Maman; heeel herkenbaar! Hoewel mijn vriend en ik nog maar kort samenzijn, loop ik nu tegen dingen aan die me eerst niet veel uitmaakten.
Mijn vriend is werkloos, hij solliciteert veel, maar t wil gewoon niet baten. (Geen diploma's, moeilijke jeugd gehad)
Ondertussen ben ik ook werkloos geworden, maar voorzie voor mezelf wel weer een baan. Ik ben nooit lang werkloos geweest. Met een beetje geluk hoor ik deze week dat ik ben aangenomen.
Hoewel het me voorheen niet veel uitmaakte dat mijn vriend meer problemen heeft met het genereren van inkomen (ik had tenslotte geen man nodig om voor me te zorgen, ik dop mn eigen boontjes wel), zit het me nu heel erg dwars. Heb hem ook al gezegd dat ik niet mezelf, een baby EN hem kan onderhouden.
Daarbij irriteer ik me ook vaker wel aan 'm dan niet. Ik twijfel dus ook heel erg of we wel verder moeten.
Het is suuuupersnel gegaan allemaal en misschien passen we toch gewoon niet zo goed bij elkaar.
Moet wel toegeven dat financien de grootste rol spelen. Hij is daar ook gewoon niet handig mee. Van de week weer een brief van de deurwaarder (gelukkig staat hij niet bij me ingeschreven), en dan vraagt hij mij of ik kan bellen namens hem.. omdat ik dat beter kan. Hij weet zelf niet wat ie ermee aan moet. Oke, ik heb bij een deurwaarder gewerkt dus ik weet hoe het werkt, maar het begint me wel tegen te staan dat hij uberhaupt zo slecht met geld kan omgaan en laks is met zelf dingen regelen. Tis tenslotte een volwassen vent.
En ook dit stoorde mij eerder niet zo. Maar nu ik zwanger ben, beseg ik me gewoon dat ik niet naast m'm kind, me ook nog druk moet maken en moet regelen voor mijn vriend. Dat wil/kan ik er dan gewoon niet bij hebben en dat hoort ook niet.