mijn zwangerschap in volle rust en intensiteit te beleven. Ik heb nog 3 kinderen tussen de 16 en 11 jaar. Dus dat was welkom geweest.
Ik bekeek de vacature op de website van mijn werkgever, en kreeg bijna een beroerte. Wat hij vroeg als profiel zweefde hoog boven wat ik ben ... ik heb mijn positie behaalt na jarenlange ervaring op te bouwen.
Ik ben een weekje op verplichte rust moeten gaan van de huisarts, omdat ik reeds in een vroeg stadium met harde buiken zat en me helemaal opgefokt voelde. En ik kreeg het verlossende nieuws tijdens die periode van ziekte dat er een oplossing gevonden was.
2 dagen vlak voor mijn opvolger zou komen, om bij mij in opleiding te gaan, zou hij zogenaamd afhaken. Wat ik heb moeten vernemen, niet via mijn baas zelf, maar via de adjunct directeur die dit tussen neus en lippen me vertelde. Op het werk werken wij met lange shiften, nl. van 8 tot 20u met eigenlijk geen pauze ertussen. Geen moment dat ik me even kan terugtrekken, we moeten steeds telefonisch permanent aanwezig zijn. Zo werk ik op een stelsel van 27,5 uur per week. Ik word chagrijniger als de uren op de klok wegtikken ... wat me nog meer frustreert want ik ben steeds de vriendelijke rustige begripvolle geduldige receptioniste geweest :-) ...
De opvolger, een jonge knaap, kan dit stelsel niet vanwege zijn huidige gezinsomstandigheden. Terwijl ik dit wel zou moeten kunnen, bijna 26 weken zwanger ...
Dus mijn verlof werd officieel nog niet op papier goedgekeurd ... Ik was in alle staten en ben boos. Heel boos en teleurgesteld. Ik wou uit gezondheidsoverwegingen en emotionele omstandigheden, mijn werkgever een mooi alternatief geven om mezelf even uit de onderneming te halen, zonder schade te berokkenen aan hun financiële omzet via ouderschapsverlof op te nemen.
Ik heb een teleurgestelde mail naar mijn baas gestuurd met de melding mijn vraag om het ouderschapsverlof te annuleren.
Maar ik ga het hierbij niet laten... zegt mijn innerlijke stem. Deze gevoelens zijn totaal niet goed voor mijn ongeboren kindje, alsook mijn werkschema, waar blijkbaar geen mouw aan te passen valt.
Zou ik naar mijn huisarts gaan, zou men daar begrip voor hebben?
Reageer ik te fel?