Op mijn vorige forum heb ik al mijn frustratie omtrent geld en mijn relatie geuit.
Nu zijn we inmiddels iets meer dan 6 maanden verder. En ondertussen is er veel gebeurd.
Mijn relatie is inmiddels wankel. Niet een hele fijne situatie, maar ik zie wel dat we allebei ons voor de volle 100% inzetten voor de kinderen. Voor mijn gevoel hebben zij het niet in de gaten. Mede ook doordat ze allebei vrij jong zijn.
En er wel rust en regelmaat voor ze is.
Alleen ik zelf ga er aan onderdoor. Ik merk het aan mezelf als persoon. Ik vind het prettig om naar huis te gaan als mijn partner er niet is.. ik ga me meer ergeren aan hem als hij er wel is. Ik heb vanaf november ook contact met iemand anders, wat begon als gewoon vriendschappelijk contact (hij is een oude bekende van mij) is nu op een punt van verliefdheid aanbeland. Het liefst zou ik heel graag bij hem zijn. En het punt dat ik twee kinderen heb is voor hem geen bezwaar. (ook niet voor zijn familie dat terzijde)
Ik heb na oud&nieuw dit wel verteld aan mijn partner, wat natuurlijk niet leuk om te horen is, als je vrouw verliefd wordt op iemand anders. Maar ik kon het ook niet voor me houden.
Nu zit ik met de verschrikkelijke keuze..
Wat ga ik doen? Ga ik voor mijn huwelijk, waar ik me op dit moment niet prettig in voel. Vanwege het feit dat mijn man zijn geld en andere leuke dingen niet met mij deelt. mij rond laten komen van het kleine beetje wat ik over houd..waarmee ik me erg ondergewaardeerd voel als vrouw. En me niet zijn liefde van zijn leven laat voelen. Ik voel me op dit moment schofterig behandeld. Ook erover praten en de veranderingen aangeven die ik zo graag zou willen zien hebben tot dusver niks opgeleverd. Mede doordat hij veel van huis is in de avonden en overdag, sta ik er veel alleen voor en ben ik voor me gevoel weggevlucht in de armen van een ander.
Mijn partner heeft aangegeven wel van mij te houden, maar doet daar vervolgens niet veel mee voor mijn gevoel. Ook is hij boos omdat ik gevoelens voor een ander heb.
Maar dan heb ik nog wel twee hele lieve kindjes van ons samen. Die ik het liefste een papa en mama geef die samen er voor gaan. En er altijd voor ze zijn. Het zou me echt verdriet doen als ik ze straks niet altijd meer zie
dat maakt het zo moeilijk...
Of ik kies voor de andere optie en dat is dat ik kies voor de man die me wel heel gelukkig maakt. En alles voor me zou willen doen. En die me gewoon accepteert zoals ik ben. Maar dat voelt ook als eng, omdat ik dan toch mijn huidige comfort zone, van mijn huis en de huidige verdeling van taken omtrent de verzorging van de kindjes omgooi.
Ik vind het zo moeilijk.
zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Het was ook niet de bedoeling om gevoelens te krijgen voor een ander.. ik heb geprobeerd om niet meer aan hem te denken. maar dat helpt niet.