Oh, het raakt me erg om je verhaal te lezen. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar heb wel twee vroege miskramen gehad die me ook allebei erg geraakt hebben, zelfs al was ik maar 5-6 weken zwanger. Ik had toen ook heel erg het gevoel dat ik niet mocht verdrietig zijn "want miskramen komen zo vaak voor" en "er komt wel een nieuw kindje". En hoewel die dingen waar zijn, troostten ze me niet omdat ik toch dit kindje kwijt was, waar ik al heel wat toekomstdromen voor had.
Dus ik vind dat je absoluut verdrietig mag zijn hierover! Dat lijkt me zelfs heel normaal en goed. Dat je verdrietig bent wil namelijk zeggen dat je dat kindje graag zag, dat het heel erg welkom was en dat je het mist nu. In het verdriet zit je liefde voor dat kindje vervat. Het is niet "gewoon een foetus" die je kwijt bent geraakt, het is de droom van de toekomst van dit mensje dat je kwijt raakte, alle plannen die je in je hoofd al maakte over wanneer het geboren zou worden, hoe dat later zou zijn, ... 18 weken is best al wel lang, op die tijd heb je waarschijnlijk al een band opgebouwd met dat mensje-in-wording in je buik.
Laat dat verdriet er zeker zijn; ga naar het grafje als dat jou deugd doet, kijk naar de foto's, ... verdriet is de manier om het een plaats te geven. Ik schreef briefjes naar het kindje na mijn miskramen, dat hielp mij om afscheid te nemen. Ieder verwerkt het op zijn manier en jij hebt recht op jou verdriet en verwerkingsproces.
Dikke knuffel!