Ik begrijp wel dat je een kinderwens hebt. Dat had ik ook op jonge leeftijd al. Maar besef je wel dat je tussen 21 en 26/30 nog best wat eigen ontwikkeling doormaakt. (Ik dit klinkt nu stom) Ik heb zelf op mn 27e een kindje moeten verliezen en ben ondanks het verdriet blij dat ik voor en tegens daarin naar mijn idee realistischer heb kunnen afwegen dan ik op mn 21e gaf gedaan. Ondanks dat ik altijd een serieus meisje ben geweest.
Ik weet ook niet of ze zo jong iemand niet eerst vertellen even een paar jaar te wachten. Het is best zwaar alleenstaand moeder te zijn. Ik wordt het nu op mijn 34e en hoewel ik huisje boompje beestje allemaal goed op orde heb, ben ik toch wel n beetje bang dat ik toch niet alles kan geven wat goed is.
Bedenk ook dat een kind je veel geeft, maar ook een hoop vrijheden (die je in je 20ers jaren eigenlijk beter kan veroorloven ) ontneemt. Zeker zonder partner. Daarmee bedoel ik niet dat een kind een last is maar dat je echt goed moet overwegen of je er nu al voor moet gaan en of je je kind alles kan bieden dat je zou willen en dat het nodig kan hebben.