mijn man zijn kindje - Zwangerschapsforum

Dag Anoniem,
Je zit inderdaad in een lastige situatie!!

Ik ben Belgishe en mijn man Nederlander, maar wonen in Spanje,
ik moet begin December bevallen van mijn eerste, mijn man heeft 2 volwassen kinderen (21 en 24) die bij hun moeder in Nederland wonen.
Jammergenoeg heeft hij door 10jaar geleden hierheen te verhuizen het contact onbewust(want hij houdt ontzettend van z'n kinderen) beetje bij beetje laten verwateren. Nu hij terug goed contact met ze wil zijn ze tot zijn grote verbazing plots volwassen en hij is niet met hen meegegroeid.
Wat hij ook probeert, hij is zoveel tijd kwijt dat het contact moeizaam op gang komt..
Ondanks dat ze binnenkort een zusje krijgen.
Is natuurlijk een totaal andere situatie dan de uwe.

Ik zou me vooral afvragen in hoeverre het belangrijk is voor jou om terug te keren naar Nederland, kun je niet overwegen om in Engeland te blijven?

Een andere mogelijkheid is (Vrienden van ons doen dat hier en werkt prima)
een vacantiehuis nemen dichter bij zijn dochtertje in de buurt.
(indien je financien dat toelaten natuurlijk)
en verder in Nederland wonen, waar je zoontje naar school kan.
Jullie kunnen alle vacantie's terug voor zijn dochtertje of zij kan bij jullie komen in Nederland.

Maar ik persoonlijk vind dat je op z'n minst nog 3 jaar daar kunt blijven,
tenslotte hoeft je zoontje niet metteen naar school en vind ik zijn dochtertje nog net iets te jong is om haar papa nog minder te zien..

Vind het fijn te horen dat je begrip toont tegenover je man, aan de andere kant vind ik dat hij dat wederzijds ook mag doen! Door op z'n minst eerlijk en serrieus open met je te  willen praten, je bent zwanger en hoort op z'n minst te weten waar je aan toe bent!!
Dit is juist iets wat je "wel" hoort te plannen, het gaat over de toekomst van jullie kinderen!!!
Probeer er samen uit te komen!!

Liefs Olivia..

hoi Olivia dank voor je reactie. het gaat mij meer om de extra weekend per maand dan het verhuizen naar Nederland.

Hoi Anoniem,

Jee en dan klaag ik dat mijn stiefzoon hier 1.5 uur vandaan woont en hij elk weekend opgehaald moet worden.
Wij doen gelukkig ook tot halverwege rijden meestal.
Ik vind het soms ook vervelend dat onze vrijdag en zondagavond "weg" zijn voor een groot gedeelte...
Aan de andere kant zou ik ook de halve wereld rondrijden voor mijn dochter(die woont hier maar een half uur vandaan) dus dat houd ik me dan maar voor.
Ik weet zelf nl ook hoe het is wanneer je kind niet bij je woont en geniet dan extra van de tijd die we wel samen hebben.
Onze relatie en ons kindje samen is erg belangrijk maar onze kids uit onze vorige huwelijken ook.

Ik begrijp dat het lastig is, ervaar dat zelf dus ook regelmatig maar onze regel is : kids gaan ten allen tijde voor op ons...

Sterkte meid, ik hoop dat je er voor jezelf uit komt

Lieve groetjes Dani

hoi Olivia, wat apart trouwens dat je man het contact met zijn eigen kinderen "onbewust heeft laten verwateren" best heftig, zijn toch zijn kinderen, ik snap niet hoe dat kan. Maar goed, dat is persoonlijk!
En dat jij persoonlijk vind dat "ik nog op zijn minst 3 jaar kan blijven" is best een persoonlijke reactie en je oordeelt best snel vind ik. Maar dat is ieder voor zich!
Bedankt dames voor advies en tips, mijn man en ik komen er wel uit denk ik.

Hoi Anoniem je verdere reactie is me even ontgaan, zat zonder internet..

