Zoveel onzekerheid, zoveel twijfel - Zwangerschapsforum

Onzekleinespruit (Gast) - schreef op 20-06 om 03:17
Hallo iedereen, ik hoop dat ik bij jullie mij verhaal kwijt kan en jullie mij misschien een beetje meer gerust kunnen stellen aangezien ik nogal een doemdenker ben. 
Mijn zwangerschap loopt alles behalve van een leien dakje, vanaf de eerste bloedafname tot nu 21 weken ver. De dag dat ik van mijn huisarts te horen kreeg dat ik zwanger was, kwam er al direct een MAAR bij: 'Proficiat, je bent zwanger maar je zwangerschapshormoon is zo laag dat dit waarschijnlijk geen normale zwangerschap wordt'. Van vreugde naar immens verdriet, later op de middag belde mijn huisarts terug met de melding dat ze, na overleg met de gynaecoloog, het waarschijnlijk toch een normale zwangerschap ging zijn maar ik gewoon minder lang zwanger was dan ze dacht. Terug een beetje hoop.
Op 6 weken, had ik mij eerste consultatie bij de gyneaco: Naast het dooierzakje en het kleine flikkerende lichtje dat het hartje moest voorstellen, had ik namelijk een cyste van 5 cm en kwam ik ook nog eens te weten dat ik aan PCOS lijd (cystes op eierstokken met verminderde vruchtbaarheid tot gevolg). Maar bon, ik was toch zwanger en alles leek goed te gaan. 
Op de volgende echo's, 9weken en 12weken, leek alles perfect, we hadden niets om ons zorgen over te maken. We kregen de papieren mee voor de NIPT en stonden te poppelen om het geslacht te weten. Poging 1 van NIPT: Te weinig foetaal dna, opnieuw bloed gaan geven en poging 2 achter de rug. Resultaat poging 2: Te weinig foetaal dna en op aanraden van die resultaat werd een vruchtwaterpunctie aanbevolen door het UZ. Mijn gynaecoloog stelde mij gerust dat alles op de echo van 12 weken perfect in orde was, ik nog jong en gezond ben en er geen reden was tot een invasieve methode zoals vruchtwaterpunctie. Natuurlijk vertrouw je je gynaecoloog, want daar zijn ze nu eenmaal voor. Verder was er geen uitleg waarom de NIPT niet lukte bij mij.
Op 16 weken, had ik een consultatie met de vroedvrouw. Zij ging mij ook het geslacht laten tonen, alles leek in orde en na lang proberen hadden we eindelijk zicht op het geslacht. Door de afwezigheid van een penis constateerde zij dat het een meisje ging worden. 
Gerust en wel, gaan we op 20 weken en 5 dagen langs voor een grote echo. De eerste beelden leek alles in orde maar toen ik vroeg: Het is toch nog altijd een meisje, werd het terug zoeken naar een duidelijk beeld waar het geslacht zichtbaar op werd. Na 15min proberen zag ik zowel bij mijn gyneacoloog als de vroedvrouw bezorgde blikken: Ze konden het niet met zekerheid zeggen wat het nu was: De schaamlippen leken te groot en te dik om een meisje te zijn en voor een jongen leek het totaal niet op een penis en ballentjes. Verder zag ze ook nog een uitstulping onder de navel die ze niet kon thuisbrengen. Daar ging het alarmbelletje al af. Met bezorgde gezichten vertelde ze mij dat ik beter een echo liet doen in een universitair ziekenhuis en eventueel een vruchtwaterpunctie. Voorzichtig begonnen ze ook over chromosomale geslachtsafwijkingen die kunnen voorkomen en dat we een totaal beeld moeten krijgen van wat er ons dan te wachten staat. 
