Ik heb zes weken geleden een aantal gesprekken met hem gevoerd over hoe ik het vond gaan en wat hij er van vond, ik had dit van te voren maar op geschreven, zodat ik niet te verwijtend over zou komen.
Hij heeft op een normale manier gereageerd. En was ook gewoon heel lief, heb in de tussentijd ook twee keer in het ziekenhuis gelegen met een nierbekkenontsteking. Toen deed hij ook wel ok.
Maar nu sinds twee weken is het weer 180 graden omgedraaid bij hem.
- Vorige week ging met de warmte de koelkast kapot. En hij vond het wel nodig dat ik daar ook mijn centje aan bijdraag. Wat logische is, maar niet logische als ik maar een tientje over hou per maand, waar moet ik het in vredesnaam van doen??
En dan toch voel ik me schuldig...wil ik het wel voor elkaar krijgen. En ik heb nu kleding/schoenen/tassen die ik goed kan verkopen op marktplaats gezet. Om daar wat geld mee te verdienen... (dat is me aardig gelukt)
Maar daarna kwamen natuurlijk twee lekkere rekeningen binnen van het ziekenhuis... super sh*t. En dan kan ik dat tegen hem zeggen, van de opnames hebben dit en dit gekost. En hij zegt gewoon niks, ook niet als ik om hulp vraag. Ik draai letterlijk voor alles zelf op. Het voelt echt alsof we huisgenoten zijn ipv een man en vrouw.. Ik voel gewoon 0,0 steun.
- Afgelopen maandag kwam hij met het voorstel om naar de Efteling te gaan in het najaar.. : hij zei: Ik vind het leuk om in oktober naar de Efteling te gaan. Dus ik dacht: yes wat leuk, eerst uitje straks met zijn vieren. Voor de baby niet echt, maar voor ons dochtertje wel heel leuk. Spontaan reageerde ik er op. Alleen hij kwam met de mededeling: dat hij alleen met onze dochter zou gaan. En ik mag niet mee, of ik moet een gratis kaartje vandaan halen. Dat kwam wel heel raar over. Hij probeerde het nog bot af te kappen (omdat mijn schoonouders ook aan tafel zaten) dat mijn dochter ook quality time nodig heeft. Na de geboorte van ons zoontje...begrijpelijk, maar de manier waarop hij het weer bracht..lekker tactische..
- Vanavond begon hij over zijn beste vriend die in Azië woont en werkt. En hij wil graag hem gaan opzoeken..Een ticket kost ongeveer €1000,- En dat wil hij dan einde van dit jaar gaan doen. Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat ik het een beetje ongepast vind. Om mij wel voor de koelkast op te laten draaien. Mij helemaal in een hoekje drukt om een beetje rond te kunnen komen. En zelf royaal op vakantie gaat. De avond daarvoor was hij al nukkig, want hij waarschijnlijk wel verwacht dat ik het niet zo netjes zou vinden. Eerste avondje samen in maanden vanwege zijn werk. Zondert hij zich helemaal af.
- Hij probeert zich nu ook af te zetten tegen de naam die we samen hebben uitgekozen voor ons zoontje
die is opeens ook niet leuk.. Komt met twee paar dure schoenen thuis, met ander woorden die heb ik nodig..(ik kan geen eens een passende zwangerschaps bh/kleding veroorloven..)
Soms denk ik wel eens dat hij tegen een burn out aan zit. Of mij gewoon sinds deze zwangerschap niet meer zo ziet zitten Omdat ik veel moe was in het begin..Veel problemen met kwaaltjes heb gehad de laatste tijd.
Maar hij laat me gewoon bijna niet toe.. Hij zei vanavond ook letterlijk: laat mij eens een leuke reden hebben om thuis te komen. Vervolgens is hij weggegaan naar een concert op het strand. Ik zit gewoon echt met mijn handen in het haar. Terwijl ik in de avond sta te koken, onze dochter op bed breng, sta af te wassen en het huis opruim. Ben doodmoe. 33 weken zwanger bijna en alleen maar harde buiken...
Probeer echt geen stom mens te zijn, maar wel eerlijk en lief. Maar ik doe waarschijnlijk alles fout. Voel mezelf alleen maar ontzettend onzeker worden,..en dat was ik niet.. Begin zelf ook gewoon een beetje te verliezen op sommige momenten. Ik moet veel huilen, voel me onzeker...ik begin soms meer op mijn tenen te lopen..om het wel gezellig te houden thuis.
Ik heb nu wel sinds deze maand toekomst plannen voor mezelf uitgestippeld.
- In januari 2016 wil ik mijn eigen bedrijfje gaan beginnen in de vorm van een webshop. (gelukkig hebben we 1 pro webdesigner en 1 pro programmeur in de familie)
Tot aan mijn bevalling wil ik werken aan mijn bedrijfsplan en mijn financiële plan. + naar een seminar van het kvk.
En na mijn bevalling neem ik even rust. Om vervolgens einde dit jaar te informeren naar een eventuele financiering.
Dat houdt mij nog even op de been, en geeft me wat positiviteit.
Zodat ik hopelijk sneller financieel onafhankelijk word.
Hopelijk komen we dan nog snel uit deze dip waar we in zitten. En anders kies ik voor mijn kindjes.
Maar ik wil het niet zomaar opgeven.
Het lucht wel even op, dat ik mijn hart hier kwijt kan..
Zodat het zich niet opstapelt van binnen.