Goedemorgen,
Aangezien ik me toch wat schuldig voel en ik misschien heel wat commentaar over me heenkrijg was ik toch wel benieuwd hoe jullie denken over het volgende:
Ik ben bijna 8 weken geleden bevallen van een prachtige dochter, de hele zwangerschap was onzeker door allerlei medische dingen en ik heb daardoor nooit volop hiervan kunnen genieten, als klap op de vuurpijl werd de bevalling geforceerd opgewekt en was de bevalling enorm zwaar voor mij maar ook voor onze dochter die het maar net gered heeft.
Ik was behoorlijk toegetakeld en na een paar dagen mochten we naar huis, ik zat toen vol adrenaline en ging maar door en door, zelf naar de winkel en alles zelf willen doen.Maar het herstel ging moeizaam en er waren veel klachten, ook moest ik enorm wennen aan mijn nieuwe rol als mama.Ineens was alles anders maar wat zijn we trots en blij met ons meisje die echt zo lief en makkelijk is.
Maar ik merk dat ik moe ben en dat ik weinig tijd heb om bij te tanken, ik kan daardoor sommige dagen weinig hebben van de kleine meid en ik heb haar vanmorgen bij mijn ouders gebracht, mijn moeder wil zo graag oppassen en straalde, ook onze kleine meid vind het heerlijk om daar te zijn.
Zo kan ik de dingen thuis even doen en vanmiddag even slapen maar toch voelt het alsof ik mijn kleintje 'dump'om het even heel kort door de bocht te zeggen.
Zijn er meer mensen die ook wel eens zo snel hun kleine ergens een paar uurtjes onderbrengen om even weer tot jezelf te komen?Begrijp me niet verkeerd, ik ben zo blij met onze baby maar het leven als mama is ook gewoonweg zwaar.Haar glimlach maakt alles goed maar toch zit ik nu met dubbele gevoelens thuis.
Hoe denken jullie hierover?En wees gerust eerlijk!