Nog steeds geen succes.. - Zwanger worden forum

Hoi allemaal.

He meid, gooi het er maar uit hoor! We snappen allemaal hoe vervelend dat is. Bij mijn cyclus zelfde verhaal: okt met de pil gestopt, steeds rond de 29 dagen. Eind maart besloten om er echt voor te gaan. En sindsdien steeds over de 40 dagen. En iedereen wordt zwanger om je heen... niet leuk. Ja natuurlijk wel leuk, maar je snapt mijn punt. 

Gelukkig kan je hier altijd mensen vinden met hetzelfde verhaal,  dat is echt fijn! Kom anders eens een kijkje nemen bij de nod topics!

Hey,

ik heb hetzelfde voor als jij... iedereen rondom mij word direct zwanger en bij mij lukt het maar niet.
wij zijn ondertussen al een jaar aan het proberen...

Hier miss een positieve verhaal!

Ook 4 jaar met me vriend en 2 jaar bezig geweest zonder resultaat! Ik heb een heel onregelmatige cyclus en en wilde maar niet lukken ook ging het op me werk niet goed en iedereen om me heen zwanger! Ik ging eraan onderdoor en ben naar de psycholoog ervoor gegaan 

Mensen zeggen wel makkelijk dat je er niet te veeel mee bezig wilt zijn maar als je er klaar voor bent dan kun je er niet niet mee bezig zijn het gebeurd gewoon. Ik snap helemaal hoe je je voelt en ben ook 26 en ik zat ik jou schuitje

Ik dacht op den duur ik ga er alles uit halen wat ik eruit kan halen 
-gezond eten
-niet meer roken
-minder werken en rust nemen

Rond me ei deed ik op me schouders leunen en heupen vast houden met de benen omhoog en ik maakte er een work out van door me benen te sprijden en weer naast elkaar en dit zo 10 min

Ik had een afspraak bij de gyn en zou me menstruatie moeten afwachten en dan zouden ze me hele proces gaan volgen maar gelukkig is me ms niet gekomen en ben ik nu 5 weekjes zwanger!!
Normaal voor ms allerlij klachten en nu alleen opgezwollen borsten, het het ook niet geloven! (Na iets van 30 negatieve testen en maanden ga je er niet vanuit dat het ineens wel raak is, al hoop je het elke maand)

Ik hoop dat je er een beetje rust bij kan vinden ik heb het op ten duur ook met mensen over gehad en ik kwam erachter dat er heeel veeel mensen zijn die het ook niet is gelukt binnen het eerste jaar! 

Ik snap je zorgen en spuien helpt je zeker en hoop volr je dat je ook snel zwanger mag zijn en je bent egt niet de enige en er is gewoon kans dat ook jou het lukt, houd hoop!!

Liefs

Herkenbaar verhaal, ik ben nu 24 weken zwanger maar hebben er ook 2 jaar op gewacht. 
Ben er ook heel veel mee bezig geweest tot mijn man voor een paar dagen opgenomen werd in het ziekenhuis en we er dus een tijdje helemaal niet mee bezig waren. En toen was het ineens raak. Mijn tip: probeer je op andere dingen te richten dan op een zwangerschap en baby's. Er teveel mee bezig zijn kan juist averechts werken namelijk. Ik weet dat het heel lastig is maar het proberen waard.

Wow Emma, wat een positief verhaal! Echt heel leuk voor je, ik kan alleen maar hopen dat mijn ms ook opeens wegblijft
Het doet gewoon ook al eens deugd om mijn verhaal eruit te smijten zeg maar, door al dat opkroppen vreet ik mezelf alleen maar op.