Ik dacht dat je vroeg naar ervaring of inzicht en heb er beetje spijt van dat ik er op heb gereageerd eigenlijk.
Ik zie niet waar ik oordeel? Wat jij overigens wel doet gezien je dit nog es wilt onderstrepen:

Wat mijn man betreft zijn ex hield het contact 2 jaar tegen
zodra hij een nieuwe vriendin had,
(pure jaloezie want nadat ze hem zonder reden de deur had gewezen moest hij toezien hoe er een week later al een nieuwe man in zijn huis woonde!! )
Hij raakte depressief en is een tijdlang van de rails geraakt (Iets wat ik eigenlijk niet graag zomaar deel dit is een pijnlijk en gevoelig onderwerp maar goed..)
hij is er  helemaal op eigen kracht bovenop gekomen en doet nu alles om er het beste van
te maken met z'n jongens..
Dus nu weet je dat..

Beste anoniem,

Reacties zijn nu eenmaal persoonlijk, net als jouw reactie "apart dat hij het contact onbewust heeft laten verwateren". Ik zie ook nergens een oordeel staan en ik wens jullie veel succes.

Groetjes Dani

Beste Anoniem,
hier ook een stiefmoeder, maar dan met stiefkind op 1,5 uur afstand. Ik ben zelf nu ook hoogzwanger en word af en toe best moe van de stiefkind problematiek. Bij ons is de discussie nu vooral wat te doen als de bevalling begint terwijl stief hier is, aangezien ik haar niet bij de bevalling wil hebben (net als mijn ouders, broer, zus, vriendin etc). Man doet hier al heel moeilijk over en komt hier ook steeds met ontwijkende antwoorden. Nou weet ik dat ik enigzins hormonaal reageer en misschien wel te veel en te vaak dit al definitief wil regelen. Misschien speelt dat bij jou ook een rol?
Aan de andere kant is het in jouw geval denk ik wel belangrijk dat jullie hier goede afspraken over maken. Dit is geen gemakkelijke situatie en ik vind wel dat jouw man daar een duidelijk standpunt in moet nemen. Naar mijn mening is dit niet iets wat je te lang op z'n beloop moet laten gaan. Lijkt me voor jou heel stressvol op dit moment en dat kun je gewoon niet gebruiken. Ik zou daar de nadruk op leggen, ondertussen wetende dat de wereld er over 3 jaar weer heel anders uit kan zien......
Sterkte!!

Ik had ook maar onse buren passen op en ex komt ze zo snel mogelijk gewoon halen dan en dan 2weken geen Stief kids op me heen lekker maar ze mogen altijd komen kijken ze horen er bij en dat moet je echt niet vergeten is altijd een oplossing wat als je al kind had moet je maar denken wat had je dan gedaan ..

Hoi Anoniem, ik ben eind oktober uitgerekend - dus het begint al dichterbij te komen. En net als jij, ben ik ook vreselijk van de planning en man dus niet. Al denk ik stiekem dat hij dit nu niet is omdat hij niet tegen zijn ex wil zeggen dat kind eigenlijk misschien maar beter een weekendje niet kan komen........ Ondertussen blijkt ex in precies dat weekend zelf al andere plannen gemaakt te hebben. Vind ik niet zo slim, maar nog fijner is het dat man vervolgens tegen ex roept dat het geen enkel probleem is als stief dan een dagje extra bij ons is. Grrrrrrrrr....... ik word hier af en toe wel moe van. Terwijl ik dan weer denk: laten we het nu even regelen en afspreken, dan komen we niet voor verassingen te staan als de bevalling begint. Maar goed, ik zal het nog eens met hem bespreken - kijken waar dat toe leidt. En wij inderdaad ook geen familie in de buurt wonen waar stief even naar toe zou kunnen. Alleen laten is hier ook zeker geen optie. 
Ik vind wel dat dingen opeens wel weer gevoelig komen te liggen met de komst van mijn eigen kindje. Vind het normaal geen enkel punt om mij geheel aan te passen aan de planning van stief, maar nu heb ik daar gewoon geen zin in (jaaah, lang leve de hormonen). En stiekem vind ik ook echt (nog meer hormonen) dat ik hier wel gelijk in heb. Stief komt om het weekend en in de vakanties - daar heb ik geen enkele stem in. Da's prima, plannen we gewoon om heen maar nu vind ik toch echt dat ik wel invloed op de planning mag hebben. Ik krijg echt helemaal de kriebels bij het gevoel dat stief hier is en de weeen beginnen.....Wil ook heel graag dat de geboorte een moment van man en mij is, ik weet niet of dit een fout gevoel is maar ik moet er niet aan denken dat stief (wat overigens een zeer aangenaam en makkelijk kind is) er dan bij is.    Grrrrr wat ingewikkeld allemaal. 

