Hoi
Ons dochtertje is er na 7 ICSI pogingen uiteindelijk toch nog gekomen in febr 2017.
Ik ben thuisgebleven tot eind augustus (heb ouderschapsverlof in 1 keer opgenomen en aansluitend nog wat verlof). Nu ben ik sedert september terug aan het werk en voel mij de laatste tijd erg emotioneel.
Ons kleintje is al sedert dag 1 van de kinderopvang ziek (verkoudheid, hoesten, snot,...) is nu al wat beter maar nu heeft ze diarree en open billetjes...het arme kind.
Nu voel ik mij de laatste tijd zooo schuldig! Ik vind het moeilijk om de perfecte combi te vinden tussen baby, werk, huishouden, sociaal leven...en heb de indruk dat ik vooral faal op het baby vlak.
Tijdens de week ben ik pas rond 17u30-17u45 thuis en gaat ons kleintje al om 19u gaan slapen. Dus veel tijd heb ik niet meer haar samen, want het eten moet nog gemaakt worden, was en plas...pfft
We hebben nu 14dgs een poetsvrouw maar ik merk toch dat dit precies weinig is. De andere week poets ik dan op zaterdag, doe ik mijn was, strijk, boodschappen...en hup de zaterdag is ook voorbij en je hebt bijna niks van je dochter gezien. (man zorgt er dan voor)
Mijn man is nu ook nog bezig met schilderen in onze woning, want hij wil verhuizen! Dat er nog eens bij.
Er is geen stoppen aan, bord ligt al klaar en tegen eind oktober wil hij het uithangen...
Dus nog zoeken naar een nieuwe woning ook nog!
Mijn man is ook geen klusser (of wel :-) ), dus ofwel wil hij een nieuwbouw ofwel een zeer recente woning...
Eind november heb ik een nieuwe afspraak gepland in Jette daar ik wil gaan voor een 2de.
Ik ben er nu 40, dus geen tijd over om uit te stellen zeg ik dan.
We hebben 7 jaar moeten wachten op dit wonder en weten nu wat de oplossing is, dus wil ik gaan voor een 2de.
Kinderen kun je dus inderdaad niet plannen, sommigen wel, anderen niet...
Ik heb het gevoel dat we beiden niet meer hetzelfde willen soms. Mijn man zegt wel dat hij een 2de wil, maar niet onmiddellijk...ja lang kan ik niet wachten en zal ik ook niet doen.
Ik heb ook altijd gezegd dat er een tijd zal komen dat ik minder wil werken daar ik er dan wel wil zijn voor mijn kind(eren). School brengen en afhalen, op woensdagnam samen leuke dingen doen, ...er zijn gewoon.
Zijn mama was een moeder aan de haard en heeft 5 kinderen grootgebracht. Hij komt uit een warm nest.
Ik ben enig kind, en mijn mama is gestorven toen ik er 6 was. Dus ik heb enkel nog mijn pa.
Voor mij is het net belangrijk om er te zijn voor mijn kinderen, daar ik nu nog steeds mijn eigen moeder mis en ook voel dat ik veel gemist heb die een moeder haar kinderen kan geven. Mijn pa is nooit hertrouwd of zo...
Hoe is dit bij jullie? Hadden jullie dat ook dat je het moeilijk had om alles te combineren?
Wij hebben ook geen ouders of schoonouders die kunnen helpen in de opvang van onze dochter (wonen te ver en zijn ook té oud nu)...maar dat wisten we op voorhand en had ik ook geen probleem mee.