Miskraam ‘plek geven’ - Zwangerschapsforum

Als eerste wil ik je heel veel sterkte wensen! Ik heb twee jaar geleden een mk gehad en was enorm opzoek hoe ik ermee om moest gaan uiteindelijk heeft by my het enige geholpen: tijd tijd verstreken tot ik niet meer hoefde huilen tot ik erover wou praten tot ik het dus een plekje kon geven... heb enorm veel gehuild enorm veel sombere dagen gekend eigenlijk achteraf iets teveel ben echt wel depressief geworden, mijn tip voor dat sluit jezelf absoluut niet op denk veel aan jezelf probeer alsnog leuke dingen te gaan doen zodat je niet enorm blijft hangen in het down gevoel! Wat mij ook enorm heeft geholpen is me tattoege een klein hartje op
De zijkant van me arm speciaal voor me ongeboren kleintje. Nog steeds een fijn gevoel als ik erna kijk van ik vergeet je niet hopelijk heb je iets aan mijn verhaal en nogmaals veel sterkte !

Hoi Anoniem22,

Dank je wel voor je reactie, fijn!
Zie dat jij inmiddels bent bevallen van een zoon, goed te lezen.

Ik herken wat je zegt. En dat is inderdaad ook mijn angst; in het verdriet blijven hangen.

Ik ga proberen morgen even naar buiten te gaan, al is het maar een stukje lopen. 

Nogmaals bedankt ????

De vraagtekens heb ik niet gezet 

Ja klopt! Maart 2016 miskraam gehad en december opnieuw zwanger geraakt dus het kan vrij snel gaan! Misschien een beetje hoop en goed van je dat je na buiten gaat werkt soms echt wel positief wat buitenlucht ! Veel kracht toegewenst 

Je geeft aan dat je verloren kindje nu in een potje water in de koelkast staat. Misschien helpt het om je kindje een waardig afscheid te geven door het bijvoorbeeld te begraven in je tuin of een andere plek waar je graag komt? In een mooi versiert doosje/kistje. 

Hoi Anoniem,

Dank voor je reactie.

Ja klopt, dat vinden wij ook een mooi idee. Het staat nu in de koelkast omdat de vk dat adviseerde, totdat we idd weten wat we ermee willen doen. 

Mijn vraag is ook meer; wat komt daarna? Ik weet dat het voor iedereen persoonlijk is, maar het lijkt mij zo lastig om dit een plek te geven en door te gaan. En ik wil er natuurlijk niet heel lang in blijven hangen, maar weet ook niet goed hoe dit ‘af te sluiten’ 

Hi meis,

Allereerst veel sterkte met je verlies. Want het is gewoon een verlies ook al vind de buitenwereld “het” nog niet echt een verlies omdat je in hun ogen daarvoor nog niet ver genoeg zwanger was. Dus eigenlijk moet je dan maar je mond houden en doen alsof er niks is gebeurd, vaak ook omdat de buitenwereld het dan ook nog niet weet op die termijn. 

Ik heb in augustus 2016 een miskraam gehad.. met een erg lange nasleep. Het laatste stukje vrucht is pas eind september verwijderd  waardoor ik al die tijd bloedde met stolsels etc.. volgens de gynaecologen hoorde dat er maar bij. Met andere woorden zeur niet. Gelukkig de laatste keer een hele lieve gynaecoloog gehad die voor mij het laatste stukje vrucht uit me baarmoeder heeft gehaald. Ik persoonlijk, vond het zien van het bloeden van de miskraam het meest confronterend. Toen dat eenmaal stopte kwam het verwerken. Dat bestond toch wel uit wat avonden huilen.. ik ben zelf religieus en kreeg wel rust uit de gedachte dat mijn kindje nu in de hemel is en goed zit. Mijn man vond het ook erg maar ging er toch heel anders mee om. Die wilde het er liever niet over hebben terwijl ik er graag over wilde praten. Zo ben ik ook op brabbels terecht gekomen. En zo kwam ik er ook achter hoeveel vrouwen eigenlijk een miskraam hebben gehad maar het vaak voor hunzelf houden. Ik ben er zelf altijd heel open over geweest bij dichtbije vriendinnen en familie. Dit vond ik wel fijn zodat ik af en toe erover kon praten, toch het meest op brabbels gepraat. Ik had ook nog me handen vol aan een peuter van 1,5 jaar destijds dus die leidde me ook enigszins af. Je leest wel op internet dat 1 op de 10 zwangerschappen in een miskraam eindigt maar verder hoor je bijna niemand erover praten, dat is hier zo fijn vind ik. Dus lucht lekker je hart meis en praat er zoveel als jij daar behoefte aan hebt over. Misschien kun je inderdaad het potje begraven of iets daarmee doen om afscheid te nemen. 

