Dames, mijn afscheid was terug van korte duur.. Heb me gisteren zoo slecht gevoeld dat ik besef dat ik dit niet alleen hoor te verwerken. Ik heb gisteren de grootste schrik dan ook uitgesproken tegen mijn ventje, dat ik bang ben dat we nooit zelf kinderen gaan krijgen. We weten allebei niet goed wat we dan gaan doen.
De wens was altijd 2 kinderen, ik denk nu dat het na 1tje stopt. Mentaal kan ik niet veel meer aan. Zit vlug met de tranen in mijn ogen. En plat liggen op 24 weken als er hier al 1tje rond loopt, geen idee hoe ik dat praktisch moet doen.
Eigenlijk is er op 1 moment heel mijn toekomstdroom weggenomen, genieten van een zwangerschap zal ik niet kunnen, gezien verhoogde kans op miskraam en vroeggeboorte, ipv 2 kinderen 1 kindje.. Ik heb het enorm lastig om dat te aanvaarden. Ik probeer me sterk te houden naar de omgeving toe maar dat is zo vermoeiend, soms denk ik, misschien moet ik hulp zoeken, psychiator of therapeut om mijn hart bij te luchten.. Ik weet het allemaal even niet meer..
Ook heb ik nu al schrik voor postnatale depressie, dat ik na de geboorte niet ga willen dat er iemand anders dan ik of mijn man aan ons wondertje ga komen. Nogtans gun ik mijn ouders en schoonouders ook hun kleinkind. Een neefje of nichtje voor onze broers.. Alles blijft maar malen in mijn hoofd waardoor ik smorgens nog vermoeider wakker word dan dat ik ga slapen..
Ik moet me terug sterk houden nu, moet naar het werk maar het is verdomd lastig.
Dame, weet niet wat zeggen, heb jouw stukjes gelezen en het is gewoon verschrikkelijk manier van handelen van die gyn. Dikke knuffel.