kijk toen ik zwanger was van mijn oudste dochtertje zei mijn man ook dat het niet uit kwam hij was namelijk getrouwd en had een zoontje
Hij moest haar nog van ons vertellen zei hij maar perongeluk ben ik ver daar voor zwanger geraakt van ons oudste dochtertje
Maar hij vroeg dus om het weg te laten halen
Ik zei je gaat maar terug naar je gezin en stopt met mij je hoeft niet je vrouw over ons te vertellen en te scheiden blijf maar daar maar dit kindje ga ik zeker houden. geen haar op mijn hoofd die denkt aan weg laten halen.
Dit kindje gaat boven jou het is een deel van mij
Zo heb ik het hem gezegd
Uiteindelijk is hij even naar zijn gezin gegaan en heeft even afstand van mij genomen. Natuurlijk deed het pijn maar ja dat kindje kon ik niet laten weg halen het heeft zo moeten zijn dacht ik.
Toen Gelukkig nog kort voor de eerste echo belde hij me op om te zeggen dat hij zijn vrouw vertelt had over ons en de zwangerschap en dat ze zouden scheiden.
Hij kwam naar mij en is natuurlijk mee geweest naar de echo en trouwens naar elke echo .
En nu zijn we al 12 jaar Gelukkig met ons eigen gezinnetje . Hij had nagedacht en kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn rug toe te keren naar mij en zijn kindje wat er kwam.
Dus ik bedoel hier eigenlijk mee dat het ook best kan dat als een man over de erge schok heen is dat hij dan wel bij draait meestal is het een kwestie van aan het idee wennen .
Maar weg laten halen zou voor mij geen optie zijn
Daar kun je ook erge spijt van gaan krijgen wat nooit meer terug te draaien is.
Ik geloof zelf in dat een ziel zijn eigen ouders kiest en dat het bewust heeft gekozen voor zijn of haar leven .
Dus wie zijn wij om het dan af te breken.
Maar goed veel sterkte met de situatie en hopelijk heb je iets aan mijn verhaal gehad
Sorry voor de lange uitleg.
Groetjes madelene