Ik heb het zelf ook meegemaakt dus ik kan me indenken dat je je nu nog verloren voelt. Niets is zo oneerlijk in het leven als een kindje wat zo gewenst was te verliezen. Blijf ook in je eigen omgeving praten over je gevoel en je gemis. Dat hielp mij in iedergeval, ik had een paar mensen waar ik bij kon uithuilen en er zo vaak over kon praten als ik er behoefte aan had. Zo kon ik langzaam mezelf weer terug vinden tot ik ook voorzichtig met een glimlach en genegenheid kon terugkijken op de verdrietige periode die we gehad hadden. Het gemis van mijn zoon zal nooit minder worden maar ik kan wel weer de zonnige kant van het leven zien. Geef jezelf zoveel tijd en ruimte als je nodig hebt. Tijd heelt niet alle wonden maar de ergste pijn vervaagd wel over tijd.