Bedankt voor jullie reactie's.
Voordat we ouders werden vreeën we ook meestal 's ochtends, of 's middags tussendoor als we thuis waren. Maar nu we er al eentje hebben rondlopen, paar keer geprobeerd, tv aan, schaaltje chips erbij, komt 'ie toch steeds naar boven en dan ben je gewoon te afgeleid.
Ja maar ja hij doet misschien wel meer z'n best maar alleen op momenten dat het er voor een bevruchting niet toe doet, en dat maakt mij juist weer geïrriteerder. Natuurlijk geniet ik er verder wel van, maar ik weet niet hoe ik moet verbloemen dat als hij niet klaarkomt ik teleurgesteld ben. Weer een hele cyclus verloren idd.
Nee ik ga niet altijd uitgebreid in bad, vrijdagavond is beetje standaard, lekker ontspannen na een drukke week, maar ik was er al bang voor dat hij er gisteravond wat meer moeite mee zou hebben omdat we vrijdagsavonds meestal wel opgebrand zijn van de drukke week. Hij lag op de bank al te knikkebollen. Dus het was ook een beetje "alle zeilen bij". Nee we douchen niet altijd ervòòr, maar meestal wel. Oraal is meestal wel onderdeel van de vrijpartij en ik ga niet ergens aan sabbelen wat al de hele dag in een zweterige onderbroek heeft gezeten, waar diverse keren door geplast is en wat een half uur boven de wc heeft gehangen met nr2, plons, bommetje. Sorry klinkt vies. Maar met mezelf heb ik dat ook, de hele dag in een onderbroek zitten plakken, moet hij daar dan aan likken? Sinds mijn bevalling heb ik ook meer afscheiding. Nogmaals we douchen niet altijd vooraf, maar als we dat niet doen dan doen we echt ff een vluggertje. Ik vind sowieso met de avond-dip even douchen lekker opfrissend, ben je weer helemaal wakker, en voel ik me ook sexier. Maar ja.
Het is ook bijna niet bespreekbaar. Als ik erover begin kijkt 'ie al een beetje geïrriteerd. Ik moet vooral lief lachen en smeken of me vriend misschien met me wilt vrijen, en als 'ie dan niet klaarkomt me schouders ophalen van weer 4 weken wachten. Door onze leeftijd is elke maand verder het net weer een piepklein beetje moeilijker. Ik baal gewoon dat hij niet net zo enthousiast als ik op de cyclus let en het juist spannend vind om dan te vrijen rond de eisprong, mannen van vriendinnen doen dat wèl. Waardoor je zou denken dat mijn man het niet wilt, maar hij is met alles zo makkelijk en laid-back. Ook met ons zoontje. Als ik hem waarschuw voor iets ben ik te paniekerig, hij moet eerst vallen, of bovenop de hond gaan zitten die 'm een snauw geeft, dan is de hond ineens stout, terwijl ik al veel langer zeg dat onze hond niet blij kijkt naar ons zoontje en dat ons zoontje ook nog eens de hond een duw geeft of niet oplet en half op 'm gaat staan. Hij vindt dat je beter achteraf kan kijken dan je altijd je maar zorgen moet maken om wat kàn gebeuren.
Weten jullie waarom ik ook zo graag wil dat ik zsm zwanger wordt? Dan is de druk eraf. Want de irritatie en de frustratie wordt met elke menstruatie groter. En als het uiteindelijk helemaal niet meer lukt of we geven het op, zou ik hem dat altijd kwalijk blijven nemen, omdat als iemand er dan ooit over begint dat we "maar 1 kind hebben" en of we geen 2e wilden, dan zou hij heel neutraal zeggen "het lukte niet", nee je wilde er gewoon geen moeite voor doen. Als ons zoontje ooit vraagt waarom hij geen broertje of zusje heeft, moet ik dan zeggen "tja schat een zwangerschap is niet vanzelfsprekend", terwijl het misschien wèl was gelukt als we meer op de eisprong hadden gevreeën. Ja dat zal wel weer heel cru zijn van mij maar als je je ergens niet voor wilt inzetten moet je ook niet klagen dat je het gewenste effect niet behaalt. Als je een gespierd lijf wilt maar je gaat maar 1x in de week naar de sportschool en staat dan alleen maar te kletsen moet je niet na een half jaar zeggen "ik snap niet dat er nog geen resultaat is". Als wij wèl om de dag zouden vrijen rond de eisprong en we worden niet zwanger, dan hebben we in ieder geval ons best gedaan en kan ik het hem niet kwalijk nemen. Toch?