begrijp dat ik vast boze reacties ga krijgen maar voel me zo zwaar ongelukkig en moet mn verhaal kwijt want ik verzuip er in
Ben 6 wk zwanger van mijn vriend. wonen samen in een krappe huurwoning. vriend heeft parttime baan, financieel niet ruim, mogelijkheid voor meer uren zijn er niet voor hem heel misschien in de toekomst. ik ben net mn baan kwijtgeraakt. werkte als productiemedewerker maar lichamelijk wat het te zwaar. ben afgestudeerd als psycholoog in 2012 maar werk vinden blijkt gans onmogelijk.
Heb zeer zware jeugd gehad, altijd volgehouden met idee: later wordt het beter. Nu is het later en is het niet beter en ik vraag me af waar ik het nog voor doe.
Wat ik voor ogen had:
- leuke baan als psycholoog
- leuke eigen koopwoning opknapper om helemaal ons eigen stekkie te maken
- man ook met goed salaris om fijn te kunnen leven
wat ik heb:
- niets noppes nada aan inkomen
- klein huurhuisje waar veel aan mis is
- vriend die een schat is maar financieel kan hij me niet geven wat ik zo graag wil
kind komt dus in geheel andere situatie dan ik had gewild. weet dat het leven zo loopt als het loopt en dat je nooit weet wat de toekomst brengt maar ik voel me zo ongelukkig.
twijfel of ik dit kindje wel wil. wat heb ik het nou te bieden?
omgeving zal schande spreken van een zwangerschap weet ik nu al. situatie is er niet geschikt voor vinden zij ook.
maar wat is belangrijker een vriend die veel verdiend of een waarvan je weet dat hij de liefste leukste papa zal zijn. ik dacht altijd het laatste en nu puntje bij paaltje komt slaat twijfel toe. voel me zo egoistisch hierdoor.
kan dit gevoel ook door de hormonen komen? ken mezelf helemaal niet zo