Het leed dat uit je vel springen heet - Zwangerschapsforum

Poeh hey, ik moet even mijn schuldgevoel van me afschrijven hier :-o.
Ik ben een trotse mama van een mooi pittig meisje van 2 jaar. Het gaat erg goed maar het is me in 2 jaar tijd toch een 3 a 4x overkomen dat ik uitgevallen ben naar haar zonder een directe reden.Vaak is er haast waardoor ze de clown begint uit te hangen, mama word gestresst en bam ik schiet uit mijn slof, verhef mijn stem of zoals vanavond schreeuw ik tegen haar met als gevolg dat ik me dood schuldig voel. Ik weet dat het juist beter werkt allemaal als we geduldig zijn en dit zijn we ook eigenlijk altijd en gaat het ook super, vandaag erg moe na 3 gebroken nachten met amper slaap voor ons allemaal, menstruatie erbij, een meiske wat niet fit is en mis was het vanavond. Ik weet ook dat ik beter even weg kan lopen als ik voel dat ik op knallen sta maar het was er alweer uit voor ik het in de gaten heb. Hoe laten jullie dit schuldgevoel los? Ik heb sorry gezegd, uitgelegd dat mama moe was en niet had mogen snauwen en we hebben geknuffeld en toch voel ik me nog steeds zo schuldig en een bad mom. Ben ik nu de enige die wel eens knalt? Wat zijn jullie tips? Even voor de duidelijkheid, het gebeurt me eens een keer, dus niet dagelijks of wekelijks! Maar mijn schuldgevoel is enorm :-( Je bent toch altijd angstig dat ze minder van je gaan houden.

Hey meid. Het feit dat je er schuldgevoelens aan over houdt bewijst dat je geen bad mom bent. Je excuses aanbieden en knuffelen helpt. Ze zal niet minder van je houden. Je bent denk ik een hele goeie moeder als ik zo lees. Ik denk dat iedereen wel eens zulke momenten heeft. Probeer idd weg te lopen of tot 10 te tellen. Eenmaal je dat gewend bent(weg lopen of Tot 10 tellen) dan zal het uiteindelijk van zelf gaan. 

Als het goed is is de basis goed zodat het een stootje kan hebben. Kinderen maken je ook op z'n slechtst mee.. Als je nou merkt dat je te vermoeid bent, probeer je grens te bewaken en vraag oppas zodat je even een uurtje slaapt. Die slaapgebrek is een killer! 
Zolang jij eigenlijk altijd de vaste honk bent blijf je dat ook. Kinderen zijn bijzonder trouw en liefhebbend. Maar als je nou dagelijks onberekenbaar blijft, wordt dat vertrouwen steeds beschadigd. Zo'n kind zal zich terug trekken maar volgens mij moet je het dan ernstig verwaarlozen wat jij volgens mij totaal niet doet! En idd als je je goed voelt veel tijd aan elkaar besteden maar ook niet doorslaan in het schuldgevoel. Gewoon er altijd zijn is al genoeg, je hoeft daarvoor niet alles uit de kast te trekken. Jij bent genoeg voor je kind, jouw stem, jouw aandacht, jouw lach en compliment. 
Schuldgevoel dus relativeren en plan achter de hand voor als je voelt nu zou het weer kunnen gebeuren, ik heb even tijd nodig voor mezelf. 
Komt goed. En volgens mij.. Als moeder maak je je zo druk of je het goed doet..

Voel je niet schuldig, iedereen verliest om wat voor reden dan ook wel eens zijn geduld. Probeer voor jezelf wel de tekenen te herkennen en er de volgende keer eerder iets mee te doen. Dan gaat het misschien beter.
Aan de andere kant zo leer je je kind ook dat je best wel eens boos mag zijn, mits je het daarna maar uitpraat en wanneer je "onredelijk" gedrag hebt vertoond je excuses maakt. 
En inderdaad zoals eerder ook gezegd als de basis goed is houd je kind evengoed wel van je. 
Zolang je haar niet alle hoeken van de kamer laat zien (want dat kan natuurlijk echt niet) en het bij schreeuwen blijft valt het nog wel mee. 

Hoi, je bent helemaal geen slechte mam, dat overkomt ons allemaal wel eens. Het is niet altijd makkelijk om je geduld te bewaren: je hebt het druk, alles moet vooruit gaan, er is zoveel te doen... ik ken het maar al te goed. En ja... als je weer rustig bent dan steekt dat schuldgevoel de kop op. Mama's zijn ook maar mensen, met gaven en fouten.

Nou meid, dat hoort bij het ouderschap hoor
Niet altijd rozengeur en manenschijn. En kinderen kunnen heus wel tegen een stootje. Zolang je idd uitleg geeft waarom je zo was. En je niet constant zo bent is er echt niks aan de hand. Een moeder die nooit boos word is zo onnatuurlijk hihi. Kinderen zijn ook wel eens boos en zo leren ze van jou dat sorry zeggen daarna heel fijn is.