Hoi allemaal,
Ik ben hier gekomen omdat ik merk dat ik nest behoefte heb om te praten en ervaringen te lezen van mensen die begrijpen wat wij meemaken.
Hier in het kort ons verhaal tot nu toe:
In 2018 besloten wij te beginnen met onze kinderwens. Ik verwachtte niet veel moeite omdat ik zelf al een gezonde zoon van 9 jaar van een andere man heb.
Na een half jaar is bij mij pcos vastgesteld omdat mijn menstruatie niet startte Na het verwijderen van mijn implanon. We hebben met medicatie toen een eisprong opgewekt 7 keer zonder succesvolle zwangerschappen.
Hierna hebben ze besloten mijn man ook te onderzoeken. Die bleek een gebalanceerde translocatie te hebben waardoor de kans op een erfelijke afwijking groter word. Hierna werden we al snel doorverwezen naar het ivf pgt traject.
Na de onderzoeken en wachttijden sloeg helaas de corona toe en werden de behandelingen stilgelegd. Maar nu is het eindelijk zover en mogen we beginnen.
Deze maand ben ik begonnen met het prikken van de hormonen en 24 november is er een echo om te kijken of de groei van de eitjes goed gaat.
Ik merk zelf Na alle tegenslagen dat ik bang ben om te hopen dat het toch zal gaan lukken.
Mensen in de omgeving maken het er niet altijd makkelijker op die vragen al wekelijks de afgelopen 2 jaar of het al is gelukt. Wat het voor mij zwaarder maakt. Op elke verjaardag of andere gelegenheid komt iedereen naar me toe en vraagt er constant naar. Als ik aangeef dat ik liever niet 10x het verhaal wil uitleggen maar ook een avondje plezier wil hebben zonder er aan te denken krijg ik van de familie alleen scheve gezichten.
Heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan?
Ik hoor graag andere hun ervaringen