in de war - Babyforum

Hallo iedereen, 

Ik ben 21 jaar en ik weet sinds deze week dat ik zwanger ben. het was niet gepland. ik twijfel heel erg over de beslissing die ik moet nemen. ik woon niet meer thuis en kan daar ook niet meer wonen. ik ben goed bezig om mijn leven op orde te hebben en gaat veel beter met me nu ik niet meer thuis woon. ik woon op kamers bijl begeleid wonen, wat maar een tijdelijke oplossing is. mijn verstand zegt dat ik het moet weghalen maar het is zo moeilijk ik heb geen huis geen vast contract. ben al 3 jaar met mijn huidige vriend. ik zit heel erg in twijfel en ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn en hoe jullie het hebben aangepakt.

Ten eerst toch Gefeliciteerd!

Ten tweede moet nemen is niet echt meer een optie. Je bent zwanger er is nu geen keuze meer van nemen maar van "houden".

Ik snap heel goed dat je in de war bent. Vooral omdat je nu juist zo goed bezig bent met je leven op de rit krijgen! Dat kun je nu ook in jou voordeel draaien. Je hebt al hulp, zij kunnen jou ook nu verder helpen. Je staat er wat dat betreft niet alleen voor. Waarom vind jou vriend dat je het moet weg halen?

Ik persoonlijk zou het om de redenen die jij opgeeft niet weg kunnen laten halen. Ga met jou vriend en je begeleider om te tafel zitten. Bespreek de mogelijkheden. Van het houden en opvoeden van het kindje. Van het laten aborteren en denk na over adoptie. Neem echt geen overhaaste beslissing en laat je door niemand dwingen. Niet door je vriend niet door je begeleiders vrienden of familie.

Heel veel sterkte met deze moeilijke grote opgave.

Ik zal een beetje over mij zelf vertellen misschien dat dat jou wat kan geruststellen. Ik was 19 2 kindjes 19 maand en 5 weken oud. Ik moest ineens alles zelf rooien. Mijn toenmalige partner was weg. Mijn leven was al niet al te best en toen helemaal niet meer. Ik had dan wel een huis, niet genoeg inkomen, en geen hulp. Ik ben hulp gaan zoeken voor mijzelf, voor de opvoeding en voor de financiën. Na 3 jaar kon ik heel trots op mijzelf terug kijken, naar mijn gezin en naar wie ik geworden was. Wat ik bereikt had en wat ik had overwonnen. Eerlijk waar het waren de beste jaren van mijn leven tot nu toe. Het leek het einde van de wereld, een berg die niet te beklimmen was.

Nu ruim 9 jaar later ben ik getrouwd met een super lieve man. Zijn mijn kinderen zijn kinderen geworden. Nog steeds heb ik moeite met het leven. Iets wat altijd zou blijven in mijn geval. Vorig jaar 3 miskramen gehad wat heel veel verdriet mee bracht. nu gelukkig 35 weken zwanger van ons 3e kindje. Ik ben zo zo blij met de keuzes van toen. Ook al leek het toen geen keuze en was het vooral overleven.

Meid niemand kan jou vertellen wat je moet doen. Je moet je hart volgen. Bespreekbaar maken waar je over denkt, waar je aan twijfelt, wat je voelt, desnoods doe je dat hier.