Hallo allemaal, ik ben nieuw hier en zou graag iets met jullie willen delen.
Mijn man en ik zijn zwanger van ons eerste kindje samen. Mijn man heeft al 3 kinderen uit een eerder huwelijk, waarvan de oudste dochter van 16 bij ons woont. Gelukkig kan ik het erg goed met haar vinden en vindt ze het fantastisch dat ze nog een broertje of zusje erbij krijgt. Natuurlijk ben ik blij en dankbaar dat we in goede harmonie samenleven en ik mag mijn handjes dichtknijpen dat mijn stiefdochter zo blij met mij is. Toch knaagt het aan me dat ik straks met een baby (die als eigen voelt) en met een stiefdochter (hoe lief ze ook is, maar die niet als eigen voelt) in één huis woon. Ik weet dat het stom klinkt, maar ik zie er als een berg tegenop. Diep in mijn hart zie ik er tegenop dat zij mijn kindje uit bed wil halen en zij het ook in bad wil doen etc. Mensen in mijn omgeving zeggen vaak; 'Ach wat handig z'n hulpje in huis straks.' Terwijl ik dan van binnen moet gillen: 'Dat wil ik helemaal niet!' Ik weet dat mijn bericht misschien stof op doet waaien, want; 'Dit is nou eenmaal de situatie en wat zeik ik nou?' Maar toch zijn dit mijn gevoelens en zit ik hier enorm mee. Is er iemand die zich hierin herkent of iemand die zich er in in kan leven? Ik merk gewoon een enorme nesteldrang naar mijn 'eigen'. Mijn man en mijn kind. Gevoelsmatig hoort mijn stiefkind daar niet bij..... En dat herhaal ik ; gevoelsmatig. Want verstandelijk weet ik ook wel beter... Hoop op reactie bedankt.