Zo verschrikkelijk angstig voor de bevalling - Zwangerschapsforum

hoi,katieik begrijp je angst hoor maar ieder bevalling is anders ik ben zwanger van het vierde en het is bij ieder bevalling anders geweest
het is een pijn dat je vlug vergeet als je je kleine spruit in je armen krijgt zal je er niet meer aandenken.
ik zou me niet laten bang maken hoor .bij alle bevallingen van mij zijn de weeen opgewekt geweest en dat is in het begin wat heviger dat had de vk mij ook gezegd
bij de 3 bevalling had ik een ganse dag in arbeid gelegen toen de arts zei s'avonds we gaan toch beter een keizersnede doen ik was blij dat ik niet langer moest liggen .

maar ik weet niet hoe het bij jullie gaat of hoe je het wil maar als je teveel pijn hebt dan kan je ook een spuitje vragen om de pijn wat te verzachten,.
dat is natuurlijke ieder zijn keuze dan beleef je het op een andere manier.
maar een trauma daar zou ik niet aandenken meid

liefs tammi

Ik denk dat je het gewoon op je moet laten afkomen. Als je aan dit soort dingen gaat denken, zal je angst ook niet echt gaan afnemen . Ik ben nu zelf 30 weken zwanger van mijn eerste baby. Ik ben eerder bang dat ze eerder geboren wordt, of dat ze niet gezond is, of dat haar hartje op het laatste moment stopt met kloppen. De pijn van de bevalling kan niet erger zijn, dat dat 1 van deze dingen mij overkomt. Voor mijn kleine meisje zal ik zeker mn best doen om sterk te zijn, jou kan ik alleen adviseren om nu te gaan genieten van je baby in je buik en vooral niet meer te gaan stressen  succes !

Ik had precies hetzelfde, maar heb nu 2 boekjes in huis gehaald, waardoor de angst is verdwenen, en ik er eerder naar uit kijk dan er tegen op zie.
de eerste is: Hypnobirthing: The Mongan Method: A Natural Approach To A Safe, Easier, More Comfortable Birthing (met cd)
de ander is : Ina May's guide to Childbirth...
beide echt heel fijn, alsof je zelf een beetje kan voorbereiden op wat er gaat gebeuren. Dit zeg ik terwijl ik zelf zwanger ben van mijn eerste dus ik kan er natuurlijk niet echt iets over zeggen. Maar goed, ik geloof toch dat zo'n bevallingstrauma voorkomen kan worden door nu al bewust met je bevalling bezig te zijn en het proces precies leert te begrijpen. succes!

Wanneer je echt zo bang bent voor de bevalling kan het wel helpen om op korte termijn met bijv een psycholoog te praten of mischien een doula te contacteren of zoals hierboven de hypnobirthing cursus te doen.Het is een heel spannend iets de bevalling maar het moet in je hoofd het ergste worden wat er is. Tijdens de bevalling wordt je namelijk oersterk en kan je het echt aan en zodra je je kindje in je armen hebt en je wat gewend bent aan de nieuwe situatie ben je je bevalling ook weer 'vergeten'. 
Maar....als je echt een grote angst er voor hebt zou ik met iemand praten, zo ga je rustiger de bevalling in en zul je na je bevalling alles ook sneller een plaatsje kunnen geven.
Succes!!!

Ik bedoelde natuurlijk dat het in je hoofd NIET het ergste moet worden wat er is. Sorry voor de onduidelijkheid!

Kom op Meid...misschien valt het wel reuze mee joh..
Ik geef eerlijkt oe ik heb echt een LAGE pijngrens :-P  ben ontzettend snel paniekerig dan..als ik echt pijn heb en kan gewoon me lichaam niet goed onder controle houden omdat ik zo paniekerig ben...
MAAR de eerste bevalling werd een spoed ks...en heb me er goed doorheen geslagen ondanks de naweeen e.d.
2 e bevalling ging op de normale manier...ook niet helemaal van een leien dakje...maar je hebt 1 of ander oergevoel ofzo hihi..en je slaat je er echt doorheen meid...op dat moment kan je het echt! hoeveel pijn ook..ik heb geen pijnbestrijding gehad..en was gewoon verbaasd van mezelf dat ik dit gewoon doorstaan had ;-)
iedeer bevalling is zoals boven gezegd word anders..dus als iemand tegen je zegt x 100000 en is een HEL...ja dat kan wezen maar hoeft echt bij jou niet te zijn meid!
zeiden ze tegen mij ook van weeen ik d8 ok dit ga ik echt niet overleven LOL...ik heb ze amper gevoelt voor me vliezen gebroken werden..kwam in ziekenhuis en had al 7 cm...;-)
Zo zie je ik was ook gek gemaakt om niets...
je bent sterker dan je denkt hoor zeker op dat moment!
Succes!