Dus hier zit ik dan om 3 snachts, geen oog doe ik dicht en het enigste wat ik doe is huilen. Morgen weet ik meer wanneer ik een afspraak heb ik het universitair ziekenhuis. De onwetendheid die het met zich mee brengt is gewoonweg vreselijk. Sinds een week voel ik onze kleine spruit ook bewegen waardoor het nieuws gewoon nog erger aankomt. Mijn man zegt dat ik teveel pieker en ik moet afwachten wat die echo gaat zeggen maar de bezorgde gezichten van de gyneaco en vroedvrouw spoken door mijn hoofd. 
Zoals bovenaan vermeld ben ik een doemdenker en denk ik het ergste... Stel dat het een afwijking heeft, wat doen we dan? Vanaf het begin zeiden we bij een afwijking is het de zwangerschap onderbreken maar inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan. Vanaf dat je je kindje voelt, voel je dat er leven is maar rekeninghoudend met ons leven weet ik dat we een kind met een afwijking niet aankunnen maar kan ik een zwangerschapsonderbreking aan? Mentaal en fysiek lijkt mij dit iets wat je tekent voor het leven en hoe ga je hierna gewoon verder met je leven? Het ergste is dat ik mij op dit moment gewoon als een falende vrouw voel, die haar man niet eens een gezond kind op de wereld kan zetten. Ik stel mijn hele omgeving teleur.
Afwachten zal de boodschap zijn
13 antwoorden en 27745049x bekeken
---- - schreef op 20-06 om 08:14
Wat een heftig verhaal meid. En ik zou je heel graag gerust willen stellen maar ik weet niet of ik dat kan. Denk dat je toch echt de echo van vandaag moet afwachten, maar het is zo vreemd dat ze de nipt test niet konden uitvoeren.. het is echt frustrerend kan ik me heel goed voorstellen want ik heb ook een soortgelijke situatie meegemaakt, alleen is het bij mij slecht afgelopen en hebben met 18 weken alsnog een zwangerschapsafbreking gedaan omdat ons kindje een trimosie bleek te hebben. Het is vreselijk, ik voelde de kleine ook al vanaf 16 weken dus het was zoooo moeilijk om afscheid van haar te nemen maar wij hadden ook voor onszelf gezegd vantevoren, als het kindje gehandicapt is gaan we het neit ter wereld brengen. Er zijn verschillende meningen hierover maar wij vonden dat het beste voor de kleine en voor ons ook.. dus ik snap jullie keus als er iets is met de kleine.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het bij jullie alsnog goed is, of in ieder geval een "beperking" waarvan de kleine later geen last van heeft en wel gewoon een gezond leven kan leiden. Heel veel succes vandaag
---- - schreef op 20-06 om 08:15
En trouwens, je meot je niet als een falende vrouw voelen he! Dat deed ik ook.. maar je kunt er echt niks aan doen als het kindje wat heeft, er is dan gewoon een fout geweest van de natuur die jij totaal niet in de hand hebt. Dus denk aub niet zo want zo maak je het jezelf verschrikkelijk moeilijk!!
Orchidea - schreef op 20-06 om 12:14
Aller eerst, wat heftig zeg, ik leef ontzettend met je mee, dit zijn niet de dingen die je wilt horen in je zwangerschap. Rot dat ze in eerste instantie tijdens de echo's zeiden dat alles in orde was, wat uiteindelijk met de 20 wk echo niet zo blijkt te zijn. Tenminste, ik denk dat je inderdaad moet afwachten op de echo. Ik vind het vervelend om te zeggen maar om nu alles te gaan speculeren voor je wat er eventueel mis kan zijn, of juist niet, dat vind ik alleen maar vervelender voor jou. Iniedergeval doe rustig aan, laat het je bezinken en blijf erover praten. Weg stoppen is hierbij niet handig. Heel veel liefs voor jou, en hopelijk weet je snel waar je aan toe bent!
