Lieve allemaal,
Aangenaam. Ik ben Sannie, 28 jaar en werkzaam als docent op een middelbare school. Ik heb me zojuist aangemeld, omdat ik graag mijn ei kwijt wil en het me fijn lijkt contact te hebben met lotgenoten. Mijn verhaal is wat lang, maar ik zal het beknopt proberen te vertellen.
Al vanaf een jaar of 20 heb ik een sterkte kinderwens. Mijn toenmalige partner zag dit echter nog niet zitten, dus hebben we nog 3 jaar gewacht met proberen. Begin 2016 ben ik gestopt met de pil en dit bracht al wat moeilijkheden met zich mee: ik werd pas na een half jaar ongesteld en de eerstvolgende menstruatie liet ook weer dik 5 maanden op zich wachten. De huisarts weet het eerst aan ontpillen, maar toen ik na een jaar pas 2 keer ongesteld was geworden, verwees ze me door naar het ziekenhuis. Na enkele onderzoeken bleek dat ik PCOS heb en ons werd verteld dat zwanger worden op een natuurlijke manier waarschijnlijk niet zou gaan lukken. De desbetreffende gynaecoloog gaf aan dat we de tijd moesten nemen na te denken wat we wilden en dat we konden starten met eisprongopwekkers zodra we daar klaar voor waren. Eenmaal in de auto naar huis zat ik al te springen van opwinding, want ik wilde er graag vol voor gaan. Mijn ex zag dit helaas niet zo en wilde geen medisch traject in. Het moest op de natuurlijke manier en anders maar niet, volgens hem. Ook vond hij dat we dan maar ‘gewoon vaker moesten vrijen, want aan hem lag het niet’. Dit heeft me zoveel zeer gedaan dat het het begin van het einde was van onze relatie. Anderhalf jaar later zijn we uit elkaar gegaan.
Een half jaar daarna leerde ik mijn huidige partner kennen. Het voelde meteen goed en gelukkig klikte het ook met zijn twee kinderen. Ik heb hem wel meteen verteld over het medisch traject en dat hij, omdat ik open kaart wilde spelen en ik hem niet in eens voor het blok wilde zetten. Gelukkig gaf hij aan het graag te willen proberen, dus dat hebben we gedaan. Nu, na drie mislukte eisprongopwekpogingen met Letrozol 2,5 en 5, zes gelukte eisprongen met letrozol 7,5 een HSG en een zaadonderzoek verder is het nog niet gelukt. De gynaecoloog gaf aan het nog een halfjaar aan te willen kijken met Letrozole 7,5 en dat we daarna moeten bekijken hoe nu verder. Vandaag ben ik wederom ongesteld geworden en ik merk dat de hele situatie me steeds zwaarder lijkt te vallen. Het voelt zo ontzettend als falen dat het lichaam ondanks de medische hulp toch niet wil. Ik weet dat er nog tal van mogelijkheden voor ons liggen, maar ik voel me zo verdrietig. Vriendinnen en collega’s lijken met bosjes zwanger te worden en ik ben oprecht blij voor ze, maar ik gun het mezelf ook zo... Herkenbaar voor jullie? Of hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan?
Liefs