hallo allemaal,
Ik ben inmiddels 27 weken zwanger en ben ontzettend blij met ons eerste kindje, MAARRR...
Ik ben zo depressief als wat. De zwangerschap was zeer welkom maar ik had niet verwacht dat ik direct al zwanger zou zijn. Ik had mij hier mentaal niet op voorbereid dus ik dacht zelf dat het 2 à 3 maandjes langer zou duren om zwanger te raken.
Eenmaal zwanger namen de hormonen het stokje over en huil ik bij de kleinste dingen. Ook angst speelt een rol omdat ik in het buitenland woon Rn hier verder geen vrienden of familie heb wonen waar ik ff kan uithuilen of advies vragen.
Vermoeidheid, rusteloos, lichamelijk helemaal verbouwd ( striemen), huilbuien, nergens zin in hebben, niet genieten van het zwanger zijn, relatieproblemen, bekkeninstabiliteit, te hoge bloeddruk... Het wordt me te veel. Mijn man doet veel voor mij maar als ik ff een traan laat dan vliegen
de kopjes en schotels om de oren.
Hij vindt dat ik teveel huil en zeur over pijntjes, maar ik kan er echt niks aan doen. Ik probeer het onder controle te houden maar al die dingen stapelen op en ben ik alles gewoon zat. Elke week op en neer naar t ziekenhuis, pijn bij het lopen en slapen bah. Ik praat er wel eens met mijn man over maar het doet hem niet veel. Op dat moment lijkt hij het te begrijpen maar als ik eenmaal weer in een dip zit dan schiet hij uit zijn slof.
Wat kan ik nog doen behalve dat ik evt langs een psycholoog zou kunnen gaan??
Groetjes