kinderwens - Zwanger worden forum

Ik zit met een dilemma en weet niet goed wat het beste is. Ik ben bijna 33 jaar en heb geen kinderen. Maar ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik toch nog wel graag een kindje zou willen krijgen als het gegund is. Ik heb alleen wel wat dilemma's.

Ten eerste heb ik zelf geen familie om op terug te vallen: geen ouders, geen broer of zus. Dus een kindje zal van mijn kant nooit een opa /oma/ oom of tante hebben.
Met mijn schoonfamilie hebben we niet zo'n goed contact. Ik verwacht niet veel interesse of hulp van deze mensen. Dus wat dat betreft staan we er alleen voor denk ik.

Mijn man heeft een lichte vorm van autisme en dat is erfelijk. Er is dus kans op een kindje met autistische trekken. Dat lijkt mij best moeilijk als dat zo zou zijn. Helemaal als je niet veel hulp hebt (dat verwacht ik)

Wij hebben beide geen vast inkomen, maar wel spaargeld waarvan ik verwacht dat dit genoeg zal zijn om een en ander financieel op te vangen.

Nu ik steeds ouder word begint mijn klok inderdaad te tikken. Ik weet niet wat het beste is gezien situaties die meespelen. 

Misschien dat iemand advies heeft of dit ook heeft meegemaakt.

Hoi thirza,

Idd een lastige beslissing, maar ik zal er gewoon voor gaan.  K was zelf op mijn zestiende zwanger en had ook niet veel. Later bleek dat mijn zoontje autisme had zeg maar de syndroom van Asperger en ik heb begeleiding gehad via kiestonen en stichting mee. En alles gaat hartstikke goed met hem. Het zal wel zwaar zijn maar je plukt er de vruchten van.

Sterkte met je keuze

De vraag die je jezelf moet stellen, wil ik met mijn man/ vriend een kind?
Zo ja dan zou ik er voor gaan.

hallo thirza,

allereerst vind ik het vervelend voor je dat je niemand hebt om echt op terug te vallen,
maar een sterke moeder kan het ook alleen   
(weet ik uit ervaring,want mijn moeder heeft ons (4 kinderen) prima opgevoed zonder echt hulp van welke kant dan ook)

 mijn twee broertjes hebben ook een lichte vorm van autisme, en het zijn echt twee schatten van kinderen. dus nee dat hoeft al geen reden te zijn om geen kinderen te nemen. Tenzij je zelf echt twijfelt, je moet er wel achter staan.
maar ik geloof er wel in dat als het kind er eenmaal is en autisme zou hebben, je er vanzelf wel achterkomt hoe je ermee om moet gaan, en hulp kun je altijd vragen bij mensen die ervaring hebben met autistische kinderen.

de inkomsten zijn vervelend, en zolang je genoeg hebt om zowel jezelf,  als je kind te onderhouden en niks te kort te geven, dan zeg ik doen!
we leven nou eenmaal in een moeilijke tijd, en banen vinden is verschrikkelijk moeilijk...
ook dat uit ervaring, ben in twee weken tijd  al 10 x afgewezen .

De keus is uiteindelijk aan jullie allebei, dus overleg goed met zijn tweeen, leg de voor en nadelen langs elkaar, en maar zo een beslissing.

Succes!

Ongeveer een maand na het openen van dit topic ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben! Maar het is nog heel pril, ongeveer 7 weken. Volgende week krijg ik een echo, ik hoop dat alles goed is.

Nu heeft mijn vriend van zijn familie een shirtje gekregen waar 'ik word papa' op staat. Normaal zou dat leuk zijn maar ik merk dat ik er nogal geirriteerd en zelfs boos om ben. Dat komt omdat ik zelf geen familie heb die mij zoiets zou geven. Dat is toch wel verdrietig. Ik word niet geaccepteerd door de familie van mijn vriend dus aan mij word geen aandacht besteed. Ik ben nu dus echt boos over dat shirtje. Is dat zou reeel of zouden het de hormonen zijn. Ik merk dat ik de laatste tijd heel snel heel erg boos ben over dingen namelijk.

allereerst GEFELICITEERD!!!
super nieuws natuurlijk.

ik kan heel goed begrijpen dat je het vervelend vind en er idd wat geirriteerd van raakt,
en ja het kunnen de hormonen zijn.
maar denk er zo over: je man kan er natuurlijk niks aan doen dat jij heel verelend geen familie hebt waar je op kan bouwen. en dat zijn familie je geen aandacht geeft is natuurlijk ook erg vervelend. maar dat ligt als het goed is niet aan zijn familie.

je kan er altijd voor kiezen om eens rond de tafel te gaan zitten eerst met je man en dan met zijn familie. praat erover. zeg dat je het niet prettig vind dat je geen aandacht krijgt terwijl je zelf al niemand hebt.. wie weet kan het helpen

en voor nu : Geniet lekker van je zwangerschap want zoals ik veel hoor is het voorbij voor je het weet.

GroetjeS!!

niet aan zijn familie moet zijn niet aan hem, maar aan zijn familie. excuses