Hallo allemaal.
Ik ben er een aantal dagen geleden achter gekomen dat ik al 5 a 6 weken zwanger ben. Voelde me al een tijdje niet lekker dus een test gedaan. Dat bleek dus een logische verklaring te zijn waarom ik me niet lekker voel.
Ik ben 20 jaar. Geen middelbare school diploma en op het moment werkloos. Wel werk gehad en kan dit ook goed aanhouden. De reden dat ik momenteel werkloos ben is ivm een verhuizing. De papa staat volledig achter mijn keuze het kindje te houden. Ik kan geen abortus plegen, dit zou ik mezelf nooit vergeven. De papa heeft een goed betaade fulltime baan en maakt veel overuren wat extra uitbetaald. Hij verdient genoeg om een huis/appartement te huren (we gaan nu dus ook samen wonen) en om alles te onderhouden. Kind, ons zelf, de huur/elektra/internet, auto, verzekeringen, natuurlijk de bevalling en de rest van de baby dingen etc etc. Met dat we samen gaan wonen (zijn we druk mee bezig nu om alles te regelen) ga ik opzoek in de omgeving naar werk. Ik hoop erg dat dit gaat lukken omdat ik namelijk zwanger ben en ik geen idee of werkgevers mij nu dus willen. Mocht dat zo zijn benader ik de gemeente voor een passende oplossing. Al met al wil ik dus niet dat hij voor alle kosten alleen gaat opdraaien. Wil ook mijn bijdrage kunnen leveren. We zijn nu iniedergeval ook al druk aan het sparen. Iets wat altijd handig is.
Maar nu komt hetgene waar ik het meeste tegen aan loop. Het mijn en zijn familie vertellen. Ik weet dat dit op een moment noodzakelijk is maar hoe zeg je zoiets nou eigenlijk? Ik ben niet bang voor hun reactie want ik weet dat we dit samen gaan kunnen, wat anderen zeggen maakt me daarom vrij weinig uit. Het ongelijk word ze dan toch wel bewezen. Maar goed, hoe begin je over zo iets/zeg je zo iets?
Groeten,
Anoniem.