Hi allemaal,
Ik wil even van mij afschrijven. Op dit moment voel ik me bedroefd.
Na een fijne zwangerschap en een gezonde dochter van 3,5 jaar zijn mijn man en ik al meer dan 2,5 jaar bezig voor een broertje/zusje. Dee eerste zwangerschap kwam spontaan en nu zijn we inmiddels 6 IUI pogingen verder, helaas zonder resultaat. Soms bekruipt mij het gevoel dat dit het is, geen tweede kindje. Ik ben dolgelukkig met onze dochter, maar hoop zo graag op een broertje/zusje.
Mijn man en ik hebben beiden geen broers en/of zussen en daarom is bij ons de wens wellicht nog wel groter. Nog een half jaar en dan gaat mijn dochter naar school, hartstikke fijn en leuk voor haar, maar ik word al verdrietig bij het idee. Het grote loslaten is begonnen en ik had zo gehoopt nog een kleintje hier in huis te hebben gehad. Iedere maand die teleurstelling, het gaat mij niet in de koude kleren zitten. Naar de buitenwereld gaat het altijd goed, maar van binnen....
We gaan starten met IVF, maar ik merk dat ik bang ben. Wat doet het met mij humeur, gevoel (hormonen). Kan ik het wel aan, ben ik er wel klaar voor. Aan de ene kant start ik het liefst morgen, aan de andere kant stel ik liever uit. Waar komt dat gevoel vandaan, ondanks dat ik zo graag wil?
Wat wil ik met bovenstaande tekst? Geen idee, gewoon even van me afschrijven. Hopelijk voel ik me straks wat beter, gaat het verdrietige gevoel weer naar de achtergrond en kan ik toch weer een beetje lachen, al is het door mijn tranen heen..