Ik ben nu zwanger v tweede. En zieook heel erg op tegen bevalling. Komt omdat ik bij eerste extreem veel pijn heb gehad. Bij eerste zag ik niet echtvop tegen bevalling. Totdat vliezen braken niks aan de hand.

Nu is t bij mij zo dat ik heb gesmeekt om pijnstilling maar ze hebben me nog een uur laten wachten. Toen ik kreeg ik n pompje maar had net zoveel pijn met als zonder.

Nu heb ik al n paar keer gezegd tegen de vk dat ik echt bang ben voor bevalling. Maar voel me niet serieus genomen in de mate pijn die ik heb gehad. Tis ook n heel lang verhaal hoe mn bevalling is gegaan.

Maar nu hoe ga ik t oplossen..

Ik ga n geboorteplan schrijven. Ik wil dat ze me serieus nemen en dat als ik vraag om pijn stilling dat ik t dan ook krijg. Heb mijn man ook goed ingelicht dat hij ook voor me miet op komen. Volgende week gaan we de bevalling door spreken met vk..

Hoop dat jij ontdekt waar precies jouw angst zit en wat jouw oplossing zou zijn..

Hello ladies,

Ik snap die angst zeker wel. Ik ben zelf zwanger van de eerste en ook bij mij zal het over een week of 8 gaan gebeuren. Ik denk dat het voor jezelf alleen maar vervelend is als je de nare verhalen van anderen hoort en/of leest. Dus die stukken sla ik over of vergeet ik snel (oost-indische doof- en blindheid tegen gecreeerd). Iedere bevalling is anders en niet te vergelijken met een andere. Iedereen heeft een eigen pijngrens en beleefd dingen op haar eigen manier. Ook denk ik dat je een soort van adrenalinekick krijgt op het moment dat je die nodig hebt. Wil niet zeggen dat je pijnloos door je bevalling zult rollen, maar ik denk dat wij vrouwen er zeker wel op gebouwd zijn om een kind op de wereld te zetten. Ons lichaam heeft ook 9 maanden de tijd nodig om zich voor te bereiden op de komst van een kind en dat heeft niet alleen te maken met de groei van de baby. 

Wellicht kan je verloskundige je wat meer vertellen over wat er allemaal in je lichaam gebeurd, welke stoffen er vrij komen bij jou en de baby tijdens de bevalling, welke pijnbestrijding er is en welke manieren van bevallen er zijn. En dan bedoel ik natuurlijk de algemene informatie, niet de "spookverhalen" van anderen.

Heel veel succes met de voorbereiding op je bevalling!!! 

Greets,
Anne

Vreselijk dat je zo bang bent!!
Het is ook zo dat stress en angst de pijn vergroten en de bevalling vertragen.
Voor mij is het de eerste keer en mensen staan ervan te kijken dat ik zo veel mogelijk bevallingen op TV bekijk en me niet druk wil maken om de pijn,
Heb tenslotte al veel bevallingen gezien die echt pijnlijk waren maar niet 1 gaf echt op of ging eraan dood,vielen niet flauw of iets dergelijks.
Ik denk dat ik heel erg in mezelf gekeerd zal zijn.

Het boek "ZWANGERSCHAP EN BEVALLING" zegt het volgende:
Waarom doet een bevalling pijn?
Pijn heeft tijdens een bevalling een belangrijke functie:
het is je allerbeste hulpmiddel en leidraad tijdens de bevalling.
We zijn een hoogontwikkelde diersoort met een grote schedel gevuld met grote hersenen,waarmee we denken.
Maar die grote hersenen zitten ons tijdens de bevalling voornamelijk in de weg,
omdat bewust nadenken de bevalling remt.
(Vandaar dat de meeste bevallingen s'nachts op gang komen,gezien de grote hersenen uitgeschakeld zijn)
De pijn zet het grote brein als het ware op non-actief, waardoor hormonen en alle kettingreacties die daaruit voortkomen hun werk optimaal kunnen doen om de baarmoeder zo krachtig mogelijk te laten samentrekken. 
Pijn houdt de bevalling dus stabiel.