Onzekleinespruit (Gast) - schreef op 25-06 om 16:06
Vandaag langs geweest bij het UZ Brussel voor een extra uitgebreide echo en vruchtwaterpunctie. Het vermoeden van onze gynaecoloog werd bevestigd: Onduidelijke geslachtsontwikkeling en blaasdystrofie. Woensdag 4/7 weten we meer of het gaat om een genetische afwijking (zoja, staat onze keuze vast om de zwangerschap af te breken) of puur een fysieke beperking die operabel is. Voor deze laatste zouden we samenzitten met een kinderuroloog om onze opties te bespreken maar eerlijk gezegd heb ik er weinig hoop in dat het goed zou komen met onze kleine spruit. Wil ik mijn kind deze lijdensweg wel aandoen? De ene operatie na de andere, als het al operabel is, volgens de gynaecoloog zou het een meisje zijn maar zou het abnormale externe geslachtsdelen hebben en misschien zelf ook geen baarmoeder en eierstokken (kan pas gecheckt worden op 26 weken) dus waar zouden we in godsnaam aan beginnen. 
Het is niet direct wat ik ervan verwachtte om zwanger te zijn, geen enkel zorgeloos moment en continue moeten huilen vanwege de onzekerheid. Ik weet ook niet goed hoe ik hiermee moet omgaan, ondertussen voel ik mijn kindje leven in mijn buik maar heb ik binnenkort een moeilijke beslissing te nemen. Ook als je je 1ste zwangerschap moeten afbreken op 22 weken, betekent dat een normale bevalling: het uren afzien zowel fysieke als emotioneel om dan met lege handen naar huis terug te keren. Het lijkt mij zo onmenselijk en hoe komt je zoiets ooit te boven? Wel hebben ze mij verzekerd in uz Brussel dat indien de zwangerschap moet afgebroken worden, dit vrij snel kan gaan en ze mij de hele weg begeleiden. 
---- - schreef op 25-06 om 18:39
Pff wat heftig en naar om te horen  
Het is een keus die jullie samen moeten maken en het gaat niet makkelijk zijn maar jullie moeten doen wat jullie denken dat het beste is voor de kleine en voor jullie natuurlijk, want jullie moete zorg dragen voor dit kindje en niemand anders.
 En wat betreft het afbreken van de zwangerschap, je moet inderdaad bevallen en het is heftig... ik heb het ook meegemaakt zoals ik al eerder hierboven heb beschreven, ik heb ook moeten bevallen en heb een pijnlijke en lange bevalling gehad, maar ik ben er weer bovenop gekomen. Niks is onmogelijk, maar het blijft een heftige ervaring in je leven. 
Wens jullie heel veel sterkte in deze nare en moeilijke periode !!!
MamaN - schreef op 25-06 om 23:35
Meis ik heb geen ervaring of advies maar ik wilde je gewoon even een (virtuele) knuffel geven voor wat jij nu moet doormaken. Heel veel sterkte 
Orchidea - schreef op 26-06 om 09:34
Jeetje enorm heftig zeg. Goed over praten. En goed de opties bespreken. Het zal natuurlijk altijd bij blijven, deze zwangerschap. Maar met de juiste hulp kom je er wel. Hopelijk maak je voor je zelf de juiste keuze. Ik wens je enorm veel sterkte hiermee en hou je taai! Veel liefs.
Onzekleinespruit (Gast) - schreef op 03-07 om 07:12
Eventjes een update van de afgelopen week. Met onze diagnose zijn we met verschillende specialisten gaan samenzitten om te bekijken wat de prognose zou zijn, mochten we het kindje houden. Bij elke specialist kregen we hetzelfde advies mee: je kindje houden betekent een enorme lijdensweg, een leven dat zich afspeelt in een ziekenhuis met veel operaties voor de rest van het leven. Elke specialist zag mij keer op keer breken want er is gewoon geen oplossing. Iedereen gaf het advies mee om de zwangerschap af te breken en nadien te gaan voor een gezond kindje, aangezien de aandoening niet genetisch gelinkt is en vanwege de zeldzaamheid zo goed al onbestaand is om nog eens voor te komen. Toch blijft zo'n nieuws hard om keer op keer te horen. 
