Hoi allemaal,
Ik ben voor het eerst zwanger en ik merk aan mezelf dat ik ineens enorm ga twijfelen aan mijn partner. In de zin van; is hij het wel echt voor mij?
We zijn nog niet lang samen, alles is in een behoorlijke sneltreinvaart gegaan. Zijn ook net samen gaan wonen.
Hij heeft al 2 kinderen uit een eerdere relatie en hij is echt een superpapa voor ze, ik weet dat hij dat voor dit kindje ook zal zijn. Maar toch ben ik zo aan het twijfelen geslagen. Herkent iemand dit?
Soms denk ik dat het mij puur gaat om het krijgen van een kindje, met andere woorden; dat kindje zit nu in mijn buik en de rest kan ik ook wel alleen.
Terwijl ik zo dol op hem was en hem echt niet kwijt wilde. Wellicht dat het ook de hormonen zijn, maar dat weet ik dus niet, wantja eerste zwangerschap.
Ook heb ik helemaal geen behoefte hem om me heen te hebben. Hij slaapt nu al een aantal nachten in de woonkamer en ik vind het heerlijk! Terwijl ik normaal toch best aanhankelijk was. Ik irriteer me aan vanalles terwijl hij me op m'n wenken bediend. Gisteren bijv. hij ging frituren en vroeg of ik iets wilde, ik moest er niet aan denken op dat moment. Maar een half uur later, je raadt t al; intense trek in een broodje kroket. Wat ik vervolgens ook op bed geserveerd krijg.
Ik ben sowieso al een aantal dagen niet vooruit te branden. Heb ook een verkoudheid onder de leden dus echt zware ellende. Ik ben overigens nog maar 6 weken zwanger en ben er afgelopen week achter gekomen. Het gekke is dat sinds ik het weet ik ook enorm last heb van mijn darmen en misselijkheid. Geen idee of dat toeval is of dat het tussen m'n oren zit.
Ik voel me in ieder geval echt een gigantische heks.