Hoe ga jij trouwens met de ex van je man om? Hier was nl ook al de vraag dat - als stief er dus inderdaad niet is bij de bevalling - wanneer ze dan op visite mag komen. Nou, dat mag natuurlijk heel snel, maar man gaat er daarbij geloof ik van uit dat zijn ex wel even met haar langs komt. Nou, dacht het niet dus..........:-)

ha ha ha het is net alsof ik jouw verhaal zelf heb geschreven. Ik herken alles wat je zegt!!!! Ik wil ook dat het krijgen van ons kindje, een moment van ons is en liever niet meteen zijn dochtertje erbij. Natuurlijk kan ze zeer kort daarna komen, ze is tenslotte bij de familie, maar omdat ze nog zo jong is, moet je haar ook aandacht geven natuurlijk; Mijn man moet haar aandacht geven want het is zijn dochtertje...maar ik ook.... Kan ik echt er dan, op dat moment, niet bij hebben denk ik, vind ik heel moeilijk. ha ha ha. Ja ik weet helemaal wat je bedoelt. Ik ga heel oppervlakkig met mijn man zijn ex om, niets speciaals. Ik zie haar eigenlijk nooit.  Maar nu ineens wordt er dus gevraagd of we stief nog even een extra weekend per maand erbij kunnen hebben: "liever niet" als je mij vraagt...het moeilijke is....het is wel zijn dochtertje. Maar ik vind om het weekend en in de vakanties ook meer dan genoeg. Ik vind ook dat ik vooral als ik ga bevallen, mag meebepalen wat er gaat gebeuren. Het nadeel is; mijn man haalt altijd zijn dochtertje op. (3 uur heen en 3 uur terug) ook al heeft hij voor de scheiding gekozen, ook al zijn wij degene die zo ver bij haar vandaan gaan wonen, snap ik niet dat ze af en toe niet schipperen en halverwege willen ontmoeten of zo. Ik kan me er aan storen, maar het is iets waar ik me bij neer moet leggen. En mijn man is iemand die liever discussies uit de weg gaat en alles altijd maar begrijpt.....behalve mij soms- het zal inderdaad de hormonen wel zijn maar toch.....het blijft moeilijk zoiets. Ik ben zelf eind november uitgerekend en ben er nu al om aan het stressen. Moet er echt niet aan denken ook dat ik op donderdag beval en dat hij op vrijdag zijn dochtertje op moet halen.....(ongeveer is hij dan 8 uur van huis) en buiten dat....wil ff rust met mijn man en mijn kindje!! Dat is toch niet teveel gevraagd?

Beste Anoniem, 
Bij deze toch nog even een update. Ondertussen is mijn dochtertje geboren, ze is echt de mooiste baby van de wereld en alles gaat goed. Qua bevalling ging alles zo ongeveer zoals ik niet gewild had, maar man was er heel blij mee. Ik heb dan ook maar besloten me hier niet druk om te maken, want het is nu toch al gebeurd en niet meer te veranderen. Voorafgaand aan haar geboorte heb ik mijn man nog bijna letterlijk het mes op de keel moeten zetten om er voor te zorgen dat hij dingen geregeld had als ons meisje zich in het 'stief-weekend' aan zou dienen. Ik heb echt moeten eisen dat hij zijn vader en ex en haar vriend op stand-by had, hijzelf had dit wel een keer geroepen maar nooit met deze mensen afgesproken. Nou goed, dat heeft hij dus gedaan. Eigenlijk had ik liever stief niet in dat weekend gehad, aangezien ik op de een of andere manier me hier niet prettig bij voelde. Moraal van dit verhaal is dat ik voortaan dus altijd mijn intuïtie volg, want natuurlijk diende mijn meisje zich in dit weekend aan. Uiteindelijk zijn we samen met stief naar het ziekenhuis gegaan en is stief daar door opa opgehaald. Ik heb dit echt heel jammer en vervelend gevonden, maar aan de andere kant was ik ook al redelijk van de kaart door de weeen en kreeg ik niet alles meer mee. De volgende dag stond mijn kamer in het ziekenhuis vol met mensen en bleek stief ook weer door opa terug gebracht te zijn en bij ons te slapen. Met als gevolg dat ik de eerste dag veel te veel visite over me heen kreeg en man dus eigenlijk niet voor mij en mijn meisje alleen gehad heb. Man had dit zo geregeld zodat we 'het dan meteen maar gehad hadden'. Als ik er op terug kijk vond ik het echt geen fijn weekend, maar ik kan het gelukkig zonder moeite volledig los van mijn kleine meid zien - daar ben ik natuurlijk totaal gelukkig mee!!!
Ik hoop dat jij ondertussen goede afspraken met je vriend hebt kunnen maken en dat jullie er helemaal klaar voor zijn.....(of dat jullie kindje er ondertussen al is en dat alles goed gegaan is). Laat je nog een keer iets van je horen?