We hadden voor ons eigen ook al besloten dat indien ons kindje levenslang zou moeten afzien, we niet egoïstisch mochten zijn maar ons kindje moesten laten gaan. Na alle gesprekken was dit ook onze definitieve beslissing en wisten we ook dat dit de juiste beslissing was. Eerlijk gezegd niet echt iets waar ik ooit bij stilstond toen we wisten dat we zwanger waren. Wat een mooie tijd moest worden, werd voor ons een echte nachtmerrie. Ik had verwacht dat ik zekers moest zijn dat ons kindje geen trisomie had, dat ik niet teveel kilo's aankwam en dat ik voor de rest kon genieten van mijn zwangerschap (eigenlijk het mooiste moment in je leven). Maar genieten is er nooit van gekomen, enkel het lijden en het verdriet dat het met zich mee brengt. 
Op 4/7/18 wordt ons kindje geboren en kan ik eindelijk kennismaken met het kleine schoppende wondertje in mijn buik waar ik zoveel van hou maar mag ik ook direct afscheid nemen van mijn kindje. Gisteren moest ik bij de gynaecoloog pilletjes innemen om mijn baarmoeder voor te bereiden op de bevalling, het voelde alsof ik hiermee mijn kindje vermoord. Woensdagochtend word ik ingeleid en komt er een einde aan deze zwangerschap. Na 23 weken zwanger te zijn, zullen wij achterblijven met lege handen en heel veel verdriet. 
---- - schreef op 03-07 om 08:47
Dit is niet het nieuws wat ik voor jullie had gehoopt. Het is vreselijk, afschuwelijk en het meest pijnlijke wat je als een moeder mee kan maken, want je bent gewoon een mama. Een mama van een engeltje die altijd over jullie zal waken. 
Jullie doen er goed aan om afscheid te nemen van het kindje, je wilt een vreselijk leven voor dit kindje besparen en dat betekend liefde, zoo sterk kunnen zijn om te zeggen : nee ik wil niet dat jij zo'n leven gaat krijgen. Het is ontzettend zwaar maar probeer na de bevalling nog te kunnen genieten van de kleine zover het kan.. Neem fotos, knuffel de kleine, probeer zoveel mogelijk herinneringen op te bouwen in een korte tijd. Want dit is het enigste wat je daarna nog van de kleine zult hebben.

Wens jullie ontzettend veel sterkte en hoop dat de bevalling mee valt.

Ps: als je behoefte hebt om vragen te stellen of wat dan ook kan je me een berichtje sturen, wij hebben hetzelfde meegemaakt.
N.L. - schreef op 03-07 om 15:01
Ach jeetje war heftig.. zoveeel sterkte .. wauw jullie zijn echt sterk
Onzekleinespruit#Noë (Gast) - schreef op 09-07 om 07:57
Woensdag ben ik om 7u30 binnengegaan om de bevalling in te leiden. Een heel raar gevoel want ik wou niet gaan, ik wou het gewoon niet meemaken maar ik kon geen andere kant meer op. Dus ik schreef mij in voor een opname op materniteit, de eerste vraag die je krijgt: is het voor een bevalling? Met een zeer kleine buik moet je dan Ja antwoorden en weten dat je hier eigenlijk komt voor het moeilijkste moment in heel je leven. 
Op materniteit zelf werden we opgewacht om ons te begeleiden naar de kamer en deden ze wel alle moeite om de babygeluiden te beperken. Om 8u30 vond de foeticide plaats, zo’n pijnlijk moment... mijn kindje werd in slaap gedaan. Het was afscheid nemen van haar laatste schopjes. 
Eenmaal terug op kamer werd er met cytotec opgestart, 2 pilletjes om de 3u met max. 5 dosissen. Na ondertussen 5 dosissen, een epidurale en 24u verder had ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting. Hoelang kon dit allemaal wel niet duren? Max. 3 dagen was hun antwoord, 3 dagen wachtten om niets mee naar huis te kunnen nemen. Ze besloten van tactiek te veranderen, ik kreeg inwendig een ballon die de baarmoederhals zou moeten openrekken ik combinatie met hormonen. Na de 2de dosis hormonen zat ik aan 3 á 4 cm ontsluiting waarna ze besloten om de vliezen te breken. Een halfuurtje later waren we gestart met de bevalling. Veel minder pijnlijk (fysiek dan toch) dan ik had verwacht. 
