Zwanger van het eerste kindje en in 1 keer raak. Mijn geluk kon niet op, tot afgelopen woensdagnacht. Hevige buikpijn en krampen (ik klapte dubbel) Geen bloedverlies, zullen vast mijn darmen zijn. Een droomzwangerschap, tuurlijk kwaaltjes... maar alles ging voor de wind. Zal ik dan toch maar niet de vk bellen? Of toch wel.. hoe werkt dat eigenlijk? Wat een onzekerheid.
Toch maar gebeld. Of ik 2 uur later langs kon komen om 'enge dingen' uit te sluiten. Manlief zit een uur rijden verderop in opleiding en ik moest er alleen naartoe. Foute boel, gemiste miskraam. 8 weken zwanger maar na 4 weken is het vruchtje al gestopt met groeien. Gelukkig nooit ontwikkeld tot een kindje met een kloppend hartje, zo werd er gezegd.
En toen weer alleen naar huis en het slechte nieuws in de avond tegen mijn man vertellen. Ik hield mij stoer, omdat ik wist dat ik tot gisterenavond alleen zou zijn. Tuurlijk heb ik gehuild. Maar niet zoals vandaag. Ik ben boos, op mijn lichaam. Waarom heeft het mij zo voor de gek gehouden? Die hormonen helpen dan ook niet echt mee.
Nu, gestopt met slikken van vitamines.. de eerste gekregen babyspullen opgeruimd en moeders voor moeders afgebeld. In afwachting van een natuurlijke miskraam. Ik ben onzeker, angstig. Want wat kan ik verwachten? Ik ben verdrietig, maar ook dankbaar. Dat ik deze zwangerschap zo mooi en zorgeloos kon meemaken tot deze week. Nu 8.5 week zwanger en het rommelt aan alle kanten. Ik voel dat het eraan komt, maar wanneer. Hoofdpijn, rugpijn.. haast alsof ik ga menstrueren.
Een volgende zwangerschap zal nooit meer hetzelfde en onbezorgd zijn. Ik voel me somber en alleen... terwijl ik weet dat veel vrouwen hier doorheen gaan.
Graag heb ik wat steun van jullie. Hoe ging jij hier mee om? En wanneer was je erbovenop? En nog belangrijker.. ben je opnieuw in verwachting geraakt na de miskraam? En hoe snel?
Ik wil wil er niet opnieuw zo snel induiken.. ik vind het nu nog eng. Maar dat komt vooral omdat er nog een miskraam voor de deur staat....