Hoi allen,
Ik en mijn man zijn nu net iets meer als 5 jaar aan het proberen voor zwanger te worden. Het heeft heel lang geduurd omdat het nooit een goed moment leek, maar we wouden zeker de moet niet opgeven omdat het zo moeilijk was ben ik nooit terug begonnen met de pil.
We zijn nu een dik jaar geleden begonnen met onderzoeken waaruit blijkt dat het probleem bij mij ligt. Ik heb een vorm van suikerziekte waardoor ik teveel mannelijke hormonen heb en ik weinig tot geen eitjes aanmaak.
Nu ben ik hier voor in behandeling en we zouden nu zonder problemen moeten zwanger worden (zegge ze). Tot nu toe is dit ook nog steeds zonder succes.
Nu is een vriend van mij zwanger en bij hem liep het ook niet zo vlot dus ik ben voor hem heel blij maar hij blijft hier over doordrammen en onze 2 gevallen vergelijken terwijl deze toch wel zeer verschillend zijn. Zij is vorig jaar in juli gestopt met de pil, in september hebben ze testen ondergaan (omdat hij vond dat het lang duurde, maar 2 maand stelt toch niks voor of wel?) in oktober hadden ze hun uitslag en in december waren ze zwanger. Zij verwachten hun kindje in september. Ik raak hier bijna dagelijks mee geconfronteerd en het word voor mij soms wel wat veel.
Mijn broer heeft laten dat zij nu ook gaan proberen en mijn nicht (meer vriendin dan nicht) is zwanger van heer 2de kindje. Mijn buren zijn zwanger en mijn schoonzus is net bevallen.
Hoe ga ik hier mee om, wat doe ik, geef ik de moed op, elke maand ben ik zo teleurgesteld en ik ben bijna altijd droevig. Ik denk dat ik er ondertussen zo mee bezig ben dat heel mijn leven draait rond zwanger worden, werk regelen rond dokter bezoeken en winkels met babyspullen vermijden. denken hoe ik mijn huis zou inrichten als het zo ver zou zijn, ...
Hebben jullie raad voor mij?
groeten
Hanne