Hai lotgenoot,
Wat naar dat je dit ook hebt meegemaakt! Elke keer wanneer ik lees over iemand die hetzelfde heeft meegemaakt dan raakt mij dat ook weer. Alsof ik dan weer met mijn eigen verdriet in aanraking kom. Wat bij jou dus ook gebeurt via mijn woorden. En ja, dat is zwaar.
Voor mijn gevoel heeft de miskraam nu wel een plek gekregen bij mij maar het verdriet wordt met elk verhaal weer geraakt. Het is niet zo dat het weg gaat maar het voelt nu aan alsof het oké is dat het verdriet er is. Een soort acceptatie. Dat is denk ik verwerking, acceptatie dat iets is gebeurt met alle emoties die erbij horen, maar dat is hard werken en pijnlijk!
Ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring, misschien steunt het je te lezen hoe ik ermee ben omgegaan. Ik had zelf namelijk de behoefte om over de verhalen van andere vrouwen te lezen die hetzelfde hadden meegemaakt toen het net was gebeurt en om het te kunnen verwerken.
Bij mij bleek ook dat ik al een paar weken met 2 vruchtjes in mijn buik rondliep. Ik vond het zo'n gek idee wetende dat ik met iets in mijn buik rondliep terwijl het niet meer leefde! Tegelijkertijd ook een soort troost, dat ze toch nog een beetje bij me waren en mijn lichaam nog een week de tijd gaf om er zelf afstand van te doen.
Blijkbaar was er meer tijd voor nodig om het los te laten want mijn lichaam ruimde het niet zelf op. Ik kon ook niet meer wachten. Heel gek maar ergens had ik zo'n drang om het zo snel mogelijk mijn lichaam uit te krijgen alsof het dan allemaal achter de rug was en ik door kon. Daar bleek voor mij wat meer tijd voor nodig te zijn.
Ik heb ervoor gekozen om met medicatie de vruchtjes mijn lichaam uit te krijgen. Ik wilde het heel bewust zelf meemaken, niet alleen psychisch maar ook lichamelijk. Ik had het gevoel dat dit mij zou helpen om het echt los te kunnen laten. Het deed wel verrekte pijn!
Daarna heeft het mij geholpen te lezen over andere verhalen, mijn verdriet en alle andere emoties die opkwamen toe te laten en eruit te gooien (op geschikte momenten dan ;-) De vraag over waarom dit is gebeurt heeft me ook heel erg bezig gehouden. Toen ik daar voor mijn idee een soort van antwoord op had kon ik verder.
Bij mij is het nu zo'n 2 weken voor de uitgerekende tijd, vreemd hoor. Hoewel het nu een plek heeft twijfel ik steeds of ik nog een keer dit wil meemaken... De maanden nadat ik een miskraam had gehad had ik ook het idee dat ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde raken maar ergens besefte ik ook wel dat ik er niet klaar voor was. Ik denk dat je lichaam dat zelf beslist, wanneer die er klaar voor is dan komt het wel.
Het accepteren is zwaar, en zwangere mensen om je heen helpt inderdaad niet. Behalve erover praten zou je het ook van je af kunnen schrijven, iets creatiefs doen zoals iets maken/tekenen, net wat bij jou past om zo stapje voor stapje deze nare ervaring onder ogen te gaan zien. En de eerste stap heb je natuurlijk al gezet door je verhaal hier neer te zetten.
Een heel lang verhaal geworden maar ik hoop dat het je op de één of andere manier iets verder helpt. Schrijf gerust over wat je dwars zit.