Hoi Miss Butterfly,
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben 29 jaar en 13 weken zwanger en heb mijn beide ouders verloren. Mijn moeder in 2007 en mijn vader vorig jaar. Na mijn vaders overlijden is mijn kinderwens ook opeens snel gegroeid, heel apart. Misschien omdat het leven eigenlijk maar zo betrekkelijk is. Ook ik ben nu voor de eerste keer zwanger..
Ik had de eerste 12 weken ook sterk dat gevoel. Best blij, maar ook heel erg voorzichtig en nuchter erin staan..
Verschrikkelijk he dat je je moeder niet kan bellen, ik had ook een erg hechte band met haar, je wilt dit zo graag met haar delen, haar vertellen hoe je je voelt, wat je allemaal meemaakt en als je je juist eventjes heel blij voelt (zoals het zien van de eerste echo en horen dat het er goed uitziet) of juist verdrietig dit tegen haar kunnen zeggen..
Wat mij heel erg helpt, is dat ik meedoe aan groep met allemaal zwangere meiden die zijn uitgerekend in december. Het is zo ontzettend fijn om met anderen te kunnen delen wat je meemaakt, waar je vragen over hebt zodat je wat rustiger en realistischer kan nadenken over wat er allemaal gebeurt in het lichaam, vervelende kwaaltjes, etc. en later de voorbereiding naar de bevalling toe... De bijeenkomst is 1x per maand, dat had dus met veel grotere regelmaat van mij gemogen
Wat erg schrikken zeg die bloeding, pfff, gelukkig is alles ok..
Kun je je ei wel goed kwijt bij je vriend of bij andere dierbare mensen in je omgeving?