Ik ben gewenst zwanger maar voel niet wat iedereen zegt dat ik moet voelen..
“Voel je de liefde al voor dat wezentje in je buik?” Nee..
“Dat is toch het mooiste gevoel dat er bestaat?” Welk gevoel? Moet ik me anders voelen dan?
Ik voel me net als voor ik zwanger was.. Niet meer en niet minder..
Begrijp me niet verkeerd. Ik wou heel graag zwanger worden en een kindje hebben. Maar eigenlijk ben ik niet de grootste “Kinderfan” die er buiten komt. Het is ook maar sedert de laatste paar maanden (de perfecte vriend gevonden waarmee ik onze liefde echt wou bezegelen) dat ik een kind wou. Daarvoor mocht ik er zelfs niet aan denken. Maar hij leek me echt de perfecte man om een kindje mee te maken en ik wou echt een wezentje van onszelf, ons liefdeskindje.
Als ik vertel dat ik zwanger ben tonen mensen me spontaan hun kinderen of kleinkinderen. Je krijgt ze in je armen geduwd en al wat ik kan denken is “Aja, een kleine huilende en kwijlende baby” terwijl ik een lach rond mijn mondhoeken forceer.
Ik ben zo bang dat ik mijn kind niet graag zal zien als het geboren wordt, zo bang dat die speciale band die ik moet voelen nooit komt..
Nog mensen in dezelfde situatie?