Hoi Stuiterbal! Gefeliciteerd met de geboorte!
Mijn zoontje is inmiddels ook geboren op 12 november! Ik heb op zich een goede bevalling gehad en met alle geluk...was ik alleen met mijn man. Maar..op zondag heeft hij zijn kindje terug moeten brengen naar huis (een reis van 6 uur in totaal) en op maandag ben ik (heel toevallig!!) bevallen. Wij hebben gelukkig wel samen kunnen genieten maar ik ben binnen 2 uur bevallen waardoor man er net optijd bij was aangezien hij op zijn werk zat toen ik belde dat ik weeen had. (ik zat toen al op 9cm ontsluiting!)
Ik kan me super goed voorstellen dat jij een ''minder leuk'' bevallingervaring hebt gehad omdat je dag erna je man weer niet voor jezelf had. Wat lijkt me dat super vervelend zeg. Gelukkig is je meisje gezond en wel ter wereld!

Beetje late reactie, maar ten eerste wil ik jullie feliciteren met de geboorte van jullie kindjes. Zelf hebben wij ook een samengesteld gezin. Ik heb 2 kids uit een eerder huwelijk, en mijn partner heeft ook 2 kids uit een eerdere relatie. En samen hebben we een zoontje van inmiddels 3 jr.en nu ben ik zwanger van ons tweede kindje samen. We wisten van te voren waar we aan begonnen en ging allemaal vanzelf.toen onze zoon geboren werd ,hebben we meteen alle kinderen er bij betrokken. Helaas worden de kids van mijn partner nu al ruim 2 jr bij ons weg gehouden.ze zijn inmiddels verhuist en we weten niet waar ze wonen. We zijn nu al 2 jr aan het procederen.en we vinden het verschrikkelijk dat we de meiden niet bij ons hebben om het weekend en de vakanties. Je kan je niet voorstellen hoeveel verdriet het ons allemaal doet. We vormden altijd een groot gezin, samen op vakantie, samen dingen ondernemen etc. We zouden er van alles voor over hebben om ze weer te zien, te knuffelen en tijd met ze door te brengen. Maar tot op heden geen succes. Maar ondanks dat houden we als gezin al 2 jr een dagboek bij voor de meiden met alles wat we ook wilden delen met hun. Zodat ze hopelijk als we ze ooit weer in de armen mogen sluiten zij terug kunnen lezen wat er al die jaren is gebeurd. Nu komt er dus weer een kleine bij.waar zij dus niet van afweten.en dat doet pijn. Wij praten nooit over stief kinderen.het zijn onze kinderen en dat is een keuze die we toen der tijd hebben gemaakt. Dus nu hebben we er samen 5 en nummer 6 is op komst. Het blijft altijd een moeilijke situatie als je een relatie aangaat waar al kinderen zijn.en het is voor iedereen anders. En het moet ook klikken allemaal. Maar het is geven en nemen. In ieder geval wens ik jullie succes met alles. En geniet van jullie kindjes.

Jeetje Renate,
Wat erg om zijn kinderen te moeten missen, vreselijke situatie.
Wat goed dat jullie een dagboek bijhouden,zo weten zij iig dat jullie altijd voor en met hen bezig zijn geweest.
Lijkt me dat je man zijn meisjes nog erger mist op het moment dat er een nieuw kindje bij kwam/ komt?
Daar zijn wij best wel een beetje angstig voor nl, ook al hebben wij wel het geluk onze kinderen regelmatig te zien.

Het is idd geven en nemen zoals jij schrijft en je merkt pas wat je mist als je het niet meer hebt.

