Jong zwanger worden - Babyforum

Hallo allemaal,
Ik heb een vraag over zwangerschap. Ik ben nu 19 en mijn vriend in 24, ik verlang ontzettend naar een zwangerschap, naar gewoon een kindje van mezelf. Ik ben zelf erg realistisch, en weet dat ik nu niet voor een kindje kan zorgen, financieel niet,maar ook niet omdat ik nog niet een eigen plekje heb. Ik heb goed contact met mijn ouders en schoonouders maar heb ze eigenlijk nog nooit verteld over mijn verlangens. Het idee had ik dan ook al even in de ijskast gezet, tot ik er achter kwam dat iemand in mijn naaste omgeving zwanger is. Het hele process begon opnieuw en ik ben erg geobsedeerd door een kindje. Ik kan niet goed met dit gevoel omgaan en weet niet wat ik met mijn gevoel moet. Ik ben geen wanhopig persoon en slik dan ook consequent mijn pil en gebruik voorbehoedsmiddelen, maar ben ik niet gewoon te jong om deze gevoelens te hebben, en wat kan ik er aan doen zodat het minder word. 

Alvast bedankt.

Hallo meid,

Ik kan begrijpen dat deze gevoelens lastig zijn! zelf wilde ik ook altijd heel jong moeder worden en had deze gevoelens ook op jou leeftijd!Ik had op mijn 15de al een vaste relatie en woonde thuis tot mijn 22ste.uiteindelijk was ik 24 toen ik mijn zoontje kreeg! De een moet er niet aan denken de ander is al veel verder! Ik vindt deze gevoelens echt niet vreemd of niet bij je leeftijd passen! Probeer te genieten van je leven en als de tijd er is komt het! Succes Liefs lynn

Bedankt voor je reactie, het is ook niet dat ik probeer zwanger te worden het is gewoon het gevoel dat ik heel graag een baby'tje wil en zeker nu ik al langer in een relatie zit, je gaat toch denken aan, kunnen we nu niet op ns zelf gaan, hij woont al op zichzelf. En beginnen aan kinderen, maar ik weet dat ik er op dit moment mijn toekomst mee vergooi, wat moet ik er toch mee.

Je wil heel graag samen wonen en je vriend woont al op zichzelf... waarom niet al samen wonen dan? ik ken je situatie natuurlijk ook niet.... hoop dat je eruit komt en je wat rust met je gevoel krijgt! Je kan hier altijd eff kletsen om je hart te luchten!
Liefs lynn

hallo,
mijn moedergevoel was er al sinds ik in men tienerjaren zat, op mijn 18 ben ik beginnen werken en mijn vriend werkte toen al en had toen ook al vast contract, zodra ik zekerheid had zijn we samen gaan wonen ik wordt er nu 20 in september, wij hebben 17 maanden geklust tegen ik zwanger was, maar als je het gevoel hebt dat je er klaar voor bent dan zou ik zeker niet twijfelen en ervoor gaan, ik bedoel je kan bij je vriend gaan wonen en zo gezinnetje bouwen, eenmaal het gevoel eris moet je ervoor gaan vindt ik, ik ben nu 10 weken zwanger ondanks we jong zijn zullen wij het daarom niet minder doen zoals oudere ouders  follow your feeling zou ik zeggen

Hoi Sophie,

Een kinderwens is niet raar als je 19 bent. Die gevoelens zijn heel "normaal" hoor, maak je daar niet druk om.

Wat ik wel goed van jou vind is dat je er verantwoordelijk er mee omgaat, je gebruikt voorbehoedsmiddelen en schrijft dat je zelf ziet dat je nu nog niet goed voor een kindje kunt zorgen.

Heb je hier al met je vriend over gesproken?
Ik denk niet dat je gevoel over zal gaan, maar je kunt het misschien wel een plekje geven tot dat de tijd er is dat je wel denkt dat het goed is.
Je kunt eerst een poosje samen gaan wonen met je vriend en dan gaan ontdekken of en wanneer er een kindje kan komen.

Ik denk wel dat het belangrijk is om er met iemand over te praten.,Je schrijft dat je goed contact met je ouders en schoonouders hebt? Praat er eens over met je (schoon) moeder. Misschien herkennen zij ook dit gevoel en kunnen je adviezen geven

Veel succes,
Lieve groetjes Dani

Ik vind het ontzettend fijn dat jullie (positief) reageren. Want het is inderdaad een ontzettend vreemd gevoel . Ergens weet ik dat is er klaar voor ben en dat ik een (hopelijk ) leuke moeder zal zijn maar toch is het moeilijk. Ik zou mijn kindje graag alles willen geven wat het verdiend en ik weet dat, dat momenteel niet gaat lukken met wat ik nu heb. Mijn vriend werkt fulltime Maar toch omdat ik pas afgestudeerd ben in de commerciële wereld opzoek naar een baan. Ik heb het idee dat er nog zoveel moet gebeuren voor ik aan kinderen kan beginnen en dat maakt me bang.Voor mijn gevoel moet ik eerst genoeg sparen, huisje inrichten en carrière maken, maar voor mijn gevoel gaat dit nog eeuwen duren. En dan duurt een baby nog ontzettend lang.

