Hallo,
ik ben vandaag 8w1d zwanger. De zwangerschap was echter niet gepland, ik ben 1 pil vergeten, die ik daarna blijkbaar te laat heb ingenomen en het was dus meteen raak.
Ondanks dat ik een goede relatie heb en alle middelen om een kind groot te brengen, wil ik dit kind niet. Ik heb nooit een kinderwens gehad, kan zelfs zeggen dat ik het in deze tijden ook niet verantwoord vind om kinderen te maken. Ik ben ook erg op mijn vrijheid gesteld, reis al jaren de hele wereld rond om er te werken aan projecten. Iets dat ik nooit zou kunnen of willen opgeven.
Mijn vriend wil het wel. Ondanks dat het niet de bedoeling was om zwanger te raken is hij heel erg blij dat hij een kind krijgt met mij.
We hebben in het begin veel gepraat over het houden of wegdoen. Mijn eerste idee was een abortus maar langs de andere kant vond ik dat moeilijk. Ik had mijn pil niet goed genomen, had geen MAP gehaald dus moet ik niet gaan weglopen van mijn verantwoordelijkheid. Ook leef ik met een enorm 'alles gebeurt met een reden'-idee en zie ik mijn vriend graag. Dus probeerde ik mezelf aan te praten dat houden het juiste is.
Na een tijdje merkte ik dat dat enkel een illusie was, dat ik het me niet kon blijven wijsmaken.
Ik heb ook een zwaar verleden van seksueel misbruik waardoor onderzoeken niet makkelijk voor me zijn. Maar ook abortus is daarom moeilijk. Ik ben nu te laat voor een abortuspil en een curettage kán gewoon niet bij mij. Het is geen kwestie van me 'er gewoon over te zetten' want zo simpel is het niet.
Hoe ik er dan aan denk om een kind op de wereld te kunnen zetten? Althans niet heel verantwoordelijk en daar schaam ik me voor. Ik ben niet in staat om 1 inwendig onderzoek te kunnen doen en een natuurlijke bevalling zal ook niet lukken. Ik ben in staat om me ergens op te sluiten en het alleen te doen, zo diep zit het.
Gisteren hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Uitwendig kregen we geen duidelijke beelden, inwendig lukte niet. Wel hebben we het hartje gehoord. Ik hoopte dat het wat aan mijn gevoel zou helpen maar dat deed het niet. Mijn vriend was gelukkig, ik voelde niets, geen enkele emotie.
Behalve mijn vriend weet niemand over mijn zwangerschap. Zolang ik het niet kan accepteren, krijg ik het niet over mijn lippen. Ik schaam me voor mijn zwangerschap en elke proficiat zou me pijn doen.
Hij zou het graag dit weekend willen vertellen, ik zou willen dat dit alles een nachtmerrie was. Ik weet even niet wat doen. Kan ook met niemand praten over mijn werkelijke gevoelens want die zijn alles behalve gepast. Al weet mijn vriend ze en het doet hem echt veel pijn dat ik deze gevoelens heb.
Een abortus zou echt dé oplossing zijn voor mij maar daar ben ik niet toe in staat. Maar stiekem ook niet in staat voor de onderzoeken die bij een zwangerschap horen. Alles zit zo diep. Zelfs seks ligt enorm moeilijk voor mij, moest iemand het tegenstrijdig vinden.
Kan iemand me helpen? Iemand die niet de grote behoefte heeft om in mijn gezicht te wrijven dat ik een schandalig persoon ben. Voor mij is dit een groot probleem en ik zoek een manier om dit te verwerken en om hiermee om te kunnen gaan. Ik weet ook dat ik fout ben. Ik schaam me om mijn gevoelens.
Groetjes