Hoi Hoi Stuiterbal, 

Je mag altijd vragen of ex een reden ervoor heeft om de kinderen weg te houden, maar het antwoord is Nee we zouden niet weten waarom, het eerste jaar dat wij samen waren kwamen de meiden gewoon hier thuis, ze sliepen hier,hebben hun eigen kamer hier, gingen mee op vakantie etc. Dus het is voor ons een raadsel.
Mijn partner belde ze altijd iedere week, en op een gegeven moment belde hij weer op de vaste dag, en toen pakte zij op en zei ze willen je niet meer zien en spreken? waarop mijn partner zei oh dan wil ik dat graag van hun zelf horen als dat mag. Ze zei ik zei toch ze willen niets met je te maken hebben. Ja en dan kan je als gek tekeer gaan maar dat schiet niet op. Mijn partner heeft toen een advocaat ingeschakeld en dat is nu al weer 2 jr gaande.
Maar ik lees in je stukje  dat je zegt over je stukje over jaloezie te reageren dat gevoel heb je helemaal niet. 
Maar dat stukje begrijp ik niet helemaal, want volgens mij heb ik het daar nooit over gehad.

Ben in ieder geval blij dat alles goed gaat bij jullie , samen met je stief.
Het is niet altijd even makkelijk,dat begrijp ik ook wel

Fijn weekend
Groetjes Renate74

Ws reageert stuiterbal op mijn opmerking?
Er stond ook dat ik het misschien verkeerd interpreteerde en ik ben bkij dat dat zo is!

Meteen over de zelfstandigheid: nee ik vind dat absoluut niet raar dat een 9 jarige zichelf kan douchen en aankleden.
Volgens mij was mij dochter 5 toen ze dat zelf wilde (wel goed in de gaten gehouden, extra controle) maar dat ging zo goed dat zij dat dus al heel vlot alleen deed, net als aankleden ed.

Ik loop ook weleens tegen dingen aan dat ik denk: jemig,dat zou hij bij mij niet moeten doen/zeggen, dat zou ik niet pikken.
Aan de andere kant ziet vriend zijn zoon elk weekend maar moet heel veel van hem missen en in een weekend is het zeer lastig een kind zo op te voeden terwijl het in de 5 dagen erna weer andere dingen thuis wel mag.
Over tijd samen: daar geniet ik hier ook van, dat is doordeweeks dus het geval.
Nooit samen een weekend vrij moest ik best aan wennen hoor. Maar straks als onze eigen kleine er is hebben we dat ook nooit.
Ik heb het beide meegemaakt: in mijn huwelijk tijd genoeg smaen en afspraken om naar toe te gaan, ik was doodongelukkig, nu weinig tijd samen maar wel heel gelukkig met alles wat ik heb.

Samensgestelde gezinnen blijft heel moeilijk, ik zeg eerlijk dat ik het heel erg vind dat mijn dochter dit ook mee moet maken.....

Ik heb ook een samengesteld gezin. Zelf twee kinderen en man eentje. Ik heb co ouderschap en kind van man woont bij ons. Dus mocht ik zwanger raken en bevallen dan zal ze er gewoon bij zijn en met liefde net als mijn kinderen van mijn ex. Niet bij de bevalling zelf hoor. Daar komt alleen mijn man bij. Maar mij lijkt er niets mooiers dan thuis te komen met je nieuwe kindje in het gezin. Iedereen is toch belangrijk.


Je weet van te voren dat je nieuwe partner kinderen heeft en die horen er eenmaal ook bij en kan je niet even aan de kant schuiven.

Sorry hoor, s.i., maar ik ga nu even heel ongenuanceerd reageren. Die laatste opmerking van je  is echt dooddoener nr. 1. Natuurlijk weet je van te voren dat je partner kinderen heeft, maar vaak duurt het maanden/jaren voordat duidelijk is hoe hij met bepaalde dingen omgaat, hoe verhoudingen liggen en waar gevoeligheden zitten. Het duurt gemiddeld 7 jaar voordat een nieuw, samengesteld gezin zich volledig 'gesettled' heeft en dat is niet voor niks. En volgens mij wil niemand hier op dit topic de stiefkinderen zomaar aan de kant schuiven en zijn er heel veel stiefmoeders die enorm hun best doen voor de kinderen van hun man. 
Het is echter toch vrij normaal dat je soms dingen enkel met je partner wil delen, gewoon omdat hij jouw partner is. En als stiefmoeder was je immers ook niet bij de geboorte van stiefkind......Laten we aub niet zo panisch doen en alles willen delen, maar ons ook realiseren dat er soms dingen zijn die we los van elkaar doen. 
En wat volgens mij een enorm verschil maakt: ik had geen kinderen toen ik aan dit samengestelde gezin begon en dat is een behoorlijk andere situatie dan dat je beiden kinderen 'inbrengt' in een nieuw gezin.

