Aquamarijn

Hoi allemaal!

Vanaf september 2014 hebben mijn vriend (nu 34) en ik (nu 30) besloten om voor een eerste kindje te gaan. Niet van de ene op de andere dag want we wilden het al heel lang en we hebben het er al vaak over gehad, maar dit was echt het moment. We waren er allebei helemaal klaar voor! Ik was vol goede moed, want mijn moeder was ook alle keren (vrijwel) meteen zwanger geworden en ik had er een goed gevoel over (ik heb bijvoorbeeld een vrij regelmatige cyclus, voel precies aan wanneer ik ongesteld word en ik voel ook duidelijk mijn ovulatie - en mijn vriend ruikt het!). Ik keek zelfs naar de uitgerekende datum: 22 juni 2015. Altijd heb ik dit een mooie datum gevonden en nu kwam het ook nog zo uit met mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie.

Helaas bleek het niet zo gemakkelijk te gaan als ik had gehoopt. Nu (18 juli 2015) beginnen we aan de 10e ronde. Ook al weet ik dat er vrouwen zijn die al bij ronde 20+ zijn of die, nog erger, weten dat het helemaal niet gaat lukken, ik vind het veel moeilijker dan ik had gedacht.

Als ik erover praat met vriendinnen zeggen ze vaak dingen waar ik boos om wordt: dat ik er niet zo mee bezig moet zijn of dat ik niet de enige ben of dat het bij die en die nog veel langer duurde of nog erger: dat ze zeker weten dat het gaat lukken bij mij. Hebben ze een glazen bol dan? Zelfs een gynaecoloog kan dat niet met zekerheid zeggen. Ik vind het vervelend dat die opmerkingen mij boos maken, want het is vast allemaal goed bedoelt. Het liefst hoor ik gewoon: hè, wat kut voor je, geef me een knuffel! Ik ben ook jaloers op vriendinnen die wel zwanger zijn. Dat vind ik ook vervelend. Ik wou dat ik gewoon blij kon zijn voor ze, maar ik ben het toch: hartstikke jaloers! Zo'n stom gevoel waar je niks mee kan en wat niks verandert!

Begin 2015 hebben we twee rondes ''overgeslagen'' (veilig gedaan) omdat we naar Azië gingen en anti-malaria-tabletten moesten slikken, wat niet goed samengaat met zwanger worden of zijn. Het leek mij ook wel even goed om er minder mee bezig te zijn. Ik merkte dat het mij meer bezighield dan ik ooit tevoren had gedacht.

Meteen de ronde daarna (ronde 6) was het (even) raak. Ik was euforisch en voelde me geweldig. Ik keek al uit naar ons ''kerstkindje'' (want dat zou het ongeveer worden). Helaas heb ik maar een paar dagen van dit gevoel kunnen genieten, want ik kreeg vrij snel (maar gering) bloedverlies. Dat hield aan totdat ik op 30 april een miskraam had. Terug bij af... Hoelang zou het nu weer gaan duren? Zou het uberhaupt ooit lukken? Die onzekerheid vind ik het ergste. Niet eens die miskraam.

Elke ronde neem ik mij voor om er niet zo mee bezig te zijn. Dat lukt aardig. Tot mijn ovulatie en daarna. Want dan begin ik van alles te voelen, het ene symptoom na het andere dient zich aan. Ik ben volgens mij enorm gevoelig voor alles in mijn lichaam. Mijn menstruaties zijn heftig, mijn premenstruele buien niet te zuinig, mijn ovulatiepijn duidelijk aanwezig en steeds heb ik symptomen rond de innesteling. Inmiddels slik ik tarwekiemolie omdat ik het vermoeden heb dat er rond de innesteling steeds iets niet goed gaat (te laag HCG/te laag progesteron/te weinig baarmoederslijmvlies?).

Omdat ik bang ben dat er wat mis is en het nooit gaat gebeuren, ben ik nu gelukkig doorverwezen naar de gynaecoloog. Daarvoor heb ik al twee bloedtesten gedaan (clamydia anti-stoffen en progesteron-waarde) en die waren allebei goed (geen antistoffen en een goede progesteron-waarde). Eind augustus hebben we de eerste afspraak bij de gyn en daarvoor gaat mijn vriend nog het bekende potje inleveren voor onderzoek.

Door mijn werk (met kinderen en zwangere vrouwen) en mijn omgeving word ik ook bijna dagelijks herinnert aan het feit dat het bij mij nog niet lukt. Mensen vragen er regelmatig naar, omdat ze het allang hadden verwacht bij ons. Ook omdat we er al zo lang mee bezig zijn in ons hoofd (eigenlijk was ik er al van kleinst af aan mee bezig, ik speelde altijd met poppen en ik vond zwangere vrouwen heel interessant) en de babykamer al bijna klaar is (ik heb zelfs al stapels babykleren voor jongens en meisjes!!) duurt het veel langer dan het in werkelijkheid is.

Ik hoop voor iedereen op dit forum dat ie snel zwanger is en een gezonde baby in de armen kan sluiten!! Want dat is toch het mooiste wat er is!

Liefs,

Aquamarijn