En ik heb nu inmiddels ook een kleine van 5 maanden erbij dus het kan heel snel weer raak zijn. Enige vervelende is dat je nooit meer echt zorgeloos zwanger zult zijn helaas.. 

Hoi MamaN,
Dank je wel. En dank je voor het delen van je verhaal met mij!
Heftig zeg.. Dat je zolang moest wachten voor ze het eruit hebben gehaald.. Het is inderdaad zo een verschil wie je tegenover je hebt.. De echoscopiste zei tijdens de echo; ‘oh nee, nee, ik zie het al. Dit is niet goed hoor, ik hoef niet verder te kijken’. Lig je daar te huilen.. 
De gynaecoloog die ik 2 dagen later had voor een inwendige echo zei; ‘ja, dit is heel verdrietig.. Maar ik zie inderdaad dat je lichaam de zwangerschap aan het afbreken is. Wat naar voor je/jullie’. En gaf een zakdoekje. Een heel verschil..
Mensen om mij heen reageren heel lief, maar wat ik het meeste hoor is; ‘goh, wat bijzonder hoe je lichaam dat dan zelf regelt he?’ 
Uhm.. Ja, dat is inderdaad bijzonder, maar daar denk ik nu niet over na. Ik wil eigenlijk gewoon huilen. En wat ik het meeste merk; wat ben ik moe zeg... hondsmoe. 
Fijn dat je een kleine hebt gekregen inmiddels! 

Lieve J, allereerst, dikke knuffel! Wat heftig dat je dit ook mee moet maken. 
De beste tip die ik je kan geven is, laat het verdriet toe, ook al voelt het soms of je door moet. Ik vind persoonlijk dat wanneer het me verdrietig maakte als ik aan het kindje dacht/denk dat er bij ons niet is gekomen dat het daardoor echt bestaan heeft. En hoe kort ook, hoe geliefd het al was. In de eerste maanden ben ik enorm verdrietig geweest, maar probeerde ik me veel blijer en gelukkiger voor te doen dan ik was. Tot dat gewoon niet meer ging, ik was ook zooo moe ervan. 
Naar buiten gaan, hoe lastig en confronterend soms ook, kan helpen. Even frisse lucht zorgt soms ook voor ruimte in je hoofd. 
Daarnaast wat MamaN ook zegt, deel je verhaal hier op Brabbels. Er zijn zoveel meiden die dit, ook op dit moment, meemaken. Delen van verhalen en delen van verdriet kan echt helpen. 

Mijn acupuncturist gaf aan dat het ook kan helpen het kindje een naam te geven. En die naam ook gebruiken wanneer je het hebt over deze periode. Bijv. 'dat was toen ik in verwachting was van...' of 'toen we ... verloren'. 

Hopelijk heb je wat aan alle tips en vindt je je eigen weg om met dit grote verdriet om te gaan. Liefs!

Het is inderdaad een wereld van verschil wie je voor je hebt in het ziekenhuis. We weten allemaal dat het routine werk voor ze is en ze dit toch best vaak zien. Maar kom op een beetje menselijkheid kan geen kwaad. Maar goed zo zijn er verschillende mensen he. En dan buitenstaanders die zeggen goh wat knap dat je lichaam dat zo zelf doet.. die hebben zelf gewoon nooit een miskraam meegemaakt. Natuurlijk is het knap dat je lichaam zelf regelt dat wat niet goed is weer word afgebroken maar dat is de natuur! En op dit moment voelt het voor jou alsof je lichaam faalt en je in de steek gelaten heeft ook al weet je in je hoofd dat dat niet zo is. Ik kan van mezelf best zeggen dat ik vrij “nuchter” was maar de gedachte “ goedzo lichaam dat je dit zo zelf regelt”  kwam niet in me op. 

We zijn al best lang actief mret zn alle zo op brabbels en we steunen elkaar wel echt moet ik zeggen toch Jenny hoe gaat het nu met jou? 

Er is eigenlijk geen wetgeving omtrent het begraven van foetussen. Je mag het bij wijze van spreken begraven in je eigen tuin. Ik wil je adviseren om je kindje eerst in een kistje of een zakdoekje te leggen. Begraaf deze vervolgens in een grote bloempot of sierpot. Je kan er bloemzaadjes, een plant of boompje bij planten. Je kan er ook mooie takken in zetten, waar je sierdingetjes in kunt hangen. Mocht je ooit gaan verhuizen, dan kun je de pot meenemen. 

Dank voor alle lieve tips en adviezen allemaal! Wat fijn dat er een plek is als deze, waar je idd je ei kwijt kan, zonder ‘voorwaarden’ 
Heftige week achter de rug, nu maar eens lekker tijd voor mijzelf nemen.

Bedankt nogmaals!