Ik heb altijd gezegd, wat er ook gebeurd, ik wil geen epidurale.
Op mijn 16de en mijn 17de ben ik dan ook onder volledige narcose gegaan voor een operatie aan mijn onderbeen.
Ook tijdens de 1ste zwangerschap duidelijk aangegeven bij mijn man en bij de verloskundige, zodat het voor iedereen duidelijk was. Alleen toe de bevalling begon en ik in het ziekenhuis koorts kreeg, liep het anders.
Ik werd overgedragen aan de gynaecoloog en toen ik iets later een weeenstorm kreeg, waardoor ik stopte met ademen, hebben ze de anesthesist opgeroepen voor een epidurale. Aangezien ik niet toe kwam aan ademen, kon ik zelf niets zeggen. Mijn man zei tegen de gynaecoloog:" Ik wacht wel even op de gang." en de verloskundige zei niets.
Toen de anesthesist kwam werd de epidurale gezet, alleen ging dat door die weeenstorm de eerste keer niet goed, en achteraf bleek ook de tweede keer niet. Op het moment dat de epidurale zou gaan werken had ik zelf de weeenstorm al onder controle. Een half uur later had ik volledige ontsluiting en kreeg ik persdrang. Iets wat ik meldde aan de gynaecoloog, maar dat was volgens haar onmogelijk. Door de epidurale zou ik dat niet kunnen voelen, maar ze zou de ontsluiting controleren. Ik had inderdaad volledige ontsluiting, dus ze zouden mijn blaas even legen met een catheter en dan mocht ik beginnen met persen. Op mijn smeekbeden dat niet te doen, omdat ik net geplast had (1 minuut eerder), werd enkel gereageerd dat dat onmogelijk was vanwege de epidurale. Om vervolgens te zeggen:" Ohhh, je blaas is toch leeg, hoe kan dat nou??"
De 2de heb ik volledig zonder pijnstilling gedaan, wat ook deels te maken had met de snelheid waarmee ze ter wereld is gekomen.
Bij de 3de heb ik een pethidine injectie gehad, en dat was best lekker. Mocht ik bij deze voor een vorm van pijnstilling kiezen dan zal het weer zo'n injectie worden, maar als het weer een vlotte bevalling wordt, zal het zonder pijnstilling zijn