De baringspijn zet het lichaam aan tot het produceren van de morfineachtige stof: Endorfine.
Hierdoor wordt het negatieve effect van de stresshormonen weggenomen, waardoor het baringshormoon Oxitocine effectiever kan werken op de baarmoeder.
Endorfine heeft ook een pijnstillende werking op de baby.
Een ideale bevalling is dus een bevalling met pijn!!  
Dus: hoe meer pijn jij hebt, hoe meer endorfine je aanmaakt, hoe beter voor je baby.

Hallo!

Ik heb zelf ook heel lang rondgelopen met deze gevoelens van angst, maar inmiddels is dat helemaal weg bij mij.
Probeer je niet te focussen op alle verhalen van horror bevallingen die je hoort of leest. Zoals iedereen al zegt, elke bevalling is anders en helaas lees je nou eenmaal meer vervelende berichten dan positieve berichten.
Dit is ook mijn eerste, dus ik kan je niet zeggen dat ik het makkelijk heb gehad, want zit er nog midden in (32 weken, bijna 33 weken).
Daar in tegen heb ik een goede vriendin van mij wel over haar bevalling gehoord en zij had nergens last van. Een beetje zeurende menstruatiepijn is het ergste waar zij last van heeft gehad, 3x persen en haar eerste kindje was eruit.
Het kan dus ook allemaal heel snel en soepel en vrijwel pijnloos gebeuren! Probeer jezelf niet gek te maken en google anders eens op positieve bevallingsverhalen, zo zul je zien, die zijn er ook! Laat het over je heen komen & hou in je achterhoofd dat je er ook niet 100% alleen voor staat! Als je thuis bevalt is er een ervaren verloskundige aanwezig die je echt niet laat kramperen van de pijn en in het ziekenhuis zijn er ook tal van mogelijkheden om de pijn te verzachten mocht het je toch niet meevallen! Je staat er niet alleen voor & als alle bevallingen echt zo vreselijk veel pijn zouden doen.. waarom zouden vrouwen dan nog meer dan één kindje willen?

Ik weet dat het makkelijker gezegd als gedaan is, maar probeer ervan te genieten! Dit wordt ook voor jou een mooie ervaring en ook jou bevalling zal uniek zijn!
Kop op meid! Je kan het! We kunnen het allemaal!

dank je dames. voor jullie reacties.

Laat het gewoon gebeuren joh! Deed ik ook bij de eerste. Je kan je toch geen voorstelling maken en niemand kan je zeggen hoe het gaat zijn bij jou. Ervaar het gewoon en het komt vast goed! Deed ik ook!

Misschien heb je iets aan het boek Hypnobirthing van Marie F. Mongan. Deze boek kan echt een geruststelling bieden aan vrouwen die bang zijn om te bevallen.
Toevallig doe ik mee aan een onderzoek over jonge moeders (Een goed begin), hierbij zie ik een coach vaak. Sprak laatst met eentje die ook een eigen praktijk heeft als therapeut waar ze vaak vrouwen helpt die doodsbang zijn om te bevallen, ik begon toen over die boek en blijkbaar is ze daar heel enthousiast over en geeft het regelmatig mee aan die vrouwen.
Probeer van je bevalling een mooie ervaring te maken Je lichaam is er voor gebouwd en je kan het hartstikke goed aan! Door te veel angsten en stress kan je bevalling juist langer duren.
Ik vind iig die boek een echte aanrader, ben zelf niet bang voor de bevalling maar de ontspanningsoefeningen die er in staan en de cd vind ik top, ga ik zelf veel gebruiken tijdens de bevalling

Hi Katie, van harte met je zwangerschap. Die angst is heel logisch hoor. Probeer iig zoveel mogelijk te ontspannen en “in jezelf” te zijn. Ik denk dat het al goed is dat je iig niet heel erg romantisch denkt over een bevalling: het kan altijd anders gaan dan je verwacht. Ik zweer bij een ruggenprik, het enige wat echt helpt tegen de pijn, maar ze geven het niet graag, omdat je weeen er ook minder van kunnen worden. Ik zou er toch echt op aandringen of vooraf met je vk bespreken. De prik zelf is echt peanuts, terwijl ik m’n hele leven dacht dat ik dood zou gaan als ik ooit zo’n prik zou moeten. Kortom: je kunt meer aan dan je denkt en zorg dat je (of je man) goed op je strepen staat wat pijnstilling betreft. Je hoeft het niet zonder te doen. 

