Hoi anoniem.
Heel herkenbaar. Op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had durfde ik niet blij te zijn. Ik was bang dat het de 12 weken niet ging halen. Na de 12 weken was ik voorzichtig enthousiast. Maar alsnog voor elke echo heel bang.
Elk raar gevoel of lichte pijn gaf me de indruk dat er iets mis was.
Ik heb dit helaas 9 maanden gehad.
Eigenlijk pas toen mijn zoon werd geboren. Viel alles van me af.
Helaas werd dat gevoel me weer heel snel ontnomen. Het ging niet goed na zijn geboorte. Hij heeft nog een tijdje in het ziekenhuis moeten liggen. Zijn ademhaling stopte steeds en hij werd dus volledig onderzocht. Gelukkig kan ik zeggen dat er niks gevonden werd. Maar dat maakte me ook weer bang. Waarom stopt hij dan steeds met ademhalen?
Uiteindelijk heb ik nu een heerlijk vrolijke kleuter en kan ik zeggen dat ik geen angsten meer heb. Maar dat is een behoorlijk proces geweest.
Dus angsten zijn natuurlijk niet goed. Maar blijf vasthouden aan positieve dingen. Ieder schopje en beweging in je buik moet je koesteren en uitgaan van de kracht van je kind. Dus..... positief proberen te denken.
Maar ik begrijp je volledig!