Hallo,
Ook ik weet sedert 4 dagen dat ik zwanger ben. Zou nu in week 5 moeten zitten. Ik kan pas naar de gynaecoloog op 6 februari, wat voor mij veel te lang is.
Het is mijn eerste zwangerschap en buiten mezelf en m'n partner (en jullie nu) weet nog niemand ervan.
Ik heb sedert gisteren regelmatig buikpijn en nu net een heel scherpe stekende pijn gevoeld links onderaan m'n buik. Ik lees hier wel dat dit normaal zou zijn maar maakte toch grote zorgen...
Mijn grootmoeder (91jaar) met wie ik een hechte band had is 3 dagen geleden overleden. Dus de dag nadat ik wist dat ik zwanger was. Ik heb het haar niet meer kunnen vertellen terwijl ik weet dat ze zolang gevochten heeft omdat ze nog het moment wou meemaken dat ik zwanger was. Het verscheurt me vanbinnen en ik kan er enkel met m'n partner over babbelen maar die lijkt mij niet te begrijpen.
Sinds eergisteren (2de dag dat ik wist dat ik zwanger was) loop ik constant te wenen en ben ik een emotionele puinhoop. Ik heb nog niet helemaal kunnen verwerken dat ik zwanger ben maar nu moet ik nog eens het verlies verwerken ook.
Ik voel me dus echt tot en m'n partner vindt mij abnormaal reageren aangezien ik al voor de 3DE nacht op rij s'avonds wil babbelen met hem wat dan uitmondt in wenen bij mij omdat hij mij niet begrijpt en me kwetst.
Ik weet (of hoop) dat hij het goed bedoelt maar ik weet het allemaal niet meer goed. Deze avond vertelde ik hem (zoals gisteren) dat ik me grote zorgen maakte omdat ik voordien geen foliumzuur had genomen en omdat ik de laatste dagen zoveel weten en diep verdrietig ben en schrik heb voor de gevolgen op de zwangerschap.
Hij lijkt dan vrij gerust in alles en gaat ervan uit dat foliumzuur pure geldklopperij is en alles van een leien dakje zal lopen. Het gesprek is geëindigd in het feit dat hij wou slapen en ik ermee moest stoppen en niet steeds m'n zorgen moest herhalen en ik ben al wenend naar de zetel gegaan (waar ik ondertussen al 5uur wakker lig). Hij is zelfs nooit achter me gekomen.
Ik heb van dag 1 wat informatie opgezocht aangezien ik wat in paniek sloeg toen ik te weten kwam dat ik zwanger was, het is dan ook m'n eerste zwangerschap. Hij daarentegen informeert hem over niets, stelt zich geen vragen en doet alsof alles zijn gangetje gaat. Toen ik vnvd met hem wou babbelen over m'n zorgen was zijn reactie: je gaat toch niet weer beginnen?
Ik voel mij zo alleen in m'n zwangerschap en in m'n verdriet om m'n grootmoeder. Ik weet nu niet of het aan de hormonen zou kunnen liggen of niet maar sedert we weten dat ik zwanger ben ben ik enorm ongerust en heb ik de indruk dat m'n vriend verandert is. Ik ben precies een last voor hem, terwijl ik diegene ben die altijd alles regelt, , zijn agenda opvolg en hem tijdig aan zaken herinner, het huishouden doet en altijd kookt, hij neemt zelden tot nooit de leiding.
Het enige wat ik nu verwacht is dat hij voor de zwangerschap mij toch iet wat begeleidt en gerust stelt maar telkens ik m'n zorgen met hem deel wimpelt hij mij af dat alles wel goed komt. Dan denk ik: waarschijnlijk wel want je laat alles aan mij over!
Ik ben blij dat ik zwanger ben maar heb nu zo'n grote twijfels over m'n relatie + verdriet om m'n grootmoeder + zorgen over die scherpe stekende pijnen.
Ik heb het gevoel dat ik de enige op de wereld ben die zo ongelukkig en verdrietig zwanger is en zich zo onbegrepen en eenzaam voelt.
Ik weet geen blijf met mijn gevoelens, vragen en zorgen en wil m'n zwangerschap ook niet kenbaar maken vooraleer ik over de drie maanden ben.
Herkent iemand zich hier wat in?