Littlegirl, ik weet het en ik probeer me op andere zaken te richten. Soms heb ik eens een aantal maanden dat het lukt ook, maar nu de laatste tijd lukt het niet meer om mijn gedachten ervan weg te krijgen.. 
Een vriendin van me is intussen 2 maanden zwanger dus hoor ik alles van hoe zij het meemaakt en maakt ze vaak opmerkingen dat er overal zwangere vrouwen rond ons lopen enzo.. Zo'n opmerkingen doen enorm veel pijn en maakt de drang natuurlijk nog groter dat het ook eens lukt bij mij.
Jammer dat er zo geen knopje bestaat waardoor je de gedachte in je hoofd gewoon even kan uitzetten, dat je terug tijd hebt voor andere zaken.

He Amara,
Ik kan je heel goed begrijpen hoor... 'er niet zo mee bezig zijn' lijkt wel iets onmogelijks; want dit is zo ongeveer datgene waarmee je het liefst je dagen zou vullen. Afleiding voelt toch altijd wat 'leeg' aan; omdat het niet datgene is wat je het liefst zou willen. Zo ervaar ik het zelf althans...

In augustus 2012 is ons dochtertje geboren. Na een zware zwangerschap (hypertensie vanaf week 10, veel medicatie en controles daarvoor; groeiachterstand, te weinig vruchtwater, uiteindelijk beginnende zwangerschapsvergiftiging) is zij via een spoedkeizersnede geboren, omdat ze zuurstofgebrek kreeg... Mijn man kon er net op tijd bij zijn om ons minimeisje geboren te zien worden.
De eerste anderhalf jaar mocht ik niet zwanger worden; toen stond mijn hoofd er ook niet naar. Maar tegen de tijd dat ze twee werd, begon het verlangen bij mij te groeien. Bij manlief iets minder hard; maar sinds januari zijn we er volledig bewust voor gegaan. Momenteel in ronde 10...
En dat valt best een beetje tegen, moet ik zeggen. Vooral de laatste keren was ik wel even verdrietig als ik toch weer ongesteld bleek. Nu zit ik een aantal dagen voor mijn NOD en merk ik dat de spanning weer oploopt... Ik ga er vanuit dat het niet zo is; ik zoek ook volop afleiding... en toch voel je die onbewuste spanning weer komen.
Het valt me vooral zo tegen omdat het bij ons dochtertje al na twee cyclussen na de pil zover was. Nu heb ik al ruim 2 jaar geen pil aangeraakt, 18kg lichter dan voordat ik zwanger werd van haar... En het is tot nu toe niet gelukt. Vertrouwen raak ik wel een beetje kwijt zo! Ondanks dat ik regelmatige cyclussen heb van 27-30 dagen; duidelijk een eisprong kan vinden; temperatuurverschil vind (deze maand voor het eerst gemeten)... Nog geen zwangerschap. En oooh wat kan het frustrerend zijn; soms denk ik ook dat het nooit meer gaat lukken. Dus herken je verhaal zeker; je bent niet de enige!

Hey Poetje84, dat klinkt allemaal enorm zwaar zeg.. Gelukkig is het goed afgelopen en hebben jullie nu een dochter!

Ja idd, het is precies een automatisme dat die spanning telkens weer zo toeneemt, ik ken dat maar al te goed. Je haalt je dan vanalles in je hoofd maar telkens moet je jezelf weer met beide voeten op de grond zetten voor als het toch niet zou zijn gelukt.
Heeft je vorige zwangerschap daar mss iets mee te maken dat het nog steeds niet gelukt is omdat die zodanig zwaar is geweest voor jou en je lichaam?
Sowieso de moed niet opgeven! Dat doe ik ook niet, ofja dat probeer ik toch telkens als die ms toch weer doorbreekt.

Ons lichaam kan toch soms zo raar en tegenovergesteld reageren.. 