Ik wil daar graag nog iets aan toevoegen: het is niet zo dat de weeenactiviteit afneemt door een ruggeprik. Ook is het niet meer zo dat er een hogere kans is op een kunstverlossing (zoals mij op de voorlichtingsavond nog ten onrechte verteld werd). Helaas zijn niet alle verloskundigen op de hoogte van recent onderzoek. De concentratie van de verdovingsvloeistof is tegenwoordig veel lager, waardoor het minder risico’s kent. Vaak voel je zelfs nog een beetje druk van de weeen, maar de ergste pijn is weg.
Ik had maar 1 punt in mijn bevallingsplan en dat was: ik wil waarschijnlijk een ruggeprik en als ik daar aan toe ben wil ik geen discussie. Toen het moment daar was braken mijn vliezen even voor middernacht, had ik vanaf 2 uur regelmatig weeen en om 7 uur was ik er klaar mee en ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor een ruggeprik. Daar heerlijk een paar uur geslapen tot ik volledige ontsluiting had. Daarna nog extra stimulatie gehad omda5 de baby nog te hoog lag (weeenopwekkers), maar ook daarbij rijwel niks gevoeld. Tijdens het persen amper pijn gehad ook. Ik zou direct weer kiezen voor een ruggeprik.

Het is jammer dat er vaak negatief over geschreven wordt. Het is echt een uitkomst, wat mij betreft! Het is allemaal al heftig en vermoeiend genoeg, dus waarm zou je jeniet een beetje laten helpen? 

Een ruggenprik kan de scherpe randjes weghalen, bij mij deed dit het helaas niet. Een groot nadeel van een epiduraal is dat je als vrouw koorts kan krijgen tijdens de bevalling. In dat geval moet de baby altijd een nacht opgenomen worden op de neonatologie afdeling om te observeren of het geen infectie heeft. Ik werk zelf op de neonatologie, heb er dus wel wat verstand van. 
Voor sommige vrouwen is het een uitkomst, maar helaas voor een groot deel niet. Uit onderzoek is gebleken dat bij een aantal vrouwen een epiduraal bij baring niet het effect heeft dan bijvoorbeeld bij pijn na een operatie.
Ik zou er dus zelf niet meer voor kiezen. Ik ben inmiddels daarna nog een keer bevallen, zonder epiduraal en het was voor mij vele malen fijner. Geen blaaskatheter, geen koorts en mijn kind die lekker bij mij mocht blijven zonder opgenomen te worden 

Gefeliciteerd met je zwangerschap betreft je angst, ik zou er eens over gaan praten bij bv de poh GGZ. Door je zwangerschap worden angsten wellicht ook erger, ik had hier tot een week of 27 ook last van. Niet voor de bevalling, maar andere angsten. Poh GGZ heeft mij super geholpen hierbij, wou me op een gegeven moment doorsturen naar pop-poli maar dat durfde ik niet. Wat betreft de bevalling, je weet niet hoe het loopt. Probeer er open in te gaan, mijn bevalplan : alles wat nodig is voor onze gezondheid. De weeën zijn niet leuk, soms best pittig. Maar weet je, als die weeën beginnen besef je je vooral dat je nu echt dichtbij je wondertje komt. Ik had twee totaal verschillende bevallingen, bij de eerste deed de ruggenprik wonderen en voelde bijna niks meer. Geen complicaties of wat dan ook, heerlijk.. nu bij de tweede wou ik ook naar het ziekenhuis voor de ruggenprik maar waren er nog geen uur toen had ik mijn zoon al in mijn armen. Bevalling van nog geen 3 uur terwijl de eerste 14 uur duurde. Bij beide was ik de pijn snel vergeten erna. De laatste bevalling ben ik gewoon bijna trots op wat mij hielp is niet stil gaan zitten, en vooral goed ademen/puffen. Niet stressen of panikeren, wegpuffen n wandelen. Zou je echt geen zorgen maken om de pijn, je kunt het ook zien als met de bevalling komt er een einde aan al die zwangerschapspijn het gaat veel vaker gewoon goed dan dat het fout gaat, maar veel mensen waarbij het bijzonder is maken er eerder een blog over. En die pijn, hij is niet leuk, hij kan pittig zijn maar geen hel. En tijdens de bevalling is de kans groot dat je in je bubbel zit, weinig mee krijgt, zeker niet bewust altijd. Heerlijk is die bubbel (vind ik). Je kunt het meid, en als dat voor jou goed voelt gewoon eens met iemand over gaan praten. Geen schande alleen maar fijn en goed als het je helpt. 

