Hoi medezwangeren onder ons.
Eindelijk na 16 maanden was het ons dan toch gegund om een kindje erbij te krijgen. We hebben in een fertiliteit traject gezeten maar het is ons toch gelukt om spontaan zwanger te raken.
Nu was het het afgelopen 1,5 jaar al een beetje moeten op het gebied van sex ipv alleen maar plezier.De lol ging er ook wel een beetje vanaf maar gelukkig kunnen we altijd goed met mekaar hierover praten en is het toch gelukt.
Ik merk dat ik me deze zwangerschap, ik ben nu 7 weken, zwaarder vind al als de 1e.Ik ben smorgens en vanaf de namiddag enorm misselijk en futloos.
Hierdoor is er de laatste weken weinig van gekomen op het gebied van knuffelen en meer.Ik wil op het moment even niemand aan me hebben zitten, heb even genoeg aan mijn eigen lijf en voel me gewoon belabberd. Voor mijn man vind ik dit ontzettend rot, bij mannen veranderd er lichamelijk niks maar hun behoeftes zijn er wel. We praten hierover en hij zegt dat komt straks vanzelf wel weer maar ik voel me er enorm schuldig om, ik lig het liefst vroeg op bed en ben dan helemaal op van het beroerd zijn.
Natuurlijk heb ik het er heel graag voorover maar ik voel me er ook wat rot om dat ik hem nu op een zijspoor zet.
Herkennen jullie dit en hoe gingen jullie hiermee om?
Misschien word ik er wat rustiger onder als ik ervaringen van anderen lees.
Reageren
Quote