Dat weet ik eigenlijk niet; het zou daar natuurlijk door kunnen komen ja...
Maar we zijn nog niet naar de dokter geweest; dus officieel weet ik daar niets over. Hebben dit nog een beetje voor ons uitgeschoven; maar als het zo blijft gaan, dan gaan we denk ik na december wel de eerste contacten daarover leggen. Vind het alleen psychisch nog wel een dingetje zeg maar, om daar in te stappen. Stap voelt groot! Beetje duizelend van 'waar kom je in terecht'. En het gevoel van; dit kan gewoon niet nodig zijn, want ons dochtertje was er zo (nou ja, de zwangerschap dan). Bij de nacontrole destijds zag het er goed uit allemaal. Ja, een groot litteken (25 cm, groter dan bikinisnede en links van mn buik ook hoger dan de bikinisnede).. En mijn bloedvaten enz hadden tijd nodig om weer de oude te worden na zoveel weken/maanden die hoge druk te hebben doorstaan.
Dus misschien moeten we gewoon geduld hebben, of... Nou ja; dat gepieker hoef ik jou niet uit te leggen.

Het zou natuurlijk kunnen dat ik bijvoorbeeld verklevingen oid heb opgelopen na de keizersnede. Kan niet zeggen dat ik het merk; en volgens de verhalen op internet zou je (ernstige) verklevingen ook merken in je menstruatiecyclus-en-klachten; en dat heb ik dus helemaal niet. Keurig elke vier weken; elke x rond dag 13-16 eisprong getest... Ja, je gaat je van alles in je hoofd halen. 
Of zwangerschapshypertensie en beginnende zwangerschapsvergiftiging enzo blijvende schade omtrent vruchtbaarheid kunnen opleveren weet ik eigenlijk niet. Het enige wat me daarover verteld is, is dat de kans heel groot is dat de geschiedenis zich wat dat betreft herhaalt; vooral ook omdat ik al zo vroeg hypertensie had. Nou ja; daar hou ik dan vooraf al rekening mee. En de kans op normaal bevallen is minimaal, doordat de weeën mijn baarmoeder niet goed samentrokken en ons meisje het benauwd kreeg. Nou, een tweede keizersnede heb ik momenteel echt vrede mee!
Op dit moment ben ik geestelijk wel zo ver, dat ik al die ellende kruipend op m'n knietjes nog eens zou doorstaan... Voorheen was het een drempel; maar nu echt niet meer (ok, misschien als ik er in zit dat het me toch tegenvalt; maar goed...)

Ik probeer het ook iedere keer weer te relativeren; we zijn nu in ronde 10, straks 9 maanden bezig... Het kan ook echt nog natuurlijk! Een arts gaat in principe ook pas vanaf een jaar bezig zijn verder kijken, heb ik me laten vertellen... Dat geduld wil ik ook wel opbrengen; en ergens ook nog wel ('koudwatervrees' of wat) langer ook... Maar merk wel absoluut dat het nu wel meer een dingetje wordt. Afleiding zoeken gaat meestal nog wel aardig; maar de emotionele kant als je toch ongesteld wordt ga ik nu wel voelen. En ongemerkt nu spanning he, de dagen voor m'n NOD. Niet eens bewust; meer onbewust eigenlijk.

Wanneer zijn jullie naar de arts gegaan? En hoe gaat de start daarvan?

Bekend verhaal meid! 
Vorig jaar november m'n eerste miskraam gehad. Afgelopen mei helaas m'n tweede miskraam. Ondertussen is echt "iedereen" zwanger. 
Je krijg dan vaak te horen, dat je het beetje moet loslaten. Dan komt het vanzelf wel. Makkelijk gezegd dan gedaan. Nietwaar?
Ik meld mezelf ook niet aan de NOD groepen. Is altijd weer een teleurstelling als je weer moet wachten op de volgende maand.

Poetje84, ik snap zeker wat je bedoelt! Soms voelt het als een falen aan als het je niet meteen lukt om zwanger te worden.. Dat was het bij mij toch. 
Ja normaal gezien als het na een jaar niet lukt, kan je naar een arts gaan daarvoor. 

Maar natuurlijk kan je ook heel veel geluk hebben en dat het je binnenkort gewoon ook zo lukt! Laten we daarop eerst hopen en zoals je zegt, kan je idd in december eens kijken om een afspraak te maken.


