Ik begrijp dat ik niet de enige ben die dit allemaal meemaakt en daarom is mijn verhaal ook niet meer bijzonder dan die van een ander.
Ik kan je wel vertellen, dat ondanks er veel mensen zijn met vruchtbaarheidsproblemen en sommige mensen dit misschien lezen als het zoveelste verhaal, je je verdomd eenzaam voelt als dit allemaal meemaakt.
Ongeveer 4 jaar geleden werden mijn menstruaties steeds zwaarder en ben ik nadat de huisarts mij eerst een jaar lang weggestuurde, andere anticonceptie gaf etc toch doorgestuurd naar het ziekenhuis en bleek ik 3 flinke myomen te hebben. Deze hebben ze operatief weggehaald en daarmee zou het opgelost zijn. Ik heb al een kinderwens gehad zo lang ik mij kan herinneren. Mijn huidige partner en ik zijn een paar jaar bij elkaar. Ook hij heeft een hele grote kinderwens. We zijn dan ook 2 jaar geleden begonnen met proberen. Heel mooi symbolisch samen de pil in de prullenbak gegooid. Denkende dat we zo een nieuw begin in zouden glijden.
Na een maand kreeg ik heel hevige bloedingen. Zo erg had ik ze nog niet meegemaakt en wist meteen dat het niet goed was. Bij een echo bleken er weer myomen te zijn maar wisten we nog niet goed hoeveel. Tijdens een nieuwe operatie bleek mijn hele baarmoeder vol te zitten en kreeg ik toen ook te horen dat we meteen zouden gaan beginnen met ivf. Ze kunnen namelijk niet alle myomen weghalen omdat ze daarmee ook gezond weefsel en slijmvlies aantasten. Ze halen dan de grootste weg om ruimte te maken voor een embryo om te zich te nestelen. De bloedingen, doordat ze ze niet allemaal konden verwijderen, gingen in alle hevigheid door.
Ik slaap vaak op een matras beneden voor de wc. Ik verlies zoveel bloed dat zelfs een transfusie nodig was en míjn hb permanent te laag is. Ondertussen krijg ik hormonen en medicatie in de hoop dat de myomen niet te hard groeien. Helaas reageert mijn lichaam heftig op dit lucrin depot en gaan de bloedingen (wat eigenlik niet zou kunnen) dwars door deze hormonen heen.
Tussendoor word ik steeds geopereerd en na elke operatie beginnen we steeds aan een ivf poging omdat er dan de meeste ruimte is voor een embryo. Helaas wil dit niet lukken en is ook mijn lichaam op van alle hormonen… operaties… bloedingen…ivf…transfusie.
We hebben nu een second opinion gehad in Amsterdam. Waarop ze schrokken van de hoeveelheid myomen maar ook constateerde dat ik daarnaast een zeldzame aandoening heb aan mijn baarmoeder genaamd Adenomyose. Het is nogal zeldzaam en het is onduidelijk of ik zelf niet zwanger word door deze aandoening en door de myomen of dat het gewoonweg niet lukt. Ik kan het dus blijven proberen met ivf maar door de hevige bloedingen en hoeveelheid hormonen en operaties houdt je dat geen jaren vol. Deze diagnose maakt wel dat we nu recht zouden hebben op draagmoederschap.
Ik had twee vriendinnen die hier wel voor open stonden. Helaas beide een kindje gekregen met een keizersnee en dat is een contra indicatie. Ook. waren ze achteraf toch wel opgelucht bij dit nieuws wat denk ik betekent dat ze er niet helemaal achter stonden.
Dus nu moesten we ook ineens in de wereld van draagmoederschap gaan duiken.
We zijn eigenlijk nog niet eens bekomen van de andere wereld van myomen etc maar we willen niet opgeven. Ik wil ooit kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan heb.
Veel mensen om mij heen zeggen dat ik ook ergens een keer moet stoppen. Ik begrijp het wel… mensen om mij heen zien wat voor aanslag alles op mijn lichaam en leven is. Maar nu het bijltje erbij neergooien, wat voor mij betekent dat ik mijn baarmoeder moet laten verwijderen om van alle klachten af te zijn, vergeef ik mezelf niet. Ik wil eerst alles gedaan hebben voordat ik daar ooit mijn rust in kan vinden.
Het is moeilijk uit te leggen hoe groot een kinderwens kan zijn. En als je mij van te voren had verteld dat ik er dit allemaal voor moest doen had ik waarschijnlijk gezegd dat ik dat nooit zou doen.
Ik blijf nu eerst nog hopen
Kan iemand ons helpen?
Xxx
ik hoop dat er op welke manier dan ook, snel een prachtig kindje in jullie gezin zal komen!
Reageren
Quote
Wijzigen