@Dani ik kan er met mijn vriend goed over praten maar omdat hij ouder is en een ontzettende kinderwens heeft is dat moeilijk. Hij vindt dat hij voor ons kan zorgen en weet zelfs ook al namen etc. Het is een erg zorgzame man en ik weet dat i.v.m. eerdere problemen weet ik dat hij voor ons zou zorgen, hij woont momenteel in een appartement omdat volgens hem hij niet meer ruimte nodig heeft, maar als ik bij hem zou gaan wonen zouden we kunnen verhuizen. Zijn salaris laat het toe, een baby. Maar mijn gevoel twijfelt. Moet ik eerst carrière maken of moet ik er voor gaan en me erbij neer leggen dat hij kostwinner zal zijn.

Lieve groetjes

Ps even nog over het aan een kindje willen geven wat het verdiend: het allerbelangrijkste is natuurlijk de liefde en aandacht van de ouders.

Heel fijn wanneer je geen geldzorgen hebt maar als ik tegenwoordig om me heen zie wat kinderen allemaal "zouden moeten hebben" ? Dat kan vast een stuk minder en onze uk heeft wat dat betreft pech: niet een gameboy en een playstation en een x-box en weet ik wat er allemaal te koop is.
Wij hebben het nu ook niet erg breed maar ik weet gewoon dat onze kleine niets tekort zal gaan komen.

Hi Sophie,Na 'n jaartje héél graag aan kinderen te willen beginnen met m'n vriend, hebben we toch de knoop doorgehakt :-) Meteen eerste keer raak! (Ik ben zelf 20)
Iemand vertelde me eens dat ik gedurende m'n leven moest kiezen voor het gene dat ik het allerliefste wil. Dat heb ik altijd in m'n achterhoofd gehouden.
Natuurlijk is een kindje krijgen niet zo maar iets dat je doet alleen omdat je het zo graag wil, het is ontzettend belangrijk dat je overal goed bij stil staat. Ook de praktische kanten horen erbij zoals werk, opvang/oppas en weten dat jij in de nabije toekomst goed voor een kind kan zorgen.
Achteraf ben ik echt blij dat we nog een jaar hebben gewacht, ik denk dat je er na zo lang ingeleefd te hebben er weer een stukje meer klaar voor bent. 
Gedurende al die maanden dat ik het zo ontzettend graag wilde heb ik het ook aan m'n moeder verteld en fijne gesprekken met d'r gehad. Zij vond het nog te vroeg maar aan de andere kant kwam dat ook doordat zij er op die leeftijd gewoon nog niet aan wilde beginnen, ze begreep me gelukkig ergens wel want als je eenmaal zo graag een kind wil kun je aan niets anders meer denken.
Tuurlijk zal financiële zekerheid goed zijn en alles makkelijker maken maar het aller belangrijkste is dat jij weet dat je er klaar voor bent en altijd het best zal zorgen voor jouw kindje!
Liefs en succes

Hoi Sophie!!
Ik voel helemaal met je mee!
Ik had het al vanaf m'n 14e toen mijn zus een kleintje kreeg, en Nee dat gevoel ging NIET over zoals iedereen beweerde.
Ik liep vaak huilend rond nadat ik me weer maar eens had laten verleiden om een heel kleintje in mijn armen te houden. Ik zat ook midden in de kinderen,
we hadden immers een creche in die tijd.

Nu ben ik 23 en zwanger van het eerste en ergens ben ik blij ook voor jou te horen dat je er goed over nadenkt en ook met je vriend over kunt praten.
Tenslotte als je echt oprecht een kleintje wil (lees ik) snap je dat je het het allerbeste moet kunnen geven wat je hebt en das een hele verantwoordelijkheid.
Het is tenslotte volledig van jullie afhankelijk.
Het feit dat je dat zelf zegt laat natuurlijk zien dat je serrieus bent en vooral denkt aan de toekomst van de baby. 
En wat het appartement betreft hoef je net als Dani zegt niet metteen te zoeken naar  iets groter, dat is pas echt aan de orde als de kleine over de 3 jaar is hoor..
Als ze eenmaal hun energie niet goed meer kwijt kunnen

Dus probeer geduld te hebben!!
Later (en dat hoeft niet veel later te zijn) zul je er net als ik des te meer van genieten!!