Anoniem, wat verschrikkelijk voor je van je 2 miskramen.. Ik hoop echt voor jou dat je binnenkort meer gelukt hebt!
Idd, het is zo hatelijk om te horen van mensen dat het wel lukt als je alles loslaat, als je er zo niet mee bezig bent.. Zo weet je meteen dat dat de mensen zijn die je helemaal niet begrijpen en snappen hoe je je mogelijk kan voelen.
Ik vind dat zo'n reacties je soms nog meer pijn doen dan horen dat er opnieuw iemand zwanger is terwijl het bij jou niet lukt. Is alsof ze willen zeggen dat het probleem bij onszelf zou liggen en dat het door ons niet lukt.. :s

Ik wens je alleszins veel succes en hoop zo voor jou dat je volgende zwangerschap helemaal doorzet en je een prachtige dochter of zoon op de wereld kan zetten. Het is iedereen zo gegund om hun wensen in vervulling te zien gaan.

Nou... wéér ongesteld.  Bah, heb even zwaar de balen... Moet me vandaag weer even herpakken en weer nieuwe moed verzamelen... 
Best irritant inderdaad,  intussen de ene na de andere zwangerschapsaankondiging na de andere... de ene baby na de andere... en dan 'moet je er niet zo mee bezig zijn'; als jullie het knopje daarvan kennen dan hoor ik het graag!  Ben weleens benieuwd hoeveel mensen die wachten er écht niet mee bezig zijn..
Nog een paar x en dan gaan we t meemaken hoe een doktersproces eruit gaat zien. Wel op een heel andere manier weer, dus daarom vind ik het toch wel heel spannend. En ook dat idee van 'het is officieel een probleem' zeg maar...voelt ook wel als een dingetje.  Vandaag even een baaldag; morgen hopelijk weer goede moed!

Dit is gewoon een vraagje hoor...
Maar dat je niet zwanger raakt is dat misschien niet gewoon omdat je lichaam er niet klaar voor is...?? Dat is wat ik altijd d8 
Ik had bij mij ook niet verwacht na een 4 maanden relatie zwanger te raken omdat ik nog al veel problemen heb met m'n lichaam maar ik geef mijn lichaam altijd de schuld met dat soort dingen... en ook in die 1e 4 maanden was ik er heel erg mee bezig om te hopen nog niet zwanger te raken zo snel al... als ik het had gekund had ik gezegt hier je mag mijn zwangerschap hebben... De mijne is heel zwaar tot nu toe dus ik gun het jullie beide heel erg... 

Ik hoop zo voor jullie dat het nog lukt... 

Maak het lekker romantisch doe iets leuk en kom in de sfeer misschien lukt het als je super ontspannen bent 

Suc6 iig jullie 2 en een dikke knuff

Zoals je hier leest Amara, ben je niet de enige waarbij het niet in één keer raak is, al lijkt dat soms wel zo als je om je heen kijkt. En dat doet heel veel pijn. Ik heb de pijnlijke opmerking:"Je moet er gewoon niet zo mee bezig zijn" ook al veel te vaak gehoord. Het is goed bedoeld natuurlijk, maar je kunt er niks mee.

Mijn man en ik zijn een jaar aan het klussen geweest en toen door onze huisarts naar de fertiliteitskliniek doorgestuurd. Mijn man's zaad was prima en ook mijn baarmoeder en eileiders zagen er prima uit, er waren zelfs veel kleine ei-blaasjes te zien. Volgens de fertiliteitsarts waren die nog lang niet rijp en zou ik weer een lange cyclus krijgen. Waar het aan lag dat het niet lukte, kon ze ons niet vertellen. Wel was bij mij, net als bij jou, mijn cyclus de eerste maanden heel regelmatig en daarna ineens niet meer. Had zelfs cyclussen van meer dan 40 dagen. De arts vermoedde dat ik misschien PCOS had. Na het bloedprikken mochten we gaan om vervolgens 4 weken later terug te komen, dan zou ze een behandelplan hebben. En je raadt het misschien al, vlak voor die afspraak kwam ik erachter zwanger te zijn! Bij de termijn echo bleek zelfs dat de bevruchting slechts 2 dagen na die echo gebeurd is. De fertiliteitsarts kon het niet geloven, deed gelijk weer een echo en daar zagen we het vruchtzakje! Het ongeduld en de vooral de pijn die je voelt als er wéér iemand zwanger blijkt te zijn in je omgeving, die ken ik maar al te goed. Ik hoop dat ook jij straks verrast zult worden door een positieve test. Geef de moed niet op