Is de angst realistisch?
Nee! Je hebt het zelf nog nooit mee gemaakt. En alle "verhalen" zijn ervaringen van anderen!
Laat het op je afkomen, trek je lekker terug en probeer elke avond te mediteren.
Geniet van je kindje die nu nog lekker in je buik zit. Probeer je er niet mee bezig te houden.
Een afspraak bij je huisarts of ondersteunend verpleegkundige in de praktijk kan je ook helpen!
Maak je angst bespreekbaar bij je vriend en vriendinnen of ouders.

Ik heb reeds 2x een ruggenprik gehad en 2x heel tevreden van. Heb 2x gewoon kunnen slapen. De 1x zat hij niet goed en voelde ik nog teveel mijn benen maar dan werd snel opgelost. De 2x ging het zonder enige problemen. In april moet ik een 3de bevallen en de ruggenprik staat bovenaan mijn lijstje. Waarom afzien als het zo pijnloos kan  

Maar niet alle bevallingen doen pijn! De ene bevalling is de andere niet.. 
en een ruggenprik je moet het maar willen! Ik vindt een infuus al niks laat staan zn naald in je rug!
Brrrt
Je moet echt proberen je gedachten uit je hoofd te halen en positief te gaan denken , meditatie of praten helpt. Als je niet gehoord wordt door de verloskundige zijn er nog genoeg andere hulpverleners waar je terrecht kan en ik zou dan zeker voor een andere verloskundige kiezen!

@anne (gast) daar merk je niks van, tenminste ik niet. Heb een hekel aan naalden al aan de kleinste. Ruggenprik zetten heb ik niks van gevoeld, ze doen het tijdens een wee en was echt een verademing. Infuus zetten voelde ik wel even, maar zelfs met een naaldenangst is een ruggenprik goed te doen enige wat wel is dat je zonder ruggenprik alles veel beter mee krijgt en dat vond ik de laatste keer toch ook wel heel bijzonder (achteraf vooral). 

Anne... Je kent er idd niks van. Ik vond een infuus pijnlijk, ja hij zat scheef. Maar die ruggenprik merk je echt niks van! Mijn man vond het een pak enger dan mij hoor. Je ziet niks en je voelt er niks van. Bovendien ben je nadien verlost van de pijn. Ik vind het een aanrader als je zo bang bent van de pijn. Ik zeg niet dat je moet. Maar weet dat als de pijn teveel is, er op die manier verlossing kan komen. 

Hallo ik heb mijn eerste kindje gekregen met een spoedkeizersnee en dat viel echt wel mee hoor. Het enige waar ik toen om paniekeerde is dat het niet goed zou gaan met de baby
Ja het doet pijn maar het is niet ondragelijk je krijgt genoeg pijnmedicatie uiteindelijk is die bevalling het allermooiste wat er is.
 

