Even mijn hartluchten...
Ik ben het zo ontzettend beu het zwanger (moeten) worden wat niet lukt. Er is inmiddels niks romantisch aan "het moeten". En niet behalve alleen het moeten, ook de manier "hoe" je zwanger uiteindelijk gaat worden. IVF/IUI. Welke methode dan ook...het is op dat moment niet met liefde gemaakt als je man even zijn kwakkie in een potje moet doen en jij een slangetje in je krijgt en hoppa. Natuurlijk wel gewenst maar niet op de natuurlijke manier. Gelukkig ben ik nooit doorgeslagen om mezelf continue te testen want ik ben van mening als je er continue bezig bent "het helemaal niet gaat gebeuren". En op een gegeven moment lijkt je leven alleen maar nog op testen en de juiste tijden te draaien.
Dan de woorden "je doet het voor iets moois". Is dat nog zo vraag ik mijzelf werkelijk af?. Tot hoever moet ik gaan EN na jaren mag er ook wel een eind punt komen.
Gisteren ongesteld geworden. En normaal baal ik dan een beetje. Heb dat gevoel ook niet meer. Ik merk ook echt dat ik er klaar mee begin te raken. Ik wil verder met mijn leven. Het lijkt wel of je leven alleen dan nog maar uit 'zwanger' raken bestaat.
Mijn schoonmoeder was op visite en liet een foto van een baby zien en zei "kijk wat een lieve baby, leuk hoor". Ik had er gewoon geen gevoel meer bij. En dan bedoel ik. Normaal zat je in zo een wolk en hoopte dat je ook zwanger was of al een baby had in je armen. Maar het deed me niks.
Voor mij een teken om een punt er achter te zetten. Zo voelt het nu.