Hier geef ik stuiterbal helemaal gelijk in!mijn ouders zijn ook gescheiden.. en bij mijn echte vader kreeg ik er ineens 2 oudere broers bij..
en geloof me dat het ook niet altijd even makkelijk was zowel voor mij niet als voor mijn vader en mijn stiefmama en mijn stiefbroers!!
ik was toen 7 jaar en ben op mijn 13e een jaar niet naar mijn vader geweest omdat ik het zo beu was allemaal daar.. altijd maar geruzie over ons 3 of tussen ons 3...
nu ben ik op mijn 14e terug geweest en ineens voor 14dagen en ik moet zeggen de band die mijn oudste stiefbroer en ik nu hebben is onbeschrijfelijk! ook band stiefmama en stiefdochter is heel wat verbeterd!!
het heeft allemaal zijn tijd nodig! en het duurt even voor je echt beseft hoe en wat iedereen reageert in een nieuw samen gesteld gezin!

het is water bij de de wijn doen van 2 kanten!!

@Anoniem, 
hopelijk komen jullie er uit meis het is niet even simpel allemaal he! 
zeker niet als je dan nog zover van je moederland woont.
veel praten op een rustige manier en jullie komen er wel meis!
wens je heel veel succes !!

Liefs

Sorry, misschien was het een beetje ongenuanceerd van mij. Mijn excuses hiervoor. Maar waar ik van baal zijn zoveel vooroordelen over stiefmoeders. De dochter van mijn man woont altijd bij ons en gaat in de weekenden naar haar moeder. Voor mij voelt dit dat zij afgedankt is door haar moeder. Daarom reageer ik misschien zo fel.
Tuurlijk, ook wij, ik,  hebben het niet altijd even makkelijk en begrijp ik het wel maar ik probeer me ook in te leven in het kind en die moet straks al heel veel aandacht delen. Dat is natuurlijk niet erg, maar ik wil ze niet het gevoel geven dat ze buiten spel hierdoor te komen staan. Terwijl ik regelmatig het gevoel heb van moet dat nou? Ja, dat moet, dus.....

Die opmerking had ik ook niet moeten maken. Soms loop ik er zelf ook nog tegenaan.....

Zelf ben ik ook een stiefdochter dus daar ook ervaring mee maar ontzettend gebofd met mijn stiefvader en zijn kinderen. Op eentje na maar die heeft nooit gewoond bij ons. Dus wat dat betreft weet ik wel waar ik over praat maar heb blijkbaar ook veel geluk gehad.

Ook hier een samengesteld gezin. Maar in dit geval drie kinderen waarvan ik de moeder ben en de oudste van een andere vader is. Ik bekijk het dus van de andere kant ipv de stiefkant. Ik zou het erg vinden als mij man zou zeggen dat hij mijn oudste zoon er niet bij zou willen hbben met de. geboorte. het zou voor mij voelen alsof ik zou moeten kiezen. Ik zeg niet dat dat zo is maar diep van binnen voelt het zo. Mochten jullie voor een tweede gaan dan wil je toch ook je eigen kindje niet bij de geboorte weerhouden. Ik snap dat je ze niet bij de bevalling wilt. Maar zelf zou ik het.verschrikkelijk vinden als mijn oudste zoon niet als eerste zijn nieuwe brusje heeft gezien maar mensen hem voor waren. Broers.vind ik een nauwere band dan oma of opa. Maar nogmaals dit is van de andere kant bekeken. Vind het een iteressant topic want zo krijg ik meer begrip over hoe de stiefkant ernaar kijkt.

Ik ben nu 37 weken ver mijn eerste kindje wordt met keizersnee geboren. Bij ons.is het co-ouderschap. Ik heb ook gevraagd of ik de eerste 10 dagen voor mij en de baby zou hebben en uiteraard  ook voor de genezing. Mijn man heeft het hier moeilijk mee. Maar begrijpt het wel. Dit kan heel egocentrisch zijn maar ik weet niet wat moederschap inhoudt. Dus ik wil dat ervaren op mijn manier en op mijn tempo zonder dat ik rekening moet houden. Moet haar gaan halen, eten maken enz. Uiteraard mag ze iedere dag komen. Haar moeder heeft gewoon oke gezegd. Anders moest ik andere plannen maken.