Ik heb ooit een beetje in dezelfde situatie gezeten (op de onveilige seks na dan).
Ik vond dat een kindje het niet verdiende om op te moeten groeien met het gevoel ongewenst te zijn door 1 van de ouders.
Ik had het wel heel graag gehouden en had ook een enorme kinderwens, was ook al eind 20. Toch door verschillende afwegingen gekozen voor de abortuspil. Want dat is immers naar de operatieve ingreep in de eerste 7 weken ook mogelijk.
Waarom...omdat ik dacht een abortus kan ik echt niet. Bij de pil gaat het dan tenminste nog op een natuurlijke manier eruit. (Opgewekte miskraam eigenlijk). En in mijn ogen heb ik het zelf verwekt en de enige manier is dan ook het op de meest natuurlijke manier te verliezen.
De overwegingen zijn niet makkelijk, worden ook nooit makkelijker. Zelfs niet als je het met alle liefde voor je kindje doet. Want ja ook mensen die de keuze moeten maken doen dat soms juist uit liefde voor het kindje ipv. Te hopen dat een kindje toch wel zonder alles wat je het niet kan geven ook gelukkig zal zijn.
Ik ga niet zeggen dat het geen pijn zal doen, dat je er geen spijt van gaat hebben. Want dat ga je toch wel ondanks dat je vindt dat je keuze juist is. Ik ben het eens met anoniem dat het nog veel erger is om spijt te hebben als je eenmaal een kind hebt. En er zullen mensen zat zijn die zeggen ach ik ted het ook als alleenstaande moeder. Nou ik kan je vertellen...het is heus niet altijd een pretje alleen moeder te zijn en als jij je niet zeker voelt dat je het redden kan alleen moet je je keuze zeer goed afwegen. Ondanks dat moeder zijn ook heel leuk is hoor.
Laat het vooral niet leiden door teveel meningen en probeer voor jezelf de mogelijkheden en voors en tegens op een rijtje te zetten.
Bij mij speelden er overigens veel meer waardoor deze keuze niet af te wenden was mochten er mensen negatief willen reageren op mijn keuze.