Hallo Sophie

Ik heb precies hetzelfde probleem! Ben ook 19 en minn vriend is 22.
Wij willen ook ontzettend graag een kindje en hoe meer ik erover lees hoe meer ik het wil.
Ik zit alleen met een probleem ik woon nog bij mijn moeder en die is het er nietmee eens als ik nu zwanger zou zijn. Ze zou me er dan zelfs uitzetten.
Ik ben eind maart vruchtbaar en zit ok flink te denken om het Gewoon Te Doen. Mijn vriend en ik zijn bezig met een huisje zoeken en worden deze week een keer terug gebelt door de makelaar. Dat wacht ik eerst af en als het goed nieuws is gaan we het aan.
Voor de rest sluit ik me aan bij de rest. En aangezien je vriend al een huisje hebt zou ik zeggen : ga lekker samenwonen en ga ervoor!

Liefss

Hallo dames. . Ik ben sarah en ik ben 21 en heb al een gezonde dochter van 4 jaar ik was 17 town Ik haar kreeg. Ze was en ongelukje maar meer d danwelkom!!! Ik wil jullie graag adviseren om naar je situatie te kijken en naar je relatie. . Volg je gevoel en als je er klaar voor bent zal er niks zijn om je tegen te houden. Ik stond anders in het leven dan mijn klaklasgenoten, maar dat deed me niks want uiteindelijk gaat het alleen mij een mijn man aan. . Zolang wij elkaar steunen hebben wij ons niks van anderen aangetrokken! Ik hoop wel dat jullie wel de consequenties van een kind hebben in jullie achterhoofd houden omdat het geen makkie zal zijn en al helemaal niet in het begin van de geboorte. .. jullie zullen op alle fronten op de proef worden gesteld en dan moet je echt vertrouwen en geduld hebben! Ik hoop dat dit jullie wat wijzer maakt een helpt met jullie beslissing en de manier hoe jullie hier tegen over staan

Gr sarah

Hoi Sophie.

ik snap je gevoel helemaal ik twijfel er ook heel erg over.
mijn vriend woont ook op zich zelf en onze kinderwens is ook groot.
maar ook ik denk van eerst alles op orde hebben.

maar als ik even veder kijk denk ik dat het ook allemaal moet komen.
iedereen heeft ze eigen manier van leven en ik denk dat iedereen toch wel comentaar zal hebben hoe oud je ook bent waar je ook woont hoe je ook woont.

ik zit er echt over te twijfelen om er na augustus voor te gaan.
ik ben zo jaloers op de mensen die een kleine hebben. en ik weet dat het niet altijd makkelijk zal gaan maar iedereen heeft wel eens 'problemen' iedereen moet dingen leren maar ook als je 30 bent, ik denk gewoon als je je eerste kindje krijgt je toch over alles twijfelt want je weet niet wat je te verwachten staat.

maar ik zou zeggen voel je je goed bij en ben jij gelukkig met je vriend ga ervoor de rest komt vanzelf!

Hallo meid, snap je gevoel. Ik ben zelf een jonge mama ik was 17j toen ik mijn oudste zoontje kreeg, onverwacht maar zo gelukkig! Met de papa liep het na de geboorten al snel mis, ik werkte als leercontract woonde by men oudere & zorgde nog eens alleen als ouder voor hem. Dan zwijg ik nog over de vooroordelen, ongeloofelijk! Mijn zoontje maakte op 6weken 40,5koorts. Op de spoedafdeling zeiden ze gewoon dat ik en kind was met een kind ik kon volgens hun niet voor hem zorgen, na 5ziekenhuizen te gaan hadden we de diagnoze. Mijn zoontje van 8 weken werdt meteen geopereerd, hy vergiftigde zyn eigen bloef door 1geblokeerde nier. Uiteindelijk hebben ze die stil gelegd. Met vallen en opstaan. Ik sliep 3uurtjes max . Ik werkte nog steeds & uieidelijk ben ik daar gestopt, 2x kreeg ik telefoon van het ziekenhuis'kom dringent naar hier je zal moeten afscheid nemen van je zoon " met pijn in men hart heb ik ontslag genomen, met mijb zoontje is alles goed gekomen. Ik leerde en nieuwe partner kennen waarmee ik en zoontje van 14maanfen heb. Ondertussen ziet men ex men zoontje 1dag van 9-18u om de 2weken by de oma & opa.. Ik doe dus ales alleen! Maar ik wil daarmee zeggen, ik zat aande grond. Maar jonge moeder zyn maakte mij sterk. Hoop zo dat we snel zwanger zijn van nummer 3.

ik wil,graag zwanger worden maar kben te Jong wat moet ik doen?