Hallo Allemaal,
Ben even een poosje weggeweest maar ben er weer. We hebben roerige tijden achter de rug. Nu al 5 mislukte IUI en zijn net begonnen aan poging 6. De laatste.
Hierna komen we in aanmerking voor IVF.
Het waren heftige tijden, ik reageerde gelukkig goed op de puregon, iets minder op de pregnyl maar al met al was het te doen.Emotioneel is het met vlagen heel heftig, wel lastig met een man die heel nuchter is en dan kan reageren met: Nou ja we hebben toch een mooie dochter en als het nu niet meer wil nou ja jammer:. Nou heb ik daar meer moeite mee. Natuurlijk hebben we een prachtige dochter waar we heel veel van genieten en ik weet best dat er vrouwen zijn die helemaal geen kindje hebben, maar dat maakt mijn verlangen na een kindje niet minder. Of is dit iets wat ik dan niet mag verlangen. De meeste vrouwen kennen dit verlangen, die oerdrang zeg maar.
Het besef dat het mischien niet meer voor ons is weggelegd doet zo'n pijn. Mijn gevoel zegt me dat het niet meer gaat lukken. Ik ben verd..... nog maar 37.
Ondanks dat we nu nog voor de IVF gaan hebĀ ik er geen goed gevoel over, mischien persimistisch maar zo voel ik het. Mijn manneke zegt dat het de hormonen zijn die mij onzeker maken. Wie kent dit gevoel van onmacht en falen.