Je kan idd niets dwingen om te gebeuren jammer genoeg, dat wordt heel duidelijk wanneer je lichaam zodanig raar begint te doen en je vanalles wil laten geloven terwijl er niets is.

Tsjonge Amara, wat een verhaal zeg!! Echt een enorme rollercoaster; dat voel ik nog door je bericht heen... Hoe zwaar balen... zoveel hoop en toch; weer niet. Had het je zwaar gegund! Lijkt me echt vreselijk... Vooral als je test dan voorzichtig positief laat zien (had de gyn daar ook een verklaring voor?) en je van zo'n hoogtepunt komt. Zwaar... Sterkte!!

Ik ben voor onszelf blij dat ik dat punt nog niet heb meegemaakt. Zoveel hoop heb ik nog niet gehad; ik heb een van de eerste keren het vermoeden gehad dat er iets gaande was... Veel klachten hetzelfde als toen ik net zwanger was van ons dochtertje... en toen werd ik een kleine week te vroeg ongesteld. Geen idee of er ook daadwerkelijk iets gaande was of niet. Maar overige maanden heb ik nog niet echt het gevoel gehad zwanger te zijn. Maar vind het baal/faalgevoel zo al vervelend genoeg; dus kan me voorstellen dat je weer echt even moet opkrabbelen en omschakelen en weer moed moet verzamelen voor een nieuwe ronde...

Jouw cyclussen zijn dan inderdaad best wel heel lang! Is het ook verschillend bij jou?
Bij mij is het meestal vier weken... soms een paar dagen langer; en een enkele keer een paar dagen korter. Nu in 2015 heb ik al 10 rondes gehad zeg maar. Niet echt onregelmatig te noemen...

Sterkte meid; we gaan weer nieuwe moed verzamelen! Elke dag die voorbij gaat, is een dag dichter bij je zo gewenste wondertje... Succes!!

Ja de afgelopen dagen had ik echt enorme ups en downs.. Nu lukt het al terug beter om het wat los te laten en er weer tegenaan te kunnen gaan. Heb het niet meer gevraagd aan de ha wat de oorzaak van dat licht streepje kon zijn geweest. Nadat hij zei dat de uitslag negatief was, wou ik gewoon die gsm even weg hebben.

Het is zo pijnlijk om dat geluk even te voelen en zoveel hoop te hebben om dan nog geen dag erna de grond onder je voeten te voelen wegzaken. Gelukkig was mijn ventje er wel voor mij, heb me enorm kunnen optrekken aan hem.  Een aantal dagen eens je agenda vol plannen zodat je zelfs geen tijd hebt om in een negatieve spiraal terecht te komen en gewoon met z'n tweetjes kan genieten van elkaar :-) Dat deed wonderen.

Sinds ik gestopt ben met de pil heb ik een hele tijd een gewone cyclus van 28 dagen blijven hebben en opeens is dat dan een jaar lang verschoven naar 37 dagen. En nu is het een hele tijd schommelend tussen de 29 en nu dus 38 dagen.
Heel irritant dus om te gaan bepalen wanneer de eisprong er precies aankomt en hopen dat ik dan niet te laat begin te testen of dat ik wel lang genoeg door test.

Inderdaad! En laten we gewoon maar hopen dat die dag er heel snel aan mag komen voor iedereen hier!

