Hier lig ik dan, in het ziekenhuisbed met een baby van 5 dagen oud naast mij. Mijn dochter heeft verhoogde bilirubine waarden en moet dus vaak op de lamp (fototherapie) waardoor we dus telkens langer moeten blijven in het ziekenhuis.
Ondertussen voel ik al enkele dagen de muren op mij afkomen. Ik krijg geen geluksgevoel, wat ze ook zeggen of doen niets helpt. Ik voel dat ik in een uitzichtloze positie zit en ik word stilletjes aan gek. Letterlijk voel ik me vastgezet.
Door de slechte waarden weten we dus ook niet wanneer we naar huis mogen en het onwetende geeft me nog meer verdriet. IK WIL NAAR HUIS.
Iemand ervaring met deze gevoelens? Zo ja wat kan ik doen? Ik voel me steeds dieper en dieper zakken en zie bijna geen lichtje meer aan het einde van de tunnel.