Hallo allemaal,
Ik zit even in een dip en zou graag advies willen.
Ik mag me de gelukkige mama noemen van een meisje van 5 en een jongen van bijna 2.
Ik ben begin dit jaar gestopt met werken omdat ik kampte met gezondheidsklachten en ik het niet meer aankon om nu te werken met mijn ziekte en 2 kleine kinderen. De planning is om later wel weer te werken als ze beide op school zitten. Ik moet even opladen en keek er enorm naar uit om thuis te zijn. Ons meisje van 5 vind het geweldig maar met onze zoon vind ik het enorm pittig. Ik kan werkelijk niets doen in huis of hij vraagt aandacht, voor alles, aan je hangen, huilen om werkelijk alles en dit gaat de hele dag door. Ik probeer het te negeren want ik heb ook de dagelijkse dingen die gedaan moeten worden maar het put me enorm uit. Vandaag weer een dag waarin we 80% huilen hebben gehad, hij is nooit tevreden behalve als er snoep bij komt kijken. Dit doe ik natuurlijk niet maar bij het woordje nee stort hij al neer en is er helemaal vanaf.
Ik heb helaas geen opvang naast mijzelf waar hij heen kan zodat ik ook even bij kan tanken, mijn man werkt veel ivm eigen bedrijf.
Het breekt me op, ik vind het heel zielig voor hem, want ik start de dag zonnig en probeer me niet uit het veld te laten slaan maar een hele dag door boos en gemopper breekt je of je wilt of niet toch op.
Ik voel me dan in de avond schuldig omdat ik bang ben hem het idee te geven dat hij niet gewenst is en hij een last is.( sorry soms voelt dat ook even op dagen)
Het liefst wil hij de hele dag bij de hand gehouden worden en de hele dag aandacht, dan is er niets aan de hand.
Maar het is toch ook belangrijk dat ik mijn ding kan doen daags en hij eben zelf speelt?
Hoe pak ik dit aan? Doe ik iets verkeerd? Tips?
Ik ben echt heel blij met hem, dat voorp en dankbaar dat ik 2 kindjes mag hebben dus brand me aub niet af. ????
Het is hier even een mama die op is. Mijn werk was minder zwaar dan deze dagen en ik had het me zo anders voorgesteld.