Even mijn hart luchten - Zwangerschapsforum

Hoi allemaal,
Twee maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. Ons tweede kindje. Ik heb er ook nog een van 2,5 rondlopen. Nou zit ik er momenteel even goed doorheen. Mijn oudste is veel ziek geweest afgelopen maanden en vraagt veel aandacht. Daarnaast geef ik borstvoeding en ben ik zeker een a twee keer per nacht eruit voor de baby. Ik doe het allemaal met liefde en klaag er nooit over.. maar ik zit erg met mezelf op moment.. ik heb ontzettend last van mijn rug, het is waarschijnlijk een hernia. Ik krijg volgende week een MRI om te kijken waar het zit. Een hernia en twee kinderen en een lijf vol hormonen is echt heel erg zwaar.. ik durf dit bijna tegen niemand uit te spreken, loop maar door met de pijn, maar ik huil elke avond stilletjes. Ik trek het gewoon echt even niet meer! Mijn man doet alsof het niets is en ik me aanstel en wil bijvoorbeeld niet eens mee naar de MRI volgende week. Terwijl ik het eigenlijk ontzettend eng vind en ik het liefste wil dat hij met mij mee gaat. Hij helpt wel wat in het huishouden en met de kinderen. Maar even een arm om me heen en überhaupt vragen hoe het gaat zit er niet in. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik hem tot last ben met mijn “kwalen” en merk dat ik steeds meer dicht klap. Ik voel me echt veel somber en kom er ook moeilijk uit op moment omdat ik weinig leuks kan doen ivm de rugpijn. Ik geniet echt wel van mijn kinderen maar het zou veel meer moeten. Heb gewoon het gevoel dat ik geen stap vooruit kom en alleen maar stil blijf staan...
Ik wilde heel graag even mijn gevoel anoniem delen. Het lucht al op merk ik zodra ik er over schrijf.. 

Nou dat is niet niks allemaal! Mannen zijn over het algemeen niet de meest empathische wezens en hints snappen ze totaal niet.
Heb je geprobeerd om op een ‘rustig’ moment (voor zover die er zijn) aan te geven hoe verdrietig / angstig je bent? Soms kunnen ze er dan toch wel wat mee.. zo niet, heb je dan iemand anders in je omgeving die die arm ook kan bieden?
Ik zou jezelf niet teveel opleggen nu qua ‘moetne genieten’. Soms ‘moet’ je ook even niets. Zolang je je kinderen liefde geeft komen ze niets tekort en als jij niet goed voor jezelf zorgt (fysiek en emotioneel), kan je het ook niet volhouden om goed voor hen te zorgen.

Bedankt voor je reactie! We praten al veel.. maar het dringt niet echt tot hem door.. hij is altijd keihard en heeft weinig begrip. heeft voor een groot deel met zijn opvoeding te maken. Maar dat maakt het voor mij niet minder lastig.. juist in deze periode wil ik niets liever dan even die arm om me heen. Ik heb wel veel vrienden en mijn ouders waar ik op terug kan vallen.. alleen vind ik het dus lastig omdat ik ook niet wil zeuren. Mijn gevoel zegt telkens maar dat ik het allemaal zelf moet kunnen en dat ik zelf voor de kids moet kunnen zorgen. Onzin, dat weet ik zelf ook. Maar de stap zetten om “op te geven” lukt niet. En daarnaast heb ik t gevoel dat mensen me ook weinig kunnen helpen omdat het probleem voornamelijk de pijn in mijn rug is.. Je hebt volkomen gelijk in wat je zegt qua voor mezelf zorgen.. ik weet alleen niet hoe ik uit dit cirkeltje kom.. 

Hulp vragen is niet opgeven maar juist een hele moedige stap. Probeer die moed maar te vinden. Het is niet niets waar je mee door worstelt. Ik raad je aan vandaag nog iemand te bellen en te zeggen dat het niet meer gaat en of ze je wil helpen. Je zal zien dat ze dat graag doen. En misschien krijg je zelfs het verwijt waarom je niet eerder bent gekomen met je hulp vraag. Die zou je in iedergeval van mij krijgen als vriendin. Ik sta altijd voor mijn vriendinnen klaar. Succes en heel veel moed 

Pijn in de rug dat is ook enorm lastig...het centrum van jouw lichaam. En de kindje die je dan natuurlijk gewoon tilt helpt je ook natuurlijk niet. 
Wat je kan doen is de kleinste bij je in bed nemen in de nacht en zo voeden (slaap je zelf langer en meer en kan je lekker blijven liggen) 
Is het misschien mogelijk eens een paar dagen met de kleinste bij jouw ouders te logeren bijvoorbeeld? Kan jouw man voor de oudste zorgen en kom je misschien zelf wat tot rust.

Geef wel aan dat het belangrijk is dat jouw man mee gaat naar de MRI omdat je bang bent. Ik kan mij niet voorstellen dat hij dan nee zegt. Sterkte