De rit naar het ziekenhuis was op zijn zachtst gezegd stressvol. Het hele verkeer leek tegen ons te zijn, en ook de pijn weeën pijn werd door het breken van mijn vliezen steeds heftiger. Ik begon te beseffen dat de pijn nog wel een paar graadjes erger zou worden. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis moest Alex de auto parkeren en stond ik een paar minuten alleen in de hal. Het begon echt door te dringen. Dit was het dan, het zou vandaag en hier gebeuren. Het voelde allemaal heel onwerkelijk op de een of andere manier.
We liepen door het ziekenhuis naar de verloskamer, wat overigens net een hotelkamer leek. Het was een ruime kamer gedeeld in tweeën. Aan de ene kant het bed, het apparatuur en de ‘babyhoek’ en aan de andere kant een ruime badkamer met ligbad, douche, wc en wastafel. In het bedgedeelte stond in de hoek bij het raam een ligstoel. Ik kreeg er meteen zin in. Hier zag ik mezelf nog wel een paar uur chillen. Van chillen echter was absoluut geen sprake.
Ondertussen had Alex een aantal mensen op de hoogte gebracht, onder wie mijn vriendin Ines. Zij was de eerste die in het ziekenhuis ter plaatse was. Ze kwam nogal nerveus de verloskamer binnen en gaf me een knuffel. “Hoi schat, leuk dat je er bent, en nu wegwezen!” riep ik nogal bot.
Ik wilde uiteraard meteen in bad. In mijn fantasie zou een bad verlichting betekenen, waar ik lekker ontspannen de weeën kon opvangen. Het tegenovergestelde was de realiteit. Het warme water deed bij mij de weeën escaleren als het ware. Dat is in principe een goed teken omdat de bevalling dan goed doorzet, maar in mijn geval betekende dat dat ik geen pauzes tussen de weeën kreeg. Ik kreeg een enorme weeënstorm, eentje die niet op leek te houden. Ondertussen was mijn moeder aangekomen in de verloskamer. Ik had van te voren aangegeven dat ik haar, naast Alex, er ook bij wilde hebben. Als er iemand mij rustig kan houden is zij het. Daarnaast ken ik niemand die zo doortastend, vastbesloten en volhardend kan zijn als zij. Ook het feit dat zij al een bevalling mee had gemaakt en dus weet hoe het voelt was een reden om haar erbij te willen.
Maar ik zat dus in bad, in een waas van pijn. Dat klinkt misschien heel vaag, maar als ik het terug probeer te halen is dat hoe het me is bijgebleven. Mijn ontsluiting werd gemeten en ik zat op 6 cm! Dat schoot inderdaad op, de pijn was dus niet voor niks geweest. Ineens schoot het me te binnen in een zeldzame adempauze; Ik moest het bad uit! Straks ging het me niet meer lukken en ik wilde absoluut niet in bad bevallen. Alex en mijn moeder hezen mij het bad uit. -Zo zwaar als ik was geworden, moet dat niet makkelijk zijn geweest -. Ik had verwacht dat als ik uit bad zou komen en in bed zou gaan liggen dat de pijn minder zou worden. Niks was minder waar. Ik had rug, buik en been weeën en liggend leken de pijn overweldigender dan als ik stond. Daarbij moest Alex constant op mijn rug tegendruk geven.
De verhuizing van bad naar bed leek in mijn gedachten eindeloos. Toen ik in bed lag, mijn ontsluiting werd gemeten en ik op 7 cm zat, sloeg de wanhoop toe. Ik moest nog 3 cm! En het ergste moest nog komen! Ik wist dat van 8 tot 10 de pijnlijkste centimeters waren.”Ik kan niet meer!” riep ik “Ik wil een ruggenprik!” Ik had van te voren heel duidelijk gemaakt dat ik dat absoluut niet wilde, nu piepte ik wel anders. “Ik meen het!” riep ik “Geef me die ruggenprik maar”. “Oké” zei mijn verloskundige, “we gaan wat regelen”.
Ik was zo ontzettend opgelucht. Eindelijk werd er wat aan de pijn gedaan. “Carmen, luister goed, we gaan een zender plaatsen op je buik en de baby in de gaten houden, daarnaast krijg je een infuusje.” Ik gaf aan dat ik het prima vond, maar vroeg wel hoelang er een hartfilmpje van de baby gemaakt werd. Dertig minuten gaf ze aan. “EEN HALF UUR?!” Als het hartfilmpje alleen al een half uur zou duren, hoelang zou het duren tot ik eindelijk mijn ruggenprik zou krijgen? De verloskundige vertelde me dat het protocol was en dat als ik iets van pijnstilling wilde, dat ik geen keus had.
Het schijnt dat het behoorlijk veel pijn doet om een infuusje te prikken. Ik mocht het vijf keer meemaken in een half uur. Dit te danken aan het vele vocht wat ik vasthield, wat ervoor zorgde dat mijn aders bijna niet te vinden waren. Ook was mijn rechter pols geen optie vanwege het Carpaal Tunnel Syndroom. Ondanks dat alles voelde ik helemaal niks van het infuus, daar zorgden mijn weeën wel voor. Toen ze eindelijk mijn infuusje geplaatst hadden en het hartfilmpje gemaakt was, kwam de verloskundige bij me. “Je krijgt helaas geen ruggenprik, je hebt teveel ontsluiting en je bent niet in staat de risico’s mee te nemen in je beslissing”. Ik weet niet precies meer wat ik zei op dat moment, maar ik weet wel dat ik helemaal doordraaide. Ik begon te schreeuwen en te schelden. De verloskundige, mijn moeder en Alex kalmeerden me en toen ik redelijk tot rust kwam vertelde de verloskundige dat ik wel een pompje mocht met een kalmeren middel, genaamd Remifentanil.
Wat een uitvinding is dat! Remifentanil is een morfineachtige pijnstiller. Tijdens de weeën kan je jezelf als het ware shots toedienen door middel van een pompje. Hier zit uiteraard een beveiliging op zodat je jezelf nooit teveel kan toedienen. En voor mij was het een ideaal middel, ik kreeg weer pauzes tussen de weeën waardoor ik weer kon ademen. Daarnaast werd ik er enorm stoned van en heb ik mezelf vermaakt en afgeleid door Sinterklaas liedjes te zingen. Ik merkte dat zo nu en dan personeel kwam en ging en zolang Alex of mijn verloskundige maar op mijn rug drukte was alles prima. De ergste pijn werd niet verdoofd maar nu ik weer kon ademhalen was het uit te houden.
Ik kan me alleen herinneren dat er op een gegeven moment een arts bij kwam kijken. Ik herkende hem als de (jonge)man die een keer een echo had gemaakt in het ziekenhuis, toen ik mijn suiker wilde laten controleren. Mijn ontsluiting werd gemeten en ik hoorde hem zeggen dat hij wel even bleef wachten. Ik had 9,5 cm. Een aantal weeën later controleerde hij het opnieuw. “Carmen, je hebt 10 cm, je mag gaan persen”.