Hey amara,
Hoe staat het er intussen voor bij jou?
Ik ben vandaag weer ongesteld geworden  Ben er wel een beetje down van; al had ik helemaal geen hoop bij mezelf dat het wel gelukt zou zijn... Misschien dat we deze cyclus contact gaan leggen met de huisarts; of misschien nog eentje afwachten... Ik weet het nog niet goed. Weet trouwens niet eens wat het beste moment is in je cyclus, of dat het er überhaupt toe doet...

Hey Poetje84
Ik ben jammer genoeg vrijdag ook weer ongesteld geworden  Ik had er deze keer wel goede hoop op.. Maar het mocht weer niet zijn.
Wanneer in je cyclus doet er niet toe hoor, sowieso gaan ze zelf wel bepalen wanneer het handig kan zijn om eens een bloedonderzoek of echo te doen. Je kan gewoon al eens naar de huisarts gaan natuurlijk, dan heb je weer wat afleiding tijdens je cyclus hehe

Wij zijn nu bezig met een fertiliteitsexpert maar er moeten eerst nog een paar extra onderzoeken gebeuren en dan gaan we ook beter weten hoe of wat. Het is intussen cyclus 23 nu dat we proberen, dus mag er gauw wel eens van komen..

Ik kom me maar weer even melden, Amara... Vandaag ongesteld geworden; voor de 12e keer op rij ongewenst. Balen...
Gisteren (ik voelde het al aankomen) een goed gesprek gehad met mijn man; en we zijn er samen over uit dat we de medische wereld maar binnen gaan. Allereerst om te weten wat er eventueel verhinderd is; als tweede om mogelijke behandelingen te gaan starten. Maar eerst en vooral willen we 'iets doen' aan elke keer die teleurstelling icm dat 'waarom nou' gevoel. Dingen uitsluiten; dingen zeker weten...
Denk dat we komende week gaan bellen; en dan in de komende weken een keer de eerste afspraak maken. Geen idee hoe snel (of langzaam) het daarna allemaal zal gaan. Ik hoop vurig dat de uiteindelijke uitkomst een kindje mag gaan zijn...  Ben wel een beetje bang voor alles wat ons te wachten staat; hoop dat we een beetje van moment naar moment kunnen leven...

Hoe staat het er intussen voor bij jou?

dd

Hoi meiden.
Ik ben inmiddels mama van een dochter van bijna 1, en we zijn nu bezig voor een tweede.
Bij de eerste hadden we ook zo'n situatie. Het duurde zo lang en er gebeurde maar niks.. Toen ik uiteindelijk research ging doen naar behandelingen om zwanger te worden, liep ik al bij een osteopaath vanwege darmklachten.
Met hem heb ik het onderwerp besproken en hij zei dat er ook veel vrouwen met hetzelfde probleem bij hem kwamen. Vaak is het zo dat de energie stroom letterlijk geblokkeerd wordt in je lijf (waardoor dan ook), waardoor klachten ontstaan. En zo dus ook in je buik, eierstokken, baarmoeder etc. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar dat is het eigenlijk niet. Hij begon me daarvoor te behandelen en zei al dat het wel eens goed kon dat ik daar heel snel zwanger Door zou worden ! Ik geloofde dat niet zo, maar wilde toch alles proberen. Twee behandelingen verder (1 maand) en hop; ZWANGER ! Ik was totaal verrast en verbaasd, maar volgens hem gebeurd dat zeer vaak.
Hopelijk heeft iemand hier ook iets aan, ik wilde mijn verhaal graag met jullie delen. Ik gun het jullie ook zo om natuurlijk zwanger te worden  !
Wij zijn nu pas in ronde 1 voor een tweede, maar mocht het nu weer niet gelijk lukken dan ga ik zeker weer naar mijn osteopaath ! (Werd bij mij ook gewoon vergoed Door de zorgverzekeraar).
Liefs