Hallo iedereen, ik hoop dat ik bij jullie mij verhaal kwijt kan en jullie mij misschien een beetje meer gerust kunnen stellen aangezien ik nogal een doemdenker ben.
Mijn zwangerschap loopt alles behalve van een leien dakje, vanaf de eerste bloedafname tot nu 21 weken ver. De dag dat ik van mijn huisarts te horen kreeg dat ik zwanger was, kwam er al direct een MAAR bij: 'Proficiat, je bent zwanger maar je zwangerschapshormoon is zo laag dat dit waarschijnlijk geen normale zwangerschap wordt'. Van vreugde naar immens verdriet, later op de middag belde mijn huisarts terug met de melding dat ze, na overleg met de gynaecoloog, het waarschijnlijk toch een normale zwangerschap ging zijn maar ik gewoon minder lang zwanger was dan ze dacht. Terug een beetje hoop.
Op 6 weken, had ik mij eerste consultatie bij de gyneaco: Naast het dooierzakje en het kleine flikkerende lichtje dat het hartje moest voorstellen, had ik namelijk een cyste van 5 cm en kwam ik ook nog eens te weten dat ik aan PCOS lijd (cystes op eierstokken met verminderde vruchtbaarheid tot gevolg). Maar bon, ik was toch zwanger en alles leek goed te gaan.
Op de volgende echo's, 9weken en 12weken, leek alles perfect, we hadden niets om ons zorgen over te maken. We kregen de papieren mee voor de NIPT en stonden te poppelen om het geslacht te weten. Poging 1 van NIPT: Te weinig foetaal dna, opnieuw bloed gaan geven en poging 2 achter de rug. Resultaat poging 2: Te weinig foetaal dna en op aanraden van die resultaat werd een vruchtwaterpunctie aanbevolen door het UZ. Mijn gynaecoloog stelde mij gerust dat alles op de echo van 12 weken perfect in orde was, ik nog jong en gezond ben en er geen reden was tot een invasieve methode zoals vruchtwaterpunctie. Natuurlijk vertrouw je je gynaecoloog, want daar zijn ze nu eenmaal voor. Verder was er geen uitleg waarom de NIPT niet lukte bij mij.
Op 16 weken, had ik een consultatie met de vroedvrouw. Zij ging mij ook het geslacht laten tonen, alles leek in orde en na lang proberen hadden we eindelijk zicht op het geslacht. Door de afwezigheid van een penis constateerde zij dat het een meisje ging worden.
Gerust en wel, gaan we op 20 weken en 5 dagen langs voor een grote echo. De eerste beelden leek alles in orde maar toen ik vroeg: Het is toch nog altijd een meisje, werd het terug zoeken naar een duidelijk beeld waar het geslacht zichtbaar op werd. Na 15min proberen zag ik zowel bij mijn gyneacoloog als de vroedvrouw bezorgde blikken: Ze konden het niet met zekerheid zeggen wat het nu was: De schaamlippen leken te groot en te dik om een meisje te zijn en voor een jongen leek het totaal niet op een penis en ballentjes. Verder zag ze ook nog een uitstulping onder de navel die ze niet kon thuisbrengen. Daar ging het alarmbelletje al af. Met bezorgde gezichten vertelde ze mij dat ik beter een echo liet doen in een universitair ziekenhuis en eventueel een vruchtwaterpunctie. Voorzichtig begonnen ze ook over chromosomale geslachtsafwijkingen die kunnen voorkomen en dat we een totaal beeld moeten krijgen van wat er ons dan te wachten staat.
Dus hier zit ik dan om 3 snachts, geen oog doe ik dicht en het enigste wat ik doe is huilen. Morgen weet ik meer wanneer ik een afspraak heb ik het universitair ziekenhuis. De onwetendheid die het met zich mee brengt is gewoonweg vreselijk. Sinds een week voel ik onze kleine spruit ook bewegen waardoor het nieuws gewoon nog erger aankomt. Mijn man zegt dat ik teveel pieker en ik moet afwachten wat die echo gaat zeggen maar de bezorgde gezichten van de gyneaco en vroedvrouw spoken door mijn hoofd.
Zoals bovenaan vermeld ben ik een doemdenker en denk ik het ergste... Stel dat het een afwijking heeft, wat doen we dan? Vanaf het begin zeiden we bij een afwijking is het de zwangerschap onderbreken maar inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan. Vanaf dat je je kindje voelt, voel je dat er leven is maar rekeninghoudend met ons leven weet ik dat we een kind met een afwijking niet aankunnen maar kan ik een zwangerschapsonderbreking aan? Mentaal en fysiek lijkt mij dit iets wat je tekent voor het leven en hoe ga je hierna gewoon verder met je leven? Het ergste is dat ik mij op dit moment gewoon als een falende vrouw voel, die haar man niet eens een gezond kind op de wereld kan zetten. Ik stel mijn hele omgeving teleur.
Afwachten zal de boodschap zijn