Toen ik zwanger was, keek ik uit naar de geboorte van mijn kindje met een mengeling van opwinding en nervositeit. Ik had talloze verhalen gehoord over de intense ervaring van bevallen, maar niets kon me echt voorbereiden op de golven van angst die mij overvielen toen de dag eindelijk aanbrak.
In de aanloop naar de bevalling voelde ik een constante onderstroom van zorgen en twijfels. Zou ik in staat zijn om de pijn te verdragen? Zou alles goed gaan met mijn baby en mijzelf? Deze gedachten bleven door mijn hoofd malen, en naarmate de weeën begonnen, leken ze alleen maar sterker te worden.
Terwijl de intensiteit van de weeën toenam, voelde ik me overweldigd door een diepgewortelde angst. Angst voor het onbekende, angst voor het verlies van controle, angst voor de pijn die zou komen. Ik voelde me gevangen in een draaikolk van emoties, worstelend om mijn ademhaling onder controle te houden terwijl ik probeerde te blijven focussen op het doel voor ogen: de geboorte van mijn kindje.
Tijdens de bevalling was mijn partner mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat te midden van de chaos. Zijn kalmerende woorden en geruststellende aanwezigheid hielpen me om door de donkerste momenten heen te komen. Maar zelfs met zijn steun voelde ik me vaak overweldigd door angst, een gevoel van machteloosheid dat moeilijk te overwinnen leek.
Toen de bevalling eindelijk voorbij was en ik mijn pasgeboren baby in mijn armen hield, voelde ik een overweldigende golf van opluchting en vreugde. Ondanks de angst en de pijn die ik had doorstaan, was ik eindelijk beloond met het mooiste geschenk van allemaal: het moederschap.
Mijn ervaring van angst tijdens de bevalling heeft me geleerd dat bevallen meer is dan alleen fysieke pijn. Het is een emotionele en spirituele reis, gekenmerkt door ups en downs, twijfels en triomfen. En hoewel de angst me soms dreigde te overweldigen, heeft mijn liefde voor mijn kindje me uiteindelijk de kracht gegeven om door te gaan, stap voor stap, adem voor adem, tot ik eindelijk mijn kindje in mijn armen kon houden en wist dat alles het waard was geweest.