Op 5/7/18 om 17u08 werd ons dochtertje geboren, onze kleine mooie Noë. Ze was zo prachtig, haar gezichtje was het evenbeeld van mij en de grote voeten had ze van haar papa. We hielden haar eventjes bij ons om haar nadien terug te moeten afgeven. We besloten om afscheid van haar te nemen in het verloskwartier en haar nadien niet meer te gaan bezichtigen omdat het gewoon te pijnlijk ging zijn. We bekeken ook eventjes haar afwijking om te weten of we de juiste beslissing hadden genomen en ja het was de juiste, de afwijking van ernstig.
Raar maar waar, na de bevalling en terug op mijn kamer waren we beiden opgelucht en hadden we vrede met onze keuze. We hadden wel verdriet maar niet dat we niet konden stoppen met huilen. Iets wat de psychologen raar vonden, volgens hen moet je er precies door zitten. Wij hebben de voorgaande weken zoveel onzekerheid en verdriet gehad alvorens we onze beslissing hadden genomen en daar is bij ons onze verwerking al deels begonnen. We hadden geen enkele arts of specialist die ook maar zei dat het de moeite kon zijn om ervoor te gaan. 
Vandaag ook, het gaat best goed met mij en mijn man. We hebben veel aan elkaar en we praten er veel over. Maar de confrontatie met pasgeboren baby’s of zwangere vrouwen is voor mij wel hard en zorgen ervoor dat ik vaak nog eens in tranen uitbarst. Ik mis mijn dochtertje zo hard. Ook zijn we de crematie gaan regelen omdat dit het enigste is wat we nog kunnen doen en ook die gedachten van crematie in plaats van suikerbonen bestellen is gewoon hard en onrealistisch. 
Ergens hebben we ook de drang om snel terug zwanger te worden maar niet al vervanging maar wel omdat onze kinderwens groot is en we ook recht hebben op geluk. Is dit raar? 
Dankuwel voor jullie steun en luisterend oor
Orchidea - schreef op 09-07 om 11:02
Wat een verhaal, ik ben er stil van. Ontiegelijk sterk zijn jullie beide. Wat een respect voor jullie zeg! Ik vind het niet gek dat je snel weer zwanger wilt worden, als de wens zo groot is is dat zelfs zeer begrijpelijk. Gun jezelf wel de tijd om dit te verwerken, het is niet niks. Heel veel sterkte nog, en hopelijk is het snel raak voor jullie!
N.L. - schreef op 09-07 om 13:06
Ah jeetje wat heftig om dit zo te lezen. Ik hoop dat het van je afschrijven ook maar een mini beetje geholpen heeft. 
Je bent super sterk en ik begrijp heel goed dat je denkt aan een volgende zwangerschap. Onderdruk je gedachtes vooral niet, ze zijn er voor een reden. Neem je rust zoals hierboven al word gezegd en verwen jezelf en je partner maar goed . Sterkte 

Reageren

Je kunt reageren op dit onderwerp 'Zoveel onzekerheid, zoveel twijfel' in het Zwangerschapsforum

Naam
Email notificatie Emailnotificatie is alleen beschikbaar voor ingelogde leden ! ja nee
ps, je reageert als gast. Wil je liever inloggen registreer je dan even of of log in met facebook




Brabbels maakt gebruik van cookies. Cookies worden gebruikt om inhoud en advertenties te personaliseren, sociale media features toe te voegen en ons webverkeer te analyseren. Wij delen informatie over het gebruik van Brabbels met onze social media partners, adverteerders en analytics. Zij kunnen deze gegevens combineren met andere informatie die over jou is verzameld via verschillende services